Όποτε χιόνιζε, ήθελα να σου τηλεφωνήσω και να σου πω πως σ αγαπώ, όσες είναι οι νιφάδες του χιονιού που πέφτουν απαλά επάνω μου, τόσο πολύ σ αγαπώ. Φέτος δεν είδα ούτε μια νιφάδα. Μόνο κρύο, κόκκινα μάγουλα και παγωμένα χέρια. Σήκωσα το δέντρο και τα στολίδια του. Η θέση κενή, άδεια. Καμία διακόσμηση σπιτιού δεν μπορεί να το αντικαστήσει. Ξέρεις.. έχω ένα μικρό, ξύλινο έπιπλο όπου κρατάω τα στολίδια που αξίζει να τα έχω όλο το χρόνο παρέα μου. Τα αραδιάζω στα τρία ράφια του και τα χαζεύω πίσω από τα διάφανα τζάμια του. Σου άρεσαν τα χριστούγεννα κι ο χειμώνας. Πολύ. Ένιωθες υπέροχα στις χαμηλές θερμοκρασίες τυλιγμένος με διπλά κασκόλ και γάντια που εγώ, με βελόνες και μαλλί, σου έπλεκα. Σου τα έστελνα τυλιγμένα σε ένα όμορφα πακέτα και μ ευχαριστούσες λέγοντας μου πως πάντα ήταν μια ωραία έκπληξη. Μια μέρα, ανάψαμε παρέα το τζάκι και διαβάσαμε το ίδιο βιβλίο. Παρέα! Τί ωραία λέξη, πόσο περιεχόμενο, τί χαρά, σχεδόν ευτυχία! Εσύ διάβαζες, θυμάμαι τη φωνή σου μπάσα, ζεστή με ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις. Εγώ άκουγα. Και χάζευα τη φωτιά. Εσύ ήσουν/είσαι (για μένα) η φωτιά.
No comments:
Post a Comment