Μερικές φορές, έχω την αίσθηση πως με ακουμπάς με τις μεγάλες, εξεταστικές κεραίες σου. Με σκανάρεις από πάνω ως κάτω, βγάζεις την ακτινογραφία μου. Την κρατάς στα χέρια σου κι αρχίζεις να μου λες τί βλέπεις. Το πόρισμα είναι μπόλικη ειρωνεία, του τύπου ''πώς είναι έτσι το παιδί'' αλλά μετά σκέφτομαι, γιατί να μπαίνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια διαδικασία; Εκτός κι αν όλο αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι απλά αυτοκριτική.. ακόμη όμως κι αυτό καταθλιπτικό μοιάζει..
Η Α. λέει πως έχω την τάση να απορροφάω συμπεριφορές. Λέει πως έχω πολύ μεγάλες κεραίες και δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω. Εγώ πάλι λέω πως έχω αφήσει πολλές ''κακοποιητικές'' συμπεριφορές να με απασχολήσουν. Να με στενοχωρήσουν. Να με βάλουν σε σκέψεις δεύτερες και αρνητικές.
Δικαιολογούσα πάντα μια τέτοια συμπεριφορά ίσως επειδή αγαπούσα τους ανθρώπους, άρα είχα πάντα ένα συναίσθημα που πλεόναζε. Σκεφτόμουν τις τωρινές συνθήκες δουλειάς τους, τις δυσκολίες του παρελθόντος τους κι όλα τα συμβάντα του σήμερα που όλοι λίγο πολύ θα απευχόμασταν. Όμως συμβαίνουν. Όλα σε όλους. Αυτά που σε μεταμορφώνουν σε ξινό, δύσκολο και στεγνό, από πρώην γλυκύτατο άνθρωπο σε εγωιστή νάρκισσο.
Κι όλο λέω πως δεν αντέχω κι όλο ο νους μου βόλτες κόβει σε μέρη από τα οποία εγώ η ίδια αποκόβομαι. Στενοχωριέμαι. Μα πολλές φορές, στη ζωή συμβαίνει, εκεί που περιμένεις το γλυκό να γίνει γλυκύτερο, να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κι αυτό πρέπει να το αποδεχτείς και να σταθείς στη σωστή απόσταση όπου δεν θα σε πληγώνουν τα σκάγια.
Κάπου στο βάθος του μυαλού μου, υπάρχει πάντα μια κούπα με ζεστή σοκολάτα και μερικά μάρσμελοους ψημένα στη φωτιά. Μυρίζει όμορφα σ εκείνη τη γωνιά κι όλα έχουν τη δυνατότητα να συμβούν:
ένα βιβλίο να διαβάζεται στο επιθυμητό προκαθορισμένο χρόνο
φίλοι με βαθιά ενσυναίσθηση
πλανήτης γη δίχως τοξικά
ταξίδια στον κόσμο με το κλείσιμο του ενός βλεφάρου
ρατσισμός μηδέν
πόλεμοι μηδέν
καλοκαίρια υποφερτά όπως παλιά
η λέξη συμφέρον ανύπαρκτη
Και άνθρωποι ισοδύναμοι και ισάξιοι ως προς το οικονομικό επίπεδο,
έτσι ώστε να υπάρχουν μαγαζιά με ρούχα που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες μας κατά τις εκάστοτε εποχές κι όχι μαγαζιά με ρούχα για ποιόν; Τον εμίρη από το Ντουμπάι; Μια μακριά πλεκτή ζακέτα 600 ευρώ, ναι πολύ καλά διάβασες, το διπλοτσέκαρα, Θεσσαλονίκη. Καινούργιο κατάστημα. Όταν με τις πυτζάμες σου να βγεις στο κέντρο κανείς δεν θα σε πάρει είδηση. Όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο έκπληκτοι.
Η απειρία της την έκανε να αφήνει ελεύθερη την φαντασία της, που οργίαζε πάντα, ζωγραφίζοντας κάθε ευκαιρία σαν το χρυσό αγκίστρι που θά 'πιανε το θησαυρό της ζωής,
σελ. 274
Η Κάρι μας
Theodore Dreiser
τίτλος πρωτοτύπου : Sister Carrie (1900)
Τα λευκά ρούχα μυρίζουν ακόμη καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι δραματικά ζεστό αλλά τώρα πια κοιτώντας πίσω, γεμάτο με όμορφες αναμνήσεις σε σημείο να το νοσταλγώ. Σε ένα κοινό χώρο, μαγιώ που δεν χρησιμοποιήθηκαν, μπάλα θαλάσσης φουσκωμένη, πορτοκαλί, σαγιονάρες και πέδιλα ανακατεμένα με ένα βουνό πανάκια για ονειρεμένα πάτσγουορκ που έμειναν στα όνειρα, ρούχα παλιά που ''κρίμα να τα πετάξω τόσα και τόσα ζήσαμε μαζί'', ένα χάος ανοργανωσιάς που θα ήταν άνετα το βασίλειο και οι κρυψώνες μιας γάτας, αν είχα γάτα.
Όσο πιο πολλά παράθυρα, τόσο πολλές ιστορίες! Και πίσω από κάθε παράθυρο, υπάρχει ένας άνθρωπος που βιώνει την δική του μοναδική ύπαρξη, την μοναδική δική του αντίληψη της πραγματικότητας του. Κάθε δωμάτιο είναι ένας ολόκληρος κόσμος για κάποιον.
Ν.Υ. Άνταμς
Πού χωράει λοιπόν η σύγκριση; Πού χωράει η ''ζήλεια''; Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με θυμό και κακία. Ψεύτικη υπερηφάνεια. Κοίτα, ο κύκλος μου δεν είναι μικρός. Ή, είναι μεγαλύτερος από τον δικό σου. Ή, μου συνέβει αυτό το τρομερό γεγονός αλλά δεν φέρω καμμία ευθύνη εγώ. Ή, όλοι το ίδιο @κ@τ@ είναι. Πόση μιζέρια!
Θα θέλαμε ελεύθερα να πούμε, ο κύκλος μου είναι μικρός και δεν μου αρέσει αυτό. Σε προσκαλώ μέσα. Θα σου φτιάξω φαγητό να φας. Θα ανάψω το τζάκι. Θα στολίσω με χριστουγεννιάτικα στολίδια και μουσική. Θα έχω στρώσει τα χαλιά. Θα σ ακούω να μιλάς όσο το έχεις ανάγκη, αρκεί να με ρωτήσεις πώς είναι η ζωή μου, πώς νιώθω και αν πέρασα καλά. Να είσαι τρυφερή και καθόλου επικριτική. Μου φτάνει με την παρουσία σου να ζεστάνεις τον χώρο μου.
Ή μήπως τελικά κάθε προσπάθεια επικοινωνίας είναι ουτοπία;
Κανείς δεν αγάπησε τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό του, κι ένα ''γειά'' μετά από ένα χωρισμό, ενδόμυχα θέλει να αναιρέσει το ΤέΛος και όσα μαζί του αντιληφθήκαμε. Ήταν ένα είδος εθισμού, ναρκωτικού, ντοπαμίνης και αυτό είναι που νοσταλγούμε. Όχι τον άλλον, αλλά τον εαυτό μας υπό το πρίσμα εκείνου του παραμυθιού.
Μερικές φορές, έχω την αίσθηση πως με ακουμπάς με τις μεγάλες, εξεταστικές κεραίες σου. Με σκανάρεις από πάνω ως κάτω, βγάζεις την ακτ...
