Νιώθω, ότι έχω χάσει ανθρώπους καρδιάς, που ίσως να μην ήταν και πολύ κοντά μου, αλλά δεν ήταν και τόσο μακριά κι ότι κάτι περισσότερο θα ήθελα να έχω κάνει για αυτούς, όπως πχ ένα μικρό δώρο, ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι κι ένα μικρό κουτί μελομακάρονα, όχι, όχι με την σκέψη ότι ίσως να είχαμε έρθει πιο κοντά, αλλά με τη λογική του ''είμαι εδώ, σε νοιάζομαι''. Θα ήθελα να τους έχω χαρίσει λίγο περισσότερη από τη δική μου χρυσόσκονη, να τους συντροφεύει εκεί ψηλά.
Ένα μικρό, όμορφο αγόρι που φοβάται πολύ τον κόσμο, φοβάται να αγαπήσει, να δοθεί, να αφεθεί, ένα αγόρι που προδίδεται καθημερινά από δυό ανώριμους γονείς και ψάχνει να βρει τον τρόπο να εμπιστευθεί, να γεμίσει τον άπλετο χώρο μέσα του κι το κενό που δημιουργεί. Ένα αγόρι που αναζητά τη σύνδεση όσο τίποτα άλλο ωστόσο κάτι δεν λειτουργεί σωστά σ' αυτό το κομμάτι, ένα αγόρι που μέχρι σήμερα, αγκαλιάζει και φυλάει το ζωάκι του, που είναι το μόνο πλάσμα από το οποίο παίρνει ανιδιοτελή αγάπη και χαρά.
Πόσο πολύ αγωνιζόμαστε να ζεστάνουμε τις καρδιές μας, να χαρίσουμε τρυφερότητα στον εαυτό μας, να βάλουμε το μικρό παιδί μέσα μας να παίξει, έστω μόνο για λίγες μέρες, με τις γιρλάντες, τα φωτάκια, τις μικρές φλογίτσες των κεριών, το δέντρο, τ' αστέρια, τις μπάλες, τους άγγελους, τον μολυβένιο στρατιώτη, τον ξύλινο καρυοθραύστη, τα ξωτικά, κανονικά, θα έπρεπε να έχουμε χριστούγεννα όλο το χρόνο.
Δώρο ζωής είναι, να έχεις αγαπημένους φίλους που να μην βγάζουν από μέσα σου τον ανταγωνισμό ούτε τη μνησικακία.
Εμείς οι δυό θα φτιάχνουμε βουτυρένια μπισκότα μαζί, θα έχουμε στολίσει το δωμάτιο με γκι, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!
Κρατούσα χώρο για σένα, σε περίμενα, όπως περιμένω κάθε χριστούγεννα το χιόνι, ήθελα να περπατήσω δίπλα σου και να φοράμε χαρούμενα κόκκινα σκουφιά και ζεστά μάλλινα γάντια, να νιώθω την ανάσα σου, το απαλό σου δέρμα, την ύπαρξη σου στη γη, καθώς η ατμόσφαιρα θα γέμιζε από χοντρές λευκές νιφάδες, θα περπατούσαμε στο δάσος μαζί με τα ελάφια, τα κλαδιά των δέντρων θα χαμήλωναν βαριά από το χιόνι, τα λουλούδια του χειμώνα θα μεταμορφώνονταν σε μικροσκοπικά ασημένια στέμματα, οι κουκουβάγιες θα γύριζαν τα κεφαλάκια τους προς τον ουρανό, και κάθε θρόισμα θα ακουγόταν σαν ένα τόσο δα μελωδικό καμπανάκι. Θα μάζευα αχνές ανταύγειες για να φωτίζω με γαλακτερό φως τις νύχτες σου, όπως κι ο ερχομός σου άναψε ένα νέο νόημα στη δική μου ζωή.
Από τις πιο ευτυχισμένες μου μέρες, είναι το σήμερα, τρία ξωτικά ήρθαν και μου στόλισαν το δέντρο, είναι μια πραγματικότητα ο γλυκός μου μήνας ο Δεκέμβρης και τα χριστούγεννα είναι πια πολύ κοντά. Δεν θυμάμαι ποτέ να ένιωσα πως δεν την αγαπώ αυτή την εποχή, φέτος έχω έναν λόγο περισσότερο.
Ένα είδος σύνδεσης το νιώθω, θα σου πω μόνο ότι το απόγευμα θα συναντηθώ με μια φίλη μου στο κέντρο για να χαζέψουμε, τα λαμπάκια στους δρόμους, τον τεράστιο φωτεινό κόκκινο φιόγκο στο κόκκινο σπίτι, τις βιτρίνες με τα γιορτινά κι αν μας περισσέψει χρόνος μπορεί να πιούμε και νόστιμη, ζεστή σοκολάτα ή μυρωδάτο τσάι, παρέα, σε κάποιο επίσης στολισμένο καφέ.
Το ξέρω ότι έχω αλλάξει, οι σκέψεις μου είναι διαφορετικές, το ίδιο κι η συμπεριφορά μου. Από ένα σημείο και μετά στη ζωή μου αναγνώρισα πως σε κάποια θέματα είχα και προσωπική ευθύνη οπότε έπαψα να λειτουργώ παθητικά. Δεν περιμένω, δεν ελπίζω, μπαίνω σε δράση.
Και ξέρω πια πολύ καλά πως όλα πολύ σύντομα αλλάζουν, για αυτό προσπαθώ να τα χαίρομαι στον ενεστώτα τους.
Νιώθω, ότι έχω χάσει ανθρώπους καρδιάς, που ίσως να μην ήταν και πολύ κοντά μου, αλλά δεν ήταν και τόσο μακριά κι ότι κάτι περισσότερο ...
