ηφαίστειο

 

Τις σκέψεις μου τις δρόσιζαν οι βαθιές φιλίες και οι βαθιές σκέψεις.  Ίσως για αυτό και ό,τι πέρασε από τη ζωή μου το θυμάμαι βαθιά.  Έχω αλλάξει στάση ζωής,  σέβομαι περισσότερο το εφήμερο,  το χαλαρό,  το ελαφρύ,  αρκεί να έχει ένα νόημα για μένα,  να γίνεται για κάποιο λόγο.  Ωστόσο,  ακόμη ανάμεσα στα πολλά,  κάτι φαντάζει πάντα καλύτερο και χωρίς να το επιζητώ,  προς τα εκεί κατευθύνομαι.  Πολλές φορές μου φωνάζω πως κάνω λάθος,  πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι,  πως το πιο καλό δεν υπάρχει,  γενικότερα το ΠΙΟ δεν υπάρχει.  Στάσου λέω,  πάρε βαθιά ανάσα εδώ ανάμεσα στα πολλά και άσε τα ιδεατά για άλλους που μπορούν να τα πιάσουν.  Αλλά πάλι στο μυαλό μου τριγυρνάει ένα σκουλήκι και νομίζω τελικά πως μ' αυτό το σκουλήκι του γεννιέται ο καθένας μας, και πως ούτε ο καλύτερος χειρούργος λεπτών επεμβάσεων δεν θα μπορούσε να το αφαιρέσει,  άλλωστε γιατί,  είναι ένα όνειρο κι αυτό,  ένας τρόπος να πορευόμαστε με επιθυμίες και να σπάμε τα μούτρα μας όταν καταλαβαίνουμε πως δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα,  αλλά βρε παιδί μου έχουμε μέσα μας ένα ηφαίστειο που επιβάλλεται να ζήσουμε τον αναβρασμό του!