Έχεις έναν τρόπο να συμπονείς τους ''σκοτεινούς'' ανθρώπους πιστεύοντας πως αυτή η συμπόνοια σου θα τους κάνει να λάμψουν. Θα μπορούσα να τους παρομοιάσω με ένα κουτί σπίρτα που δοκιμάζοντας τα, ανακαλύπτεις πως είναι ελατωματικά. Όλα! Ωστόσο περνάει ο καιρός, περνούν τα χρόνια και δεν είσαι παρά αυτός που προσπαθούσε και προσπαθούσε και προσπαθούσε..
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Υπάρχουν σκοτεινοί άνθρωποι, που το μόνο που κάνουν - όπως φαίνεται - είναι να προσπαθούν να εξαπλώσουν τη μαυρίλα τους παντού. Από την άλλη, υπάρχουν οι φωτεινοί άνθρωποι που προσπαθούν να γεμίσουν τον κόσμο με φως και είναι αυτοί που προσπαθούν και προσπαθούν και προσπαθούν, ακόμα και όταν έχουν απέναντί τους σκοτεινούς ανθρώπους. Είναι στη φύση τους να προσπαθούν, νομίζω. Η προσπάθεια είναι ένα είδος έκφρασης του φωτός που κρύβουν μέσα τους.
ReplyDeleteΣτο τέλος, βέβαια, οι φωτεινοί άνθρωποι το παίρνουν το μάθημά τους. Και αντί να προσπαθούν και να προσπαθούν και να προσπαθούν, απλά προσπαθούν...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, φωτεινό όπως εσύ
Καλησπέρα Πίπη. Αν μη τι άλλο προσπαθώ να είμαι φωτεινή, ελπίζοντας τουλάχιστον να μη δημιουργώ σκοτάδι :) Τέλος πάντων και το σκοτάδι και το φως είναι κομμάτια της ζωής μας. Όπως και οι άνθρωποι, και οι μεν και οι δε. Μακάρι να τους αναγνωρίζουμε πριν να αναλωθούμε, αυτό σκεφτόμουν.
DeleteΚαλό βράδυ :)
Θα έλεγα σκοτεινούς, τους ανάλγητους, τους ανταγωνιστικούς, τους αντικοινωνικούς. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να υπάρξει συναισθηματική ταύτιση, επικοινωνία και αμοιβαίος σεβασμός. Ένας φαύλος κύκλος που μπορεί εύκολα να σε κάνει ¨θύμα¨ για πολλούς συναισθηματικούς λόγους.
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα Στέλλα μου και μια φωτεινή αυριανή!
Δεν θα έλεγα τη λέξη θύμα. Θα έλεγα ότι ζεις μαζί τους την απογοήτευση του μισού και όχι την χαρά του ολόκληρου.
DeleteΌχι ότι δεν υπάρχουν και καλές στιγμές, οι οποίες όμως αποδεικνύονται αέρας μια που παίζεται συχνά το παιχνίδι του -ζεστού κρύου-.
Να έχουμε να λέμε Αννίκα μου
σε φιλώ