Ήθελα να έρθω δίπλα σου.Δύσκολος δρόμος.Επίμονη εγώ.Σύρθηκα.Σαν ερπετό που ξέχασε να αλλάξει το δέρμα του.Σε βράχους και πέτρινα μονοπάτια.Δύσβατα.Μικρές πετρούλες βρήκαν καταφύγιο στο δέρμα μου.Μάτωσα.Έσκαψα λαγούμια να κρυφτώ κι έβγαζα το κεφάλι από ανύπαρκτες τρύπες γιά μικρές φοβισμένες ανάσες.Κομμάτια καπνού έκαιγαν τον λαιμό μου.Γλώσσες φωτιάς σκοτείνιαζαν τα μάτια μου.Το χώμα ζεστό ζητούσε την πνοή μου.
-Το τέλος..σκέφτηκα.
Ακόμα κι αν ήρθε το τέλος, ήταν επιθυμία.
ReplyDeleteΑξίζει τον κόπο λέω εγώ.
@..ηχε μου..ασαφη τα ορια του κοπου,της επιθυμιας και του 'τελους' θα ελεγα εγω!!
ReplyDeleteAξίζει τόση δυσκολία ;)
ReplyDelete@..caesar..ποιος μπορει να μας απαντησει με σιγουρια αραγε;;
ReplyDeleteΕκεί όμως είναι η ομορφιά.
ReplyDeleteΣτον αγώνα για το τέλος. Τον Σκοπό.
Καλημέρα
Μην ξεχνάμε πως η προσπάθεια είναι "όλα τα λεφτά". Το είπε άλλωστε και ο μέγας Αλεξανδρινός: "σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος".
ReplyDeleteΑναρωτιέμαι: Υπάρχει τέλος; Μήπως αυτό που θεωρούμε τέλος είναι απλώς μιά δοκιμή των αντοχών μας και του βάθους των επιθυμιών μας; Μήπως είναι ακόμα ένα όριο που καλούμαστε να αποδείξουμε οτι μπορούμε και θέλουμε να ξεπεράσουμε;
Καλημέρα
Όμως καλή μου, κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή...! Αυτό είναι το παιχνίδι τη ζωής άλλωστε!
ReplyDeleteΦιλάκια & Καλό Χειμώνα να έχουμε!
μονοπάτια σκοτεινά, θύελλες, πάθος,φουρτουνιασμένες θάλασσες, τόσα δάκρυα, τόσες πέτρες τόσος πόνος...
ReplyDeleteΔεν ξερω πριν λιγο καιρό νόμιζα ότι η διαδρομή αξίζει...Ομως αν και η διαδρομή είναι μαύρη κι άραχνη?
δεν ξέρω καλή μου...ειλικρινά δεν ξέρω!!
(αναπνοή)
το "θελω" χρειαζεται μετρημα σωστο...
ReplyDeleteπρεπει να μην ξεπερναει τα ορια μας...
γιατι τοτε ερχεται το τελος...
φιλια...
Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή λένε...
ReplyDeleteΞέρεις, γλυκό κορίτσι, αυτό που άλλοι λογαριάζουν για τερματισμό, μερικοί τ' ονοματίζουν ξημέρωμα.
Όπως και να'χει, ο ήλιος πάντα βγαίνει. Ευτυχώς.
Η αρχή είναι το τέλος μου...
ReplyDeleteίσως είναι το ίδιο σημείο.
-Το τέλος..σκέφτηκα.-
ReplyDeleteΜάλλον συνταξιδεύουμε χνούδι...
Κάθε τέλος, κι αρχή... φεγγαρένια μου. xxx
ReplyDeleteτο τέλος δεν έιναι αλλά είναι σίγουρα μια ηχηρότατη επισήμανση για να αφυπνιστούμε έστω και λίγο πρίν ...
ReplyDeleteΑλλά φευ , φεγγαρένια :)
...φεγγαρακι να προσεχεις :)
ReplyDeleteπνίγομαι...
ReplyDeleteμα ειναι υπεροχο να το διαβαζω..
πνιγομαι γιατι απλά ετσι νιωθω
ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ...ΟΛΟ ΑΥΤΟ...ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ...ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΓΙΚΟ...ΚΑΙ ΜΗΝ ΒΙΑΣΤΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ...ΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ,ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΛΑ....ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ...ΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ...ΤΟ ΔΡΟΜΟ...ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ...ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ...ΤΑ ΛΙΒΑΔΙΑ...ΑΥΤΑ ΘΑ "ΜΕΙΝΟΥΝ"...ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ...
