του Δεκέμβρη

 

 

Σήμερα αποχαιρετήσαμε ένα πλάσμα που η ψυχή του ανέβηκε στον ουρανό.  Είναι δύσκολες αυτές οι στιγμές ακόμη κι αν λέμε ''έφυγε πλήρης ημερών''.  Ήταν 10 το πρωί κι έκανε ψύχρα.  Νομίζω πως και 15αύγουστος να ήταν πάλι θα νιώθαμε στο δέρμα μας την δυσαρέσκεια της χαμηλής θερμοκρασίας.  

Σήμερα έμαθα πως στους ξένους, τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται.  Οι σχέσεις πχ μεταξύ μιας μάνας και μιας κόρης.  Ή οι σχέσεις μεταξύ δύο φίλων.  Ότι και να λέμε,  όπως και να το λέμε,  πάντα στη γωνία θα παραφυλάει η έκπληξη.  Η έκπληξη αυτών που ανακαλύπτουμε με τον χρόνο.  Και που πολλές φορές δεν είναι ευχάριστη,  πόσο κρίμα!

Κρίμα που οι άνθρωποι υπερβάλλουν σε σημείο να είναι μυθομανείς.  Για να τραβήξουν την προσοχή κυρίως.  Για να νιώθουν ότι κάποιος ασχολείται μαζί τους.  Για να μη νιώθουν μόνοι και ασήμαντοι.

Ο χρόνος!  2022 ακόμη στις τελευταίες του ώρες.  Συνήθως είναι οι πιο όμορφες.  Βάζουμε το χεράκι μας για αυτό.  Ένα καινούργιο βιβλίο,  τα τελευταία ψώνια για το πρωτοχρονονιάτικο τραπέζι,  οι ευχές που ανταλλάσουμε με τους αγαπημένους.

Σήμερα έψαχνα ένα σκεύος φοντύ,  δεν βρήκα.  Έχω ένα αγορασμένο κάπου στα τέλη του '70.  Θυμάμαι ότι το διασκεδάζαμε πολύ,  κάποια στιγμή άρχισε να μας δυσκολεύει ποιός ξέρει γιατί,  μου έχει μείνει μόνο το πάνω μέρος δηλαδή το εμαγιέ κατσαρολάκι.  Κι αυτό ήταν αποθηκευμένο στα ντουλάπια του πατρικού μου σπιτιού.  

Είναι ωραία να λες -το πατρικό μου σπίτι-  να ξεκλειδώνεις την πόρτα και να βρίσκεις αναμμένο φως,  να λες -η μαμά μου-.  Είναι ωραία να ακούς κάποιον να σε υποστηρίζει,  να σε λέει -παιδί μου-,  να απαριθμίζει τις ικανότητες σου,  να σε θαυμάζει.  Είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο!