Συχνά, είναι ο δρόμος μου από το δωματιάκι της Α. Χθες ήταν εκεί, δυό προβολάκια έλαμπαν πίσω από την κλειστή ημιδιάφανη κουρτίνα. Αν είχα έστω ένα λόγο να βρεθώ εκεί παλιότερα, σήμερα δεν υπάρχει κανένας. Δεν βρίσκω κάτι που θα ήθελα να της πω. Ούτε καν σαν δώρο στον εαυτό μου. Θα φρόντιζα να μου χαρίσω κάτι πιο καθημερινό και πιο πρακτικό. Εδώ ακόμη και τα νέα παιδιά έχουν να πουν πως ''τα πράγματα είναι έτσι''. Αυτό από μόνο του βάζει μια τελεία σε όλα. Τόση απογοήτευση αλλά και τόση επιθυμία για ένα χαμόγελο. Ένα τόσο δα χαμόγελο που προσδοκεί την επιθυμία, απόηχο παλιών, καλών καιρών.
No comments:
Post a Comment