ερώτηση

 

Έχεις δοκιμάσει να κάνεις κάτι που ως τώρα το θεωρούσες αδύνατο για τα δεδομένα σου και να το φέρεις εις πέρας;

Τελικά κερδίζει αυτός που έχει στόχο,  συνέπεια και αυτός που είναι δοτικός!!!

όχι πιά

Κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω. 

Χιλιάδες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου.. 

Την ώρα που του απαντούσα ''όχι πιά''

 

*Από το διαδίκτυο,  όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βρω ποιός το έγραψε!

βατόμουρα

 

Εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα μυαλό για τίποτα,  ούτε να δω την έκλειψη,  ούτε να με φροντίσω,  ούτε καν να φάω.  Ήθελα μόνο να μπω στους θάμνους και να μαζέψω βατόμουρα.  Ήθελα να νιώσω τον κίνδυνο.  Δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστη η αίσθηση του ''είμαι εδώ''  αλλά το ''εδώ''  να μην είναι στέρεο και η έννοια του στέρεου να μοιάζει ασαφής,  σαν να έχω βρεθεί σε λάθος τόπο και χρόνο,  σαν κάτι άλλο να ήθελα να κάνω από νωρίς το πρωί,  αλλά μέχρι να μεσημεριάσει το ξέχασα.

τί άλλο να πεις;

 

Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και να ξύνεις το μέσα σου η σπάτουλα μένει καθαρή.  Τί να πεις;  Τί άλλο να πεις πέρα από τα όλα αυτά που τόσα χρόνια έχουν ειπωθεί;  Οι ανάγκες διαφορετικές και το τρέξιμο στο κενό πολύ κουραστικό.  Την ουρά σου δεν την πιάνεις.  Οι πληγές δεν ξεχνιούνται ωστόσο μόνο στρογγυλεύουν αλλά έρχονται και μέρες που παίρνουν τη μορφή άγριων ζώων και σου επιτίθενται.  Επίθεση εαυτού προς εαυτόν,  σαν ένα αυτοάνοσο πράγμα.  Δεν ξέρω τί νόημα έχει να γράφεις αυτό που βλέπεις μέσα στην ψυχή σου και κανένας να μην το ακούει.  Μάλλον κανένα,  αλλά είναι ένα μικρό ''συν''  από το καθόλου να μην το κάνεις.  Είναι μια γλυκιά παρηγοριά.  Μια μικρή επιβεβαίωση.  Από τον εαυτό στον εαυτό και πάλι.  Έτσι κι αλλιώς πάντα οι δυό μας είμασταν.  Εσύ κι εγώ.  Εγώ και η ψυχή μου.  

μια μέρα

 

χρόνος

τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι

νοσταλγία

ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια του πουκαμίσου σου,  το λευκό σου χαμόγελο,  τα χέρια σου,  όλες οι μουσικές που συνόδεψαν αυτές τις εικόνες

θύμησες

η λαχτάρα,  οι ερωδιοί,  η θάλασσα με τις δύο ακτές,  το διπλό ηλιοβασίλεμα,  το μαύρο σύννεφο που μας ακολουθούσε

μια μέρα

ίσως, όταν τριγυρνάς στις σκέψεις μου,  να είσαι ήδη ένα πνεύμα

στο παρόν

το δωμάτιο φωτίζεται με φως ηλεκτρικό,  η βροχή κάνει έναν τρυφερό χαρακτηριστικό θόρυβο,  μοιάζει με μουσική που ακούγεται από τα γύρω μπαλκόνια,  θλίψη,  συννεφιά,  κανένα από τα πουλιά δεν ήρθε στο μπαλκόνι μου

 

Η εμμονή

 

 

Ολοένα και περισσότερο,  κάποιες στιγμές,  μου φαινόταν φευγαλέα ότι θα μπορούσα να σταματήσω τούτη την εμμονή,  να λύσω τα μάγια,  με τρόπο απλό,  όπως κάποιος περνάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο ή βγαίνει στο δρόμο.  Μα κάτι έλειπε,  κάτι το οποίο δεν ήξερα καν από πού θα ερχόταν - από τύχη,  απέξω ή από μένα την ίδια.

