ένα είδος ανάστασης

Όλα τα συναισθήματα παρόντα αυτή την εβδομάδα.  Κι ο φόβος,  και η θλίψη,  και η ελπίδα.  Όλα τα χρώματα,  τα γκρίζα,  τα σκοτεινά,  τα μαύρα,  τα μπλε,  τα πράσινα,  τα κίτρινα και τα κόκκινα.  Σα να περνάς από ένα τούνελ και μετά να βγαίνεις στο φως γιατί πώς αλλιώς μπορείς να επιβιώσεις;  Πάντα πίστευα,  πως όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή,  πάει εκεί που ήταν πριν να έρθει στη γη.  Επιστρέφει δηλαδή σε μια κατάσταση που ήδη γνωρίζει κι ας μη τη θυμάται.  Αυτό μου δημιουργεί ένα συναίσθημα ασφάλειας.  Κι ένα κάτι σαν παραμύθι μέσα στο μυαλό μου,  ότι τάχατε,  κάτι/κάποιος/κάποια προσδοκεί να του δοθούν ανάσες/γονείς/δρόμοι, κάποιος από κάπου εκεί ψηλά/μακριά ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν,  ποιός ξέρει;  Κάποιος θέλει πολύ να έρθει εδώ που είμαστε εμείς αλλά δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να ανοίξει το μεγάλο πλέγμα και να περάσει από μέσα.  Αλλά νιώθω ότι είναι τόσο κοντά που σχεδόν μπορώ να αισθανθώ την παρουσία του.  Κι ίσως αυτό,  να είναι για μένα ένα είδος ανάστασης.