Ήρθες, κάθησες στην καρέκλα απέναντι μου, σε ένα μπωλ, είχα για σένα μια χούφτα πλυμένα κεράσια. Έφτιαξα καφέ, άναψα τσιγάρο. Θέλω να σου μιλήσω μου είπες εσύ που είχες από τότε που σε θυμάμαι ένα στοματάκι μικρούτσικο και μια θέληση τεράστια και εκείνη τη στιγμή ένιωσα να μαλακώνει το μέσα μου καθώς ένα καινούργιο, απαλό νέο βρήκε το χρόνο του να ειπωθεί. Άνοιξα τις κουρτίνες και στον ανέφελο ουρανό, ανοιγόκλειναν με δύναμη τα πουλιά τα δικά τους φτεράκια.
Η ατμόσφαιρα μύριζε αλκοόλ
κανέλα και καπνό
δύο κοτσύφια κούρνιασαν στο δέντρο
έξω από το παράθυρο
φορούσες την πράσινη μπλούζα
θα πηγαίναμε βόλτα στο χιόνι
είπες
είναι χριστούγεννα
και κάθε βήμα μας θα μοιάζει με στολίδι
ένα στολίδι γεμάτο φως
όμως τώρα
πρέπει να συνηθίσω στην αναμονή
να αγαπάω
τις ήρεμες στιγμές με τον εαυτό μου
ως προοίμιο
για μια όμορφη ζωή
ώστε να είμαι έτοιμος
όταν ακουστεί το χτύπημα
να έχω καρδιά ανοιχτή
Το πρωί ρίχνω στο βάζο με τα λουλούδια,
που εσύ μου έφερες,
δυό σταγόνες από τη χθεσινή νύχτα
και στο δωμάτιο μυρίζει η ανάσα σου
κι εγώ όλη μέρα,
σε αναπνέω βαθιά
μέχρις ότου
διαλυθούν
όλοι οι φόβοι μου
και λέω στον εαυτό μου
πως από εδώ ξεκινούν
κι εδώ
κάποτε
θα τελειώσουν όλα
Βγάλε μας μια αναμνηστική είπαμε στον φωτογράφο κι εκείνος κλικ αποτύπωσε όλων μας τα πρόσωπα, χαμογελούσε ακόμη κι ο Κώστας που του έλειπαν κάποια δόντια. Το μωρό στην αγκαλιά της Νίνας κοιμόταν. Ο Ντάνος κοιτούσε τα πράσινα μάτια της Βέρας, βαθιά ερωτευμένος κι ο Γιώργης ονειρευόταν ταξίδια. Εγώ, γέμιζα τα φλυτζάνια τους με τσάι ζεστό, φλαμούρι κοκκινισμένο με λίγο νερό της βρύσης. Μοσχομύριζε βότανα. Στο σταχτοδοχείο αργόσβηνε ένα τσιγάρο.
Πολλά χρόνια μετά, καθισμένη στην ίδια καρέκλα, στο ίδιο τραπέζι, με ένα φλυτζάνι τσάι κι ένα κομμάτι βουτυρένιο κέικ, χαζεύοντας εκείνη τη φωτογραφία που με την ωραία κορνίζα της στόλιζε τον τοίχο με την λουλουδένια ταπετσαρία, πάνω από το βάζο με τις φρεσκοκομμένες βερβερίδες, αναρωτιόμουν ποιοί ήταν όλοι αυτοί πίσω από το τζάμι που με παρακολουθούσαν και πώς θα τους προσδιόριζα σήμερα;
Έχει μια ευελιξία αυτή η εποχή και μια ροπή προς το παιχνίδι, πιτζάμες με αλογάκια και κόκκινα χρώματα, ανθίζει ο αλεξανδρινός και ο κάκτος των χριστουγέννων μου, γέμισε αμέτρητα μικρά σκούρα ροζ ανθάκια κι έχω να χαίρομαι κάθε πρωί που κάνω την βόλτα μου στον κήπο. Πάντα υπάρχουν οι κουβέντες που δεν οδηγούν πουθενά και μετά το το τέλος τους αναρωτιέμαι πιο το όφελος της συμμετοχής μου, αν και τελευταία έχω μάθει και επενδύω πολλές φορές στο παιχνίδι της αδιαφορίας. Είναι μια λύση, απλά να υπάρχεις, να είσαι εκεί χωρίς να παρεμβαίνεις, χωρίς να θέλεις να αλλάξεις την άποψη του άλλου αλλά και χωρίς να δίνεις εξηγήσεις για την δική σου άποψη. Αν θέλει κάποιος να σκέφτεται αδιέξοδα είναι θέμα του δικού του μυαλού και όχι του δικού μου. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που παρ' όλες τις δυσκολίες τους συνεχίζουν και ανθίζουν, αυτούς τους αγαπώ.
υ.γ. έχω περάσει 64 χρόνια ζωής δικαιολογώντας συμπεριφορές που φυσικά καμία δικαιολογία από όσες υπολόγιζα εγώ δεν είχαν. Κι αυτό ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο γιατί αγαπούσα.
Συχνά, θα ήθελα να επιστρέψω στις συναντήσεις μου με ανθρώπους, που ενώ φαινομενικά η σχέση μας έφτανε σε μια κορυφή που μου προκαλούσε ευφορία κι ένιωθα να ακουμπάω σε ένα μαξιλαράκι πληρότητας, την επόμενη μέρα, με ένα μαγικό τρόπο, το επίχρισμα της ευφορίας εξαφανιζόταν και η σχέση έφτανε στο τέρμα της. Θα ήθελα να προσθέσω λίγο παραπάνω συνέπεια και υπευθυνότητα από την δική μου πλευρά στα υλικά και τότε αυτό το μαγείρεμα των σχέσεων θα μπορούσε να προχωρήσει με επιτυχία και να προσέδιδε ευτυχία στις τυχόν ανούσιες στιγμές μου . Ίσως τότε οι σημερινές μου μνήμες να ήταν κατά τι πιο φιλικές.
Ήρθες, κάθησες στην καρέκλα απέναντι μου, σε ένα μπωλ, είχα για σένα μια χούφτα πλυμένα κεράσια. Έφτιαξα καφέ, άναψα τσιγάρο. Θέλω ...
