ντράπηκα

Ά φησα το τσιγάρο να σιγοκαίει ανάμεσα στα δάχτυλα ώρα πολύ.Όσο να νοιώσω την θερμοκρασία να αναπτύσεται.Ζέστη εφιαλτική,σχεδόν ανυπόφορη.
-Θα το αντέξω είπα,θέλω να το νοιώσω να τρυπάει το δέρμα μου.
Ίσα που το άφησα λίγο ακόμη.Με την πρώτη βαθύτερη επαφή,μόλις η κάφτρα, μικροσκοπική λάβα καφτή,ακούμπησε το δέρμα, τινάχτηκα.Το πέταξα στον νεροχύτη κι άρχισα να ψάχνω στο ντουλάπι με τα φάρμακα.
-Τι στο καλό βάζουμε στις πληγές από κάψιμο;έψαχνα ενώ έγλυφα με το σάλιο μου το καμένο σημείο.
Ντράπηκα.Ένα τόσο δα μικρό καμμένο σημείο.
Κι αν ήμουν εκεί;Κι αν η κάφτρα του τσιγάρου ήταν αχόρταγες γλώσσες φωτιάς ίσαμε ένα σπίτι διόροφο;
Πως είναι άραγε όταν πλησιάζει το θεριό;Το νοιώθεις από την ζέστη που σε τυλίγει εφιαλτικά;Προλαβαίνεις να σκεφτείς;Να αμυνθείς;Παραλύουν τα πόδια από το φόβο;Λιποθυμάς από τις αναθυμιάσεις;Πνίγεσαι από τον βήχα;
Παραδίδεσαι παραδεχόμενος την αδυναμία σου;Ουρλιάζεις ή δεν μπορείς να αρθρώσεις ούτε φθόγγο;Ανασαίνεις;
Πιάνεσαι χέρι χέρι με τα παιδιά σου;Προλαβαίνεις κάτι να τους πεις;Να τα παρηγορήσεις;Να τα κανακέψεις;Θέλεις να τους πάρεις το φόβο;Τα σκεπάζεις με το σώμα σου;Κλαις;Έχεις δάκρυα;Έχεις φωνή να τα πεις πόσο τα αγαπάς;Πως λυπάσαι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι να σωθούν;
Μπορείς να μυρίσεις άραγε;Κι αν ναι τι;
Καμένα δέντρα,ζώα,έντομα,πουλιά,θάμνοι,φυτά,σπίτια,τα καινούργια σεντόνια που αγόρασες μόλις χθες;Πως μυρίζουν όλα αυτά;
Κι η καμένη ανθρώπινη σάρκα,καμένα μαλλιά και νύχια;Τι οσμή να έχει άραγε και πόσο μακριά μπορεί να φτάνει;
Πόσο γρήγορα μπορείς να συνέλθεις από αυτόν τον εφιάλτη;Είναι φυσιολογική η αυριανή σου μέρα;Επανέρχεσαι ποτέ;Ξεχνάς;
Μπορείς;Μπορείς να ξεχάσεις;