πίστωση χρόνου

 

Το πρωί πήγα για υπέρηχο.  Έκανα τις κλασσικές ετήσιες εξετάσεις αίματος και κάποιες τιμές ήταν ανεβασμένες.  Πήγα με πολύ αγωνία,  βασικά μέσα σε 3 μέρες (μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού και να γίνει ο υπέρηχος) έκλαψα,  φιλοσόφησα,  είπα σας αγαπώ,  δεν με πειράζει αν πεθάνω,  να προσέχετε τα παιδιά μου και κάτι τέτοια που λέμε όταν φοβόμαστε πολύ για την υγεία μας.  Βουβάθηκα απέναντι στα παιδιά,  δεν ήθελα να ξέρουν την αγωνία μου κι αυτό με στρεσάρισε ακόμη πιο πολύ,  που ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει το πιο πολύ.  Τέτοιο στρές ούτε προσευχές ούτε διαλογισμοί δεν το σταματούν,  για να είμαι ειλικρινής δεν είχα καν την υπομονή να δοκιμάσω.   Σκέφτηκα,  κάποιοι άνθρωποι παίρνουν φάρμακα για να ηρεμήσουν,  αλλά εγώ είμαι ορκισμένη ενάντια στα φάρμακα πόσο μάλλον στα ηρεμιστικά.  Ουφφφ..  οπότε το μόνο που με σώζει αν μπορώ να πω ότι υπάρχουν στιγμές άγχους που να μπορώ να σωθώ είναι οι αναπνοές.  Βαθιές αναπνοές,  μετράω ως το 5,  κρατώ την αναπνοή μου μετρώντας πάλι ως το 5 και εκπνέω από το στόμα.  

Τελικά όλα πήγαν καλά,  καθαρό το ένα,  πεντακάθαρο το άλλο,  τζάμι το παράλλο,  της λέω της ακτινοδιαγνώστριας,  ξέρεις..  φοβήθηκα,  κι απάντηση ήταν ''σωστά φοβήθηκες''.  

Σκέφτομαι,  πόσο ωραία είναι όταν στις ιατρικές εξετάσεις όλα πάνε καλά!  Πόσο ωραία είναι τα ''καλά νέα''.  

Σκέφτομαι και πόσο επανεκτίμησα την ζωή μου αυτές τις μέρες,  τα θέλω μου,  τις επιθυμίες μου,  τις αγάπες μου,  τις στιγμές μου.  Πόσο σημαντικά είναι τα δευτερόλεπτα  μου ώστε να τα ξοδεύω εκεί που θέλω εγώ,  μέσα στον χρόνο ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να φεύγει με τρελή ταχύτητα.