ReplyDeleteΑ,α,α,α, θα συμφωνήσω με "τάσο".
ReplyDeleteΓιατί τέλος; Μήπως δε σηκώσαμε το κεφάλι, όσο κι' αν μας στοίχισε....μήπως δεν πήγαμε παρακάτω (χα, στις νάρκες πάνω θα καθόμασταν;) ή μήπως δεν το γνωρίζουμε πως στο φως είναι πιο φιλόξενα;.....
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Tα σημάδια μας δεν αποτελούν απόδειξη ότι όντως ζήσαμε;
ReplyDeleteΚαλημέρα
@..sotiri..μια μερα διχως ιντερνετ..πανικος!!
ReplyDeleteδε λεω πως δεν εχει ο αγωνας ομορφια αλλα δε θελεις να εχεις πετυχει εστω ενα μερος των σκοπων σου;
@..taso..ακριβως ετσι..καθε τελος και μια αρχη..αλλωστε το πραγματικο 'τελος'δεν θα ειναι ποτε συνειδητο ελπιζω!!
ReplyDelete@..ηλιαχτιδα..σωστα καθε τελος και μια αρχη..αν σωθεις;θα σωθεις ομως;
ReplyDelete@..οικολογουντες..εε μα τοτε το τελος συμπιπτει με την αρχη..χανονται τα ορια..εδω θελει δυναμη και θεληση να βγεις απο αυτη την κατασταση..
ReplyDelete@..βασιλικη..κι ομως καποιες φορες λεω ας ξεπερασω τα ορια μου ετσι μονο και μονο για την εμπειρια..λαθος αυτο εε;;
ReplyDelete@..καπετανισα..παντα μα παντα βγαινει ο ηλιος..μετα απο τη νυχτα παντα το ξημερωμα..αν σωθεις..αν το 'τελος' δεν ειναι απο εκεινο το οριστικο που ευτυχως και δυστυχως εσυ θα απεχεις!!
ReplyDelete@..fatale..μερικες φορες συμβαινει κι αυτο εχεις δικιο!!
ReplyDelete@..mist..αν δε συνταξιδευαμε δεν θα ειμασταν κι οι δυο στον ιδιο τοπο εε;;
ReplyDelete:)))
@..erota..παντα μου αρεσουν οι αισιοδοξες σκεψεις σου!!
ReplyDelete@..mat..εχεις δικιο καλε μου..επαναλαμβανομαστε και γκρινιαζουμε!!
ReplyDelete@..candy..προσεχω οσο το επιτρεπουν οι δυναμεις μου..γιατι ειδες κατι στην γυαλινη σφαιρα σου;;
ReplyDelete@..hliaxtida..πολλες φορες πνιγομαι κι εγω οταν ξαναδιαβασω αυτα που γραφω και τοτε θελω να τα αποσυρω..να τα διωξω μακρια,αλλα δε μπορω ειναι ενα μερος μου..ενα πολυ πολυ μικρο αλλα πολυ δυνατο κομματι μου..
ReplyDelete@..φαντασιοπληκτε..μου θυμησες την αναμονη των χριστουγεννων..οτι αξιζει ειναι οι μερες πριν..ο ερχομος του γεγονοτος ειναι απλα η επισφραγηση του πραγματικου 'τελους'
ReplyDelete@..γλαρενια..ετσι ετσι..και θα συνεχισουμε να πεφτουμε και να σηκωνομαστε γλαρενια μου..σαν να αρχιζει να μ αρεσει αυτο!!
ReplyDelete@..stalagmatia..περιτρανη αποδειξη γλυκια μου..
ReplyDeleteΌσο ζω ελπίζω... και αισιοδοξώ, καλή μου φεγγαρένια!
ReplyDeletexxxxxxx
Κάποια στιγμή αν πέσει στα χέρια σου το βιβλίο "Πες μου μια ιστορία" της Τζάνετ Γουϊντερσον ρίξτο μια ματιά (αξίζει τον κόπο).
ReplyDeleteΑπόσπασμα:
"-Πες μου μια ιστορία.
-Τι είδους ιστορία παιδί μου;
-Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.
-Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο.
-Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;
-Δεν υπάρχει τέλος."
Νομίζω ότι σου ταιριάζει! Πολλά φιλιά στα μούτρα...
@..ervta μου πολυ σωστα!!
ReplyDelete@..ονομα..πολυ μου αρεσε το αποσπασμα..πολυ θα ηθελα να διαβασω το βιβλιο!!
ReplyDelete