 

Annie Ernaux

Η εμμονή 

σελ. 60

 

φεγγάρι το ξημέρωμα

 

 

 Κρεμόταν το φεγγάρι από ένα σύννεφο,  κυλούσε απαλά ανάμεσα από τις γρύλιες,  το παράθυρο κλειστό,  το δωμάτιο μύριζε ύπνο,  οι δείκτες του μικρού ασημένιου ρολογιού στις 5,20,  το γκρανγκ γκρουνγκ του αποριμματοφόρου έσπαγε την ελαφράδα από ένα ακόμη ξημέρωμα, το βιβλίο αφημένο από βραδύς στο κομοδίνο,  ο σελιδοδείκτης στη σελίδα 25,  όλες κι όλες 64,  πρόλογοι,  επίλογοι κι ευχαριστίες τις έκαναν 87.

Χθεσινό απόκτημα από αγαπημένο βιβλιοπωλείο με καλή εξυπηρέτηση.  Αγαπάμε πάντα κάτι όταν μας βολεύει και μας εξυπηρετεί;  Για χρόνια πηγαίναμε σε ένα πολύ ωραίο bar στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.  Άνθρωποι του καφέ πιότερο παρά του ποτού, της μέρας παρά της νύχτας,  πηγαίναμε πρωινά και μιλούσαμε με τις ώρες.  Είχαμε κάνει γνωριμία με την σερβιτόρα,  την αποκαλούσαμε με το όνομα της,  είμαι σίγουρη πως για αυτήν είμασταν ''το ζευγάρι / δύο καφέδες φίλτρου με γάλα''.  Είχαμε μια περιποίηση από μέρους της,  γεμάτες πορσελάνινες κανάτες με γαλλικό καφέ,  νόστιμα μπισκότα με κομματάκια πορτοκαλιού και επικάλυψη σοκολάτας.  Είμασταν όλοι χαρούμενοι κι ευγενικοί,  η εξυπηρέτηση ήταν άψογη,  ο καφές,  ο πιο γευστικός που θα μπορούσαμε να βρούμε στην πόλη.  Κι έρχεται μια μέρα,  που η Ν. κάνει το λάθος και μας φέρνει ληγμένο γάλα.  Μπλιαχχχ..  Εννοείται ότι της το είπαμε,  εννοείται ότι μας έφερε άλλο γάλα κι άλλες κανάτες με καφέ,  εννοείται ότι μας ζήτησε χίλιες φορές συγνώμη,  όμως εκείνη η μέρα ήταν και η τελευταία μας που βρεθήκαμε σε εκείνο το μαγαζί.  Όλη η αγάπη εξαφανίστηκε με μιας σαν το σαπούνι κάτω από το νερό.  Πόσο ανοχή έχουμε;  Πόσο εύκολα συγχωρούμε;  Πόσες αδικίες κουβαλάνε οι νύχτες μας και πόσες συγνώμες τρυπώνουν ζορισμένες στα πρωινά μας όνειρα;  Πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε;  Και τί περιμένει ο καθένας μας από τον άλλον;  Τί προσδοκούμε από ένα βιβλίο;  Ίσως αυτό που θα μας κάνει να ταυτιστούμε και να νιώσουμε μοναδικοί,  αυτό που θα μας κάνει να σκεφτούμε πως αυτός ο συγγραφέας,  ξόδεψε την φαντασία του,  τα χαρτιά του και τα μολύβια του μόνο για την πάρτι μας.  Για να θυμηθούμε,  να νοσταλγήσουμε,  να δακρύσουμε και να γελάσουμε μαζί.  Για να ξυπνήσουν ίσως και να ξεσηκωθούν συναισθήματα,  από καιρό κοιμισμένα.