γιατί σ εμένα;

Τον τσαλάκωσα και τον έκανα στην άκρη.Αλλά φαίνεται πως αυτή η άκρη επικοινωνούσε ακόμη μ εμένα..τον τσαλάκωσα σαν χαρτί,που το πέταξα επάνω στο τραπέζι.Μόνο που έπρεπε να κλωτσήσω και το τραπέζι μακριά.
Γιατί όλη την προηγούμενη νύχτα δεν είχα ησυχία.Άνοιγα ξανά και ξανά το τσαλακωμένο χαρτί.Πάλι και πάλι.Το έπιανα και το ξαναάφηνα.Το διάβαζα και ανέλυα.Κατηγορούσα.Ποιόν;Μα τον εαυτό μου φυσικά.Μέχρι που τον έβλεπα μπροστά μου.Τον ένιωθα δίπλα μου.Ήταν στεναχωρημένος.Με εκλιπαρούσε να τον ξαναδεχτώ κοντά μου.Όταν πια προχωρημένα μεσάνυχτα κατάλαβα πως θα μ έπαιρνε ο ύπνος,υποσχέθηκα στον εαυτό μου την επόμενη μέρα πρωί πρωί να του τηλεφωνήσω.Ή μάλλον όχι,δεν θα του τηλεφωνούσα,θα του έστελνα ένα μήνυμα έτσι ώστε να τον αφήσω σε μία μικρή αγωνία.
-Καλημερούδια..όλα καλά;έγραψα.
Άργησε να μου απαντήσει.Έβαλα με το νου διάφορα.Ίσως ήταν βαριά σε κάποιο νοσοκομείο,αλλά πάλι θα είχε ανοιχτό το κινητό;Ίσως βρισκόταν σε κάποια τράπεζα,άλλωστε ήταν Δευτέρα σήμερα.Ίσως ήταν με κάποιο πελάτη κι ο καλός μου δεν θα έβλεπε την ώρα να ξεκλέψει κάποια δευτερόλεπτα ώστε να μου απαντήσει.
Το χέρι μου έτρεμε όταν είδα το πράσινο φωτάκι του κινητού μου να αναβοσβήνει.Το πήρα με αγωνία στα χέρια.Στο πρόσωπο μου είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο όλο ικανοποίηση και αγωνία.Τουλάχιστον ζούσε!
-Είμαι μια χαρά.Σε λίγο ανεβαίνω στο αεροπλάνο.Φεύγω για διακοπές.Επιστρέφω σε δέκα μέρες ..έγραφε!!
Το χαμόγελο μου έσβησε..