Έτσι κι αλλιώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ο χρόνος μετράει ανάποδα. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και γίνονται καπνός. Ένα Σαββατοκύριακο πέρασε και έφυγε χωρίς να αφήσει αποτυπώματα παρά ένα κουρασμένο πρωινό Δευτέρας. Τόσο παγωμένο όσο και ηλιόλουστο. Την μοναχικότητα μου, την αγάπησα τόσο όσο αντίστοιχα τη μίσησα. Το ίδιο και τις αντοχές μου. Από τη μια τα βιολογικά όρια από την άλλη ένα κάρο επιθυμίες που για να τις εκπληρώσω άνετα θα διακτινιζόμουν. Αν μπορούσα. Δεν μπορώ. Οι δυνατότητες μου σταματάνε στο πάτημα των γραμμάτων ενός πληκτρολογίου. Θεωρητική εκ φύσεως και καθόλου πρακτική. Τεμπέλα!
No comments:
Post a Comment