πολλές φορές

 

Πολλές  φορές,  έχω την αίσθηση πως έρχεσαι και με διαβάζεις εδώ μέσα.  Μπορεί και να κάνω λάθος,  όμως έτσι νιώθω.  Είναι ένα μέρος ασφαλές που ξέρεις ότι θα με συναντήσεις,  ξέρεις ότι θα κοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα και δεν θα δώσεις λογαριασμό σε κανέναν.  Κι ούτε θα σε ρωτήσει κανείς το γιατί και το πώς,  έτσι κι αλλιώς μόνο εγώ ρωτούσα και μόνη μου εγώ ξεσκίστηκα να βρω τις απαντήσεις.  Έρχεται λένε μια στιγμή για κάθε άνθρωπο,  που κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και τρομάζει και τότε ο καθρέφτης γυρίζει ανάποδα ή ο άνθρωπος,  αλήθεια δε ξέρω.  Πάντως,  έχω δει πολλούς άσχημους ανθρώπους να γίνονται όμορφοι.  Έχω δει κι όμορφους κι αγαθούς να γίνονται άσχημοι και πονηροί και πιο νάρκισσοι από ποτέ.  Πάντα κρατούσα στα χέρια μου ένα μπλοκάκι και σημείωνα χαρακτήρες.  Άλλες φορές με ενθουσιασμό κι άλλες με παράπονο.  Με αποδοχή σπάνια.  Πώς να αποδεχτείς το τεράστιο ''εγώ''  των ανθρώπων,  που δεν σπάει ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις;  Μου αρέσει που κάθε τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες οι χρονιές γίνονται καινούργιες.  Και που νιώθω κάθε φορά τό πόσο απλό είναι,  να..  μια έτσι να κάνω.. να σκίσω το κουκούλι.  Στον ύπνο μου έρχονται όνειρα με εκείνη τη θάλασσα που πηγαίναμε παλιά.  Να βρισκόμουν για ένα λεπτό εκεί,  μέσα στη σκόνη και να φοβάμαι μη λερώσω το λευκό μου παντελόνι.  Να πίνω καφέ σε χάρτινο και να κοιτάζω τη θάλασσα.  Να περπατάω με το μυαλό μου στην αντίπερα όχθη κι ο ήλιος να χύνεται πάνω μου μαλακός και να νομίζω πως τα πάντα είναι δυνατά και πως ακόμη και βουνά θα μπορούσα να κινήσω.  Ήταν μια έκπληξη η επόμενη μέρα,  άλλες φορές γλυκιά κι άλλες φορές δύσκολη,  κι ακόμη είναι.