Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Twas The Night Before Christmas
Οι άνθρωποι θέλουν διπλωματικές απαντήσεις κι εμένα δεν μ αρέσει καθόλου να είμαι ευέλικτος, είπε ο λαγός. Έτσι κι αλλιώς είχε συνηθίσει...
Οι άνθρωποι θέλουν διπλωματικές απαντήσεις κι εμένα δεν μ αρέσει καθόλου να είμαι ευέλικτος, είπε ο λαγός. Έτσι κι αλλιώς είχε συνηθίσει...
Τα ντρέπομαι αυτά τα μάτια...ΑΙΣΧΥΝΟΜΑΙ...
ReplyDelete"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά
έτσι κι' αλλιώς τα ξέρουν όλα..."
Γλαρένιες αγκαλιές
γλαρενια μου..
ReplyDeleteειναι συνειδητοποιημενα και πολυ θυμωμενα αυτα τα παιδια..
και να πεις 'λυπαμαι' δεν αρκει..ειναι που κατι πρεπει να γινει εδω και τωρα..για ο,τι απεμεινε τουλαχιστον!!
φεγγαρενιες αγκαλιες(ειναι κ πανσεληνος σε λιγες μερες).
Θα θυμίσω ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου:
ReplyDelete"Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν σφιχτά τα χέρια,
κορίτσια, αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό,
ο κύκλος θα γινότανε πολύ - πολύ μεγάλος,
κι ολόκληρη τη γη μας θ' αγκάλιαζε θαρρώ"
Λέω απλά πως πρέπει να ξυπνήσουμε επιτέλους να πιάσουμε όλοι τα χέρια μήπως και σώσουμε κάτι.
Όχι για να έχουμε την συνείδηση μας ήσυχη μα για να χαμογελούμε βλέποντας τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μας να είναι ευτυχισμένα.
Ο πιτσιρικάς, είναι η φωνή του κόσμου.
ReplyDeleteΤης γης η αναπνοή.
Μιας γης, ενός κόσμου που οι αφέντηδες τούτοι εδώ τον θαρρούνε αιώνιο.
Ποιό έλλογο ον συμπεριφέρεται ωσάν ν' αυτοκτονεί;
Γροθιά από χέρι τρυφερό σε τσιμεντένια στομάχια.
Μακάρι να μπορύσαμε όλοι να καταλάβουμε τι λάθη κάνουμε....
ReplyDeleteΦοβάμαι ότι είχε απόλυτο δίκιο !!!
ReplyDeleteΌχι ο πιτσιρικάς.
Αυτός που είπε αυτό:
"..Αυτοί λοιπόν οι μικροαστοί έχουν έναν ιδιότυπο ριζοσπαστισμό. Επιθυμούν να ακούνε και να λένε άλλα από αυτά που στο τέλος γίνονται..."
Φιλί φεγγαροαγκαλιασμένη μου!
ReplyDeleteΤην περασμένη Τετάρτη που όλα έξω καίγονταν από τον καύσωνα και τις φωτιές, που το βράδυ έπιασε εκείνος ο δυνατός αέρας και μύριζε καμμένο ξύλο,το ψυχοπλάκωμα ήταν μεγάλο.Μια αίσθηση καταστροφής. Άνοιξα την τηλεόραση για να με παρει ο ύπνος και έπεσα πάνω σ'αυτό το καταπληκτικό σποτ.
ReplyDeleteΣυνειδητοποίησα τι κάνουμε. Κοιμήθηκα με εφιάλτες.
To περιβάλλον το δανειζόμαστε από τα παιδιά μας, αλλά μάλλον δεν το φροντίζουμε όσο χρειάζεται :(
ReplyDeleteγια μια στιγμή νόμισα πως είδα το δικό μου παιδί
ReplyDeleteάσχετο...κάθε παιδί είναι παιδί όλων μας τελικά
σχετικό: δεν έχει ίσως σημασία να βρούμε πότε,ποιοί,γιατί και πώς φτάσαμε εδώ..
απόλυτο : καιρός να αναλάβουμε ευθύνες -δικές μας ή όχι- και πάνω απ όλα δράση " Όχι για να έχουμε την συνείδηση μας ήσυχη μα για να χαμογελούμε βλέποντας τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μας να είναι ευτυχισμένα."
Οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος που σου γραψε ο ήχος πλάγιος
Είχα ακούσει για αυτό το βιντεάκι και χαίρομαι που κατάφερα να το δω μέσα από δω. Είναι συγκλονιστική η αλήθεια του, τόσο όσο και η αδιαφορία η δική μας...
ReplyDeleteπραγματικα ανατριχιαστικο video,οχι ως προς τις εικονες,αλλα ως προς τις λεξεις και το υφος του παιδιου αυτου.Παρα το γεγονος οτι πολλοι το ειδαν και πολλοι ανατριχιασαν,δεν κανουν τιποτα για να σταματησουν την καταστροφη...
ReplyDeleteΑς ξεκινήσει λοιπόν κάτι από την Αμερική πρώτα. Μικρή διαφορά έχει αν εμείς στην Ελλάδα λάβουμε μέτρα υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος ή όχι. Δε λέω ότι δεν πρέπει να το κάνουμε, απλά να είμαστε ρεαλιστές.
ReplyDeleteδεν μπορω να δω το βιντεο...
ReplyDeleteή ειναι εικονα;
δεν ξερω...
ετσι μια τραγανη καλησπερα θα αφησω!
καλα;
;)
αυτό έπρεπε να το παίζουν συνέχεια υποχρεωτικά τα MME...
ReplyDeleteΑλλά θα τους κόβονταν οι δουλειές...!!!
καλημέρα σου
Είναι τόσο δύσκολο ο καθένας μας να κάνει τρόπο ζωής το σεβασμό προς το περιβάλλον? Όχι δεν είναι... Όμως η καφρίλα των Ελλήνων καλά κρατεί και οι λίγοι είναι τεχνικά αδύνατο να κάνουν τη διαφορά. Ευελπιστώ, ονειρεύομαι, προσδοκώ, οραματίζομαι, φροντίζω, ενδιαφέρομαι, νοιάζομαι, αντιτάσσομαι, αγωνίζομαι, επαναστατώ, θυμώνω, αντιδρώ.
ReplyDeleteΕίναι αρκετά?
θλιμμένα φιλιά
α.... και καλό μήνα (εδώ χαμόγελο :-)...)
ν.
Όπως όλοι μας κι εγώ ανατριχιάζω βλέποντας αυτόν τον πιτσιρίκο... τα λόγια του και το ύφος του με κάνουν από τη μία να αισθάνομαι ένοχη κι από την άλλη να ψάχνομαι... αν όλοι μας κάναμε κάτι... ίσως να φέρουμε το χαμόγελο στα χείλη του
ReplyDeleteΕτσί...ΑΚΡΙΒΩΣ, μαζί του και στο θυμό του, και στην απόγνωση του...
ReplyDeleteΜακριά απ' όλους εμάς τους μεγάλους. Δεν θέλω μεγάλη να λέγομαι, (κι όσο για το χαμόγελο... εμείς δεν του το στερήσαμε;;;).
Σταγόνες πολλών φιλιών, φεγγαρένια μου.
Την πρώτη φορά που το είδα,ανατρίχιασα...και τη δεύτερη..και την τρίτη..
ReplyDelete"Όσο ζω,ελπίζω".και πράττω...
Σκληρά λόγια.. αληθινά. Σε λίγα χρόνια θα αναρωτιώμαστε γιατί δεν τα ακούσαμε...
ReplyDelete