Φρόντισε, να μην είσαι ποτέ το δώρο εσύ!
*καλά χριστούγεννα σε όλους όσους περνούν από το blog μου. Δυστυχώς το firefox δεν μου ανοίγει τα μηνύματα και δεν έχω ιδέα πώς να το κάνω
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Φρόντισε, να μην είσαι ποτέ το δώρο εσύ!
*καλά χριστούγεννα σε όλους όσους περνούν από το blog μου. Δυστυχώς το firefox δεν μου ανοίγει τα μηνύματα και δεν έχω ιδέα πώς να το κάνω
-Κοίτα μου είπες, σου στέλνει τους χαιρετισμούς του ένας χιονάνθρωπος. Έξω έριχνε ένα πυκνό, λευκό χιόνι. Ήρθες, σκούπισες τα παπούτσια σου, σε ρώτησα τί τραβάει η όρεξή σου, ζεστό καφέ ή σοκολάτα; Η μέρα φωνάζει σοκολάτα μου απάντησες. Στο πιατάκι σου, σου έβαλα να γευτείς, δυό κουραμπιέδες και δυό μελαμακάρονα. Οι άκρες των χειλιών σου μάζεψαν άχνη και τα δάχτυλα σου μέλωσαν. Πριν πλυθείς, σου έδωσα ένα φιλί και σαν να ήμασταν το ίδιο το σπίτι, μυρίζαμε κι εγώ κι εσύ χριστούγεννα.
Καμιά φορά νιώθω ότι όλη η πόλη είναι ένα μικρό, πυκνό δάσος κι ένας κορυδαλλός με το τραγούδι του ενώνει τις κλωστές από τις οποίες κρατιόμαστε σαν μικρές μαριονέτες. Τόσο τυχαία που η έκπληξη μπορεί να είναι πιο μεγάλη, ακόμη κι από την ευχαρίστηση. Κι αυτή η ένωση κρατάει πραγματικά όσο μερικές νότες στη σειρά ίσως επειδή ελάχιστα είναι αυτά που μπορεί πραγματικά να μας δένουν, ίσως όμως και όχι.
Το σπίτι μυρίζει μέλι, γαρύφαλο και κανέλα και η άχνη έχει κολλήσει στις άκρες των χειλιών μας, είναι Χριστούγεννα, σκοτεινιάζει νωρίς, ο χρόνος είναι καλά κρυμμένος στην μπρούτζινη καμπάνα του ρολογιού, η φωτιά θεριεύει στο τζάκι κι εγώ με τα χέρια μου κόβω τα μήλα σε μικροσκοπικούς κύβους, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας κι η μάνα μου μου ψιθυρίζει, μην βιάζεσαι, οι γιορτές θέλουν σιγανό ψήσιμο, να μαλακώνει ο καρπός χωρίς να χάνει το σχήμα του, γιατί έτσι είμαι κι εγώ, κι εσύ, αν μας αφήσεις χρόνο, γλυκαίνουμε, κι αν μας πιέσεις σπάει το μέσα μας.
Ξέρεις, ο καθένας μας εύχεται να αποκτήσει κάτι που τη δεδομένη στιγμή νιώθει ότι του λείπει. Η ζωή έχει πολλές δυσκολίες. Ωστόσο κάποια στιγμή το ποθητό μπορεί να γίνει και δεδομένο. Και τότε στο χέρι μας είναι πώς θα το σκαλίσουμε με τέτοιο τρόπο το χωραφάκι και τί θα του φυτέψουμε ώστε να πούμε ''αξίζει''.
Αν το καλοσκεφτείς, τα πιο μεγάλα δώρα είναι η βροχή και το χιόνι. Και το δάσος, κι η θάλασσα. Και που έχω παρέα τώρα πια εσένα είπε το μικρό κορίτσι κι αγκάλιασε το σκυλάκι της. Νομίζω πως ακόμη κι αν όλα μια μέρα τα θεωρήσουμε δεδομένα, η καλή παρέα θα παραμείνει πολύτιμη, όσο πολύτιμη μπορεί να είναι η ψυχική μας υγεία. Η καλή παρέα, η ευγενική συμπεριφορά και τα σωστά λόγια ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι δώρο θεού να ξέρεις, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάπου ένας θεός που μας αγαπάει και μας φροντίζει.
Δεν θα μάθεις ποτέ πραγματικά τον άλλον, μου είπε μια φίλη μου, θα μάθεις μόνο όσα θέλει να σου πει.
Φρόντισε, να μην είσαι ποτέ το δώρο εσύ! *καλά χριστούγεννα σε όλους όσους περνούν από το blog μου. Δυστυχώς το firefox δεν μου ανοίγ...