Ερχόταν ο αέρας με ορμή, τα δέντρα λύγιζαν, τα ανθάκια σκόρπιζαν στο πλακόστρωτο, τα κλαδιά γυμνώνονταν από φύλλα, οι εργάτες αποκολλούσαν με προσοχή τις κεραμικές πλάκες της βεράντας, καλύτερα να επιδιορθώσεις κάτι παρά να το πετάξεις, δούλευαν από νωρίς το πρωί ως αργά το απόγευμα και με τα 4 στιβαρά χέρια τους, αδιάκοπα, ο αέρας σήκωνε τα μαλλιά τους και έτσουζε τα μάτια τους, δυσκόλευε τις ζωές τους χτυπώντας με δύναμη το πρόσωπο, καθώς ήσαν αφιερωμένοι σε μια επίπονη διαδικασία από την αρχή ως το τέλος. Κι εσύ επιστρέφοντας, φορούσες τις χνουδωτές σου τις παντόφλες κι έλεγες πως η βόλτα στο δάσος, έμοιαζε με αντίδοτο στην σπατάλη των συναισθημάτων και στην ανάγκη για ικανοποίηση. Έβαλες τσάι ζεστό από το τσαγιερό, τα βοτάνια μοσχομύριζαν και το πολύτιμο πουλί που έφερες μαζί σου από το δάσος μιλούσε στη γλώσσα των ανθρώπων.
No comments:
Post a Comment