μιά βραδιά οι δυό μας

Η Αλίκη

-Έτσι που λες Πηνελόπη μου..

Μιλούσε μπουκωμένη μ ένα κουλουράκι και κρατούσε το φλυτζάνι με το τσάι στα χέρια της.

Ήπιε δυό γουλιές να πάει κάτω η μπουκιά και μαζί μ αυτήν το χθεσινό ξενύχτι.

Ούτε θυμάμαι πόσες φορές γεμίσαμε και ξαναγεμίσαμε τα ποτήρια μπύρα.Ξεχύλιζε ο αφρός.Σηκώναμε τα ποτήρια ξανά και ξανά στην υγειά μας!

Τριάντα χρόνια τώρα,πρώτη φορά μου ζήτησε να βγούμε μόνοι μας έξω.Πάντα με τα παιδιά.Πάντα με φίλους ή συγγενείς.

Και ήταν ένα μαγαζίι..θα σου δώσω ακριβή διεύθυνση να πάρεις τον Αργύρη σου να πάτε.Περιβάλλον εξαιρετικό,κι ατμόσφαιρα ζεστή σου λέω.Κι ο σερβιτόρος..χα χα..τώρα που τον θυμάμαι,κορμί ευθυτενές να φέρνει βόλτα τα λιγοστά τραπέζια,δέκα μετρημένα στο σύνολο ,διαγώνια παράλληλα και κάθετα,όλα γεμάτα με παρέες και ζευγάρια.Με χαμόγελο που δεν ξέφευγε από το όριο του φυσικού ανοίγματος των χειλιών,έφερε τα πιάτα που είχαμε παραγγείλει,δυό μερίδες σουτζουκάκια,μία πατάτες τηγανητές,μία σαλάτα αλοιφή και μία πράσινη με μπόλικο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι.

Με πήρε στο τηλέφωνο το πρωί,παντρεμένοι άνθρωποι πιο πολύ τηλεφωνικά επικοινωνούμε,όχι πως δεν μου φάνηκε παράξενο,από τα σπάνια,να συναντηθούμε οι δυό μας το βραδάκι ,κάτι σημαντικό είχε να μου πει,θα πήγαινε σ ένα πελάτη,θα ήταν ελεύθερος μετά,μα τι του ήρθε Πέμπτη βράδυ για φαί ,αλλά η χαρά ήταν μεγαλύτερη,τσιμουδιά δεν έβγαλα..τι να πω..

-Ναι είπα σαν απάντηση κι όρισαμε την ώρα του ραντεβού.

Το πρώτο μπουκάλι μπύρα άδειασε χωρίς πολλές πολλές κουβέντες,ραμμένο το είχε ο άτιμος,στο δεύτερο η γλώσσα λύθηκε,πήγαινε ροδάνι.Άρχισε να μιλάει για διάφορα,για την δουλειά του,για τον τάδε πελάτη,για την χι υπάλληλο,έτρεχε πρωί πρωί για μία ακάλυπτη επιταγή,ένας συνάδερφος ήταν στο νοσοκομείο,απέφευγε τα ουσιαστικά,απέφευγε τα προσωπικά,αυτά που θα έδιναν άσχημη αφορμή να ξεφύγει από τον έλεγχο της κουβέντας !

Τον κοιτούσα Πηνελόπη μου,τον ψυχολογούσα στα κρυφά,μάταια , αυτός σ εμένα μίλαγε κι αλλού κοιτούσε,χάζευε όλο αμηχανία,κάνω έτσι και τι να δω,ένα γυναικείο άρωμα και μιά μοναχική σκιά πίσω μου, σαν κάτι να τον απασχολούσε, κάτι να πήγαινε να πει και σαν να το μετάνοιωνε,χαλάρωνε κομματάκι,πατούσε μια πηρουνιά σουτζουκάκι,το βούταγε στην μουστάρδα,γύρναγε γύρω γύρω το βλέμμα,λίγο έκανα να του πω..τι με κουβάλησες εδώ μωρέ..τόπνιξα!

Σα χθες μου φαίνεται,μιά ανάσα χρόνια πίσω,ένα τόσο δα κλικ , με ένα του νεύμα έφτανε,τι λέω και παραπανίσιο ήταν,έφτανε..να νοιώθω πως είναι δικός μου,σαν τα πιτσουνάκια είμασταν,ξαναμπουκώθηκε το τρίτο κουλουράκι,με μαρμελάδα ανάμεσα αυτό,βατόμουρο,και μήνες να έλειπε,πάλι δικός μου,κι ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους πάλι μονάχοι οι δυό μας,εγώ κι αυτός...

Είπα δε θα μιλήσω ,αλλά με έτρωγε.

Κουνήθηκα λίγο από τη θέση μου μήπως και μου φύγει,,τσίμπησα λίγη σαλάτα,ρούφηξα μια γουλιά μπύρα..τίποτα..αντί να μου περάσει,μ έτρωγε περισσότερο..

-Κάποτε με πρόσεχες του λέω και θυμήθηκα τα μάτια του να με κόβουν από πάνω ως κάτω,από μαλλί ,κραγιόν,άνοιγμα ντεκολτέ, μάκρος φούστας και ύψος τακουνιού.

-Μην αρχίζεις πάλι.

-Χμμ ξέρεις πόσο καιρό έχει που έχω γίνει κοκκινομάλα!Το μισούσες το κόκκινο Αναστάση μου,αλλά επίτηδες το έκανα έτσι του είπα.

Με κοίταξε με απορία.

Εγώ συνέχισα σε τόνο χαμηλότερο,όλο νάζι σου λέω ...

-Μ αρέσει εδώ Αναστάση μου..που είμαστε οι δυό μας βρε παιδί,να το κάνουμε συχνότερα λέω!Δουλεύεις πολύ βρε πουλάκι μου,δεν ξαποσταίνεις καθόλου,θα μου πάθεις και τίποτα.Φεύγεις το πρωί,γυρνάς το βράδυ..κάποτε τουλάχιστον σε βλέπαμε καμμιά ωρίτσα το