Friday, April 28, 2023

όταν οι σκέψεις μου πονούν


 

Δεν ξέρω γιατί μα όταν οι σκέψεις μου πονούν,  θέλουν να ξεφύγουν σαν τα πουλιά που βρίσκονται σε κίνδυνο.  Κι αρχίζουν τα ξεστρατίσματα και ταξιδεύουν,  ταξιδεύουν σε τόπους και γωνιές που δεν χαράχτηκαν στη μνήμη για την ομορφιά τους μα για τα συναισθήματα τους.  Κι έρχονται βροχή οι εικόνες,  η θάλασσα που στην αγκαλιά της ακουμπούσαν οι ερωδιοί,  οι ερωδιοί που στην αγκαλιά τους ακουμπούσε η πόλη,  η πόλη που στην αγκαλιά της ακουμπούσε το φεγγάρι και το φεγγάρι που στην αγκαλιά του ακουμπούσαμε εμείς καθώς τρώγαμε τις σάρκες μας.  

Τόσος θυμός,  τόσα πισώπλατα μαχαιρώματα,  αλλά και πάλι δίκιο είχες,  πώς θα μπορούσαμε ποτέ στο τώρα μας να είμαστε δυό καλοί φίλοι;

14 comments:

  1. Μια τραυματική συμπεριφορά είναι φως φανάρι πως σου δείχνει την πόρτα της εξόδου, όσο κι αν πονάει.
    Καλό Σαββατοκύριακο Στέλλα!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σαφώς!!!
      Καλό σ/κ Αννίκα
      φιλιά

      Delete
  2. Τι ωραία που γράφεις! Όταν οι σκέψεις πονούν και είναι συγχρόνως γεμάτες θυμό μας ταλαιπωρούν πάντα...
    Καλή σου μέρα
    Για το σκυλακι σου έχεις νέα;

    ReplyDelete
    Replies
    1. Άννα το σκυλάκι έχει λέμφωμα. Παντού. Όμως δεν έχουν προσβληθεί όργανα. Πρησμένους λεμφαδένες. Αυτά από τις εξετάσεις. Έτσι όπως την βλέπεις δεν δείχνει κάτι. Της πήρε η κτηνίατρος πάλι δείγμα για να δούμε αν έχει ελπίδα με χημειοθεραπείες. Προσωπικά θα ήθελα να μην μπούμε σε τέτοιες διαδικασίες. Αλλά θα κάνουμε ότι μας πουν

      Delete
    2. Αχ το καημένο. Καλύτερα ευθανασία. Δεν ήξερα ότι κάνουν χημειοθεραπείες στα σκυλάκια...Τι να πω κάντε όπως σας φωτίσει ο Θεός αρκεί να μην υποφέρει. Κουράγιο

      Delete
    3. Διάβασα τις ειδήσεις για το σκυλάκι. Ειλικρινά εύχομαι ό,τι δυνατόν καλύτερο. Με πολύ δύναμη στην καρδιά και αγάπη. Σάς καταλαβαίνω απόλυτα.

      Delete
    4. Άννα, θα δείξει, βλέποντας και κάνοντας, προς το παρόν μοιάζει σα να μη συμβαίνει τίποτα οπότε μπορεί να είναι και αργή η εξέλιξη. Το άσχημο είναι ότι κανείς δεν ξέρει ώστε να εγγυηθεί. Κουλουβάχατα :)

      Delete
  3. Βγάζει μια ανθρώπινη πίκρα το σημερινό σου κείμενο, Στέλλα μου. Και το αφουγκράζομαι. Να πω ότι η εικόνα σου, με μαγεύει. Πόσο θα ήθελα να την περπατήσω με το ποδήλατο, Στέλλα μου. Την καλησπέρα μου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη σε ευχαριστώ για το σκυλάκι, ξέρω πως το καταλαβαίνεις γιατί ξέρεις από τη συντροφιά τους.
      Νομίζω πως όταν παιρνούν τα χρόνια στρογγυλεύουν οι γωνίες, η πίκρα φεύγει. Οι αναμνήσεις μένουν που δυστυχώς είναι αυτές που είναι. Ευγνωμοσύνη πάντα για το που ζήσαμε την εμπειρία. Μακάρι να γεννιόμασταν έμπειροι και λογικοί, ποιός δεν θα το ήθελε; Όμως σκέψου και τί θα χάναμε. Φιλιά!!!

      Delete
    2. Η δεύτερη παράγραφος αφορά το κείμενο και ναι θα ήθελα κι εγώ να διασχίσω αυτό τον δρόμο είτε περπατώντας είτε με ποδήλατο. Έχει μια ιδιαίτερη μαγεία που δεν φαίνεται στη φωτογραφία διότι είναι ένας δρόμος που κόβει στη μέση τη θάλασσα!

      Delete
    3. Θα συμφωνήσω μαζί σου, Στέλλα μου για την εικόνα. Πραγματικά μαγική. Για τις εμπειρίες ζωής, τις κρατάμε και ευχαριστούμε τα "ψυχοπαίδια" μας, που μάς τις έχουν δώσει. Σε φιλώ.

      Delete
  4. Όταν πονούν οι σκέψεις Στέλλα μου διώχνουμε τις άσκημες και κρατάμε τις όμορφες όπως αυτές...
    "Η θάλασσα που στην αγκαλιά της ακουμπούσανε οι ερωδιοί, οι ερωδιοί που στην αγκαλιά τους ακουμπούσε η πόλη, η πόλη που στην αγκαλιά της ακουμπούσε το φεγγάρι, το φεγγάρι που στην αγκαλιά του ακουμπούσαμε εμείς...μέχρι εκεί.
    Κάποτε στην άκρη της θάλασσας..."Όλο εσύ κι εσύ, εσύ και εγώ πουθενά"
    Της Τετάρτης..."λένε κράτα μικρό καλάθι και έχουν δίκιο"
    Το βάζο με το γλυκό..." ευτυχώς που δεν πεθαίνει το παιδί μέσα μας"
    Μιράντα..."αυτό ου ήθελε να την θυμάται το πέτυχε"
    Ασχημα νέα... Στέλλα μου δύναμη εύχομαι και υπομονή...της εγγονής μου το χτύπησε ένα ασυνείδητος οδηγός με το αυτοκίνητο μπροστα στο σπίτι που μόλις το βγάζανε για την βόλτα του, και έφυγε, χωρίς να σταματήσει. Μεγάλη
    δευτέρα ήταν που πήγε στο παράδεισο των ζώων!
    Σκοτεινοί άνθρωποι...."θα μπορούσα να τους παρουσιάσω με ένα κουτί σπίρτα που δοκιμάζονται...

    Αυτή ήταν μια μεγάλη βόλτα που την έκανα ευχάριστα Στέλλα μου να περνάς καλά με ότι κάνεις φιλιααα!😘

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ρουλίτσα είσαι εκπληκτική και το σχόλιο σου χορταστικό. Μια βόλτα στα συναισθήματα μου έκανες, μεγάλη αλλά απαλή και τρυφερή. Λυπάμαι για το σκυλάκι σας, φαντάζομαι το σοκ όλης της οικογένειας. Συμβαίνουν πολλά, αν σκεφτείς με πόσα σκυλάκια έχουμε συστηθεί και δεν υπάρχουν πια. Σ ευχαριστώ!
      καλή Κυριακή
      καλή πρωτομαγιά!!!
      :-)

      Delete

μια σκέψη

  Ο καθένας μας βρίσκεται στη δική του γυάλινη σφαίρα!