μπέρδεμα

 

Έλεγα,  πως όταν μεγαλώσω πολύ,  θα βάφω τα μαλλιά μου πλατινέ,  πράγμα δύσκολο βέβαια να πραγματοποιηθεί,  όχι επειδή δεν θέλω αλλά επειδή τα μαλλιά μου δεν αντέχουν το ντεκαπάζ.  Κάπως έτσι,  όλοι οι υπολογισμοί που έκανα για όταν βρεθώ στην ηλικία που είμαι τώρα,  έχουν πέσει έξω.  Είναι πολλά που θα ήθελα αλλά οι συνθήκες δεν βοηθούν για τρέλλες,  και πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν αφήνει ανεπιρέαστη την γενικότερη διάθεση.  Αφαιρώ πράγματα από την εικόνα της καθημερινότητας μου και συμβιβάζομαι μ'  αυτά τα λιγότερα.  Είναι διάφορα που δεν έχουν πια την αξία που είχαν άλλοτε μέσα μου.  Για να είμαι ειλικρινής,  όλο και λιγότερα έχουν αξία μέσα μου.  Η πρώτη μου σκέψη είναι ''πφ κι αν ασχοληθώ τί έγινε'';  Λείπει η χαρά που δίνει την ικανοποίηση.  Λείπει και η μεγάλη ιδέα.  Ξέρεις,  αυτό που νομίζεις πως αν πετύχεις αυτό,  ο επόμενος στόχος θα είναι εκείνο.  Ούτε καν θέλω να παλέψω για επιτυχίες γιατί ξέρω καλά πως δεν υπάρχουν..  Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα ήταν στη ζωή μου εμπειρία και όχι επιτυχία.  Αλλά και αυτή η συνεχής αφαίρεση με τρομάζει.  Γιατί δεν βρίσκω πιά τον παλιό μου εαυτό,  δεν είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να παλέψει για κάτι,  είμαι ένας άνθρωπος που θέλει την ησυχία του.  Κι αν αυτό είναι ωριμότητα,  στ'  αλήθεια δεν ξέρω αν μου αρέσει.  Προσωπικά το βλέπω σαν αναγκαιότητα.  Αλλά ταίζοντας την μια ανάγκη,  κάπου πεινασμένες φεύγουν και πάνε όλες οι υπόλοιπες,  δεν ξέρω που!  Κι εγώ είμαι πάλι μπερδεμένη!!!  Και ανικανοποίητη...