Κανείς δεν αγάπησε τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό του, κι ένα ''γειά'' μετά από ένα χωρισμό, ενδόμυχα θέλει να αναιρέσει το ΤέΛος και όσα μαζί του αντιληφθήκαμε. Ήταν ένα είδος εθισμού, ναρκωτικού, ντοπαμίνης και αυτό είναι που νοσταλγούμε. Όχι τον άλλον, αλλά τον εαυτό μας υπό το πρίσμα εκείνου του παραμυθιού.
Η αληθινή πλευρά των ανθρώπων φαίνεται σε σημαντικές στιγμές που έχουν πια περάσει. Κάποιοι συμβιβάζονται, κάποιοι παλεύουν να σώσουν μια κατάσταση μπορεί και με σκληρό τρόπο. Η αναμέτρηση με τα λάθη, έρχεται μετά. Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία ή εθισμός. Αν θέλουμε να τα 'χουμε καλά με τον εαυτό μας πρέπει να τον αποδεχόμαστε (το χωρισμό) συνειδητά.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα!
Και τον εαυτό μας όπως και τις φάσεις του, τις ανάγκες του να αποδεχόμαστε συνειδητά. Ένας χωρισμός δεν είναι τίποτα μπροστά σ αυτό. Το ποιοί είμαστε τότε, τώρα, μετά. Η προσωπική ειλικρίνεια μας πάει μπροστά.
DeleteΑννίκα μου καλημέρα :)
Επιτρεψε μου να διαφωνησω
ReplyDeleteΔεν είναι λίγοι εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να κάνουν αδιανόητα πράγματα για τον άνθρωπό τους και να τον βάλουν πάνω απ' όλους και απ' όλα
Αν είσαι διατεθειμένος να κάνεις αδιανόητα πράγματα για τον άνθρωπο σου θα πρέπει να είσαι και διατεθειμένος να πληρώσεις το τίμημα όταν αυτός ο άνθρωπος θα πάψει να είναι ο άνθρωπος σου. Αυτογνωσία!
DeleteΚαλημέρα Μορφέα :)
Το εχω πληρωσει με αιμα το τιμημα στο παρελθον
DeleteΑλλα ξερεις κατι? το καλo με τις ραγισμενες καρδιες.. ειναι οτι
Μπορουν να ραγισουν μονο μια φορα..
Όλα τα υπολοιπα ειναι αμυχες..
Αλήθεια είναι! Επίσης μια επισκευασμένη πρώην ραγισμένη καρδιά είναι πολύ πιο εξελίξιμη και δυνατή από μια καρδιά που δεν μπήκε στο ρίσκο να προδοθεί.
Deleteκαλημέρα Ορφέα
καλό σ/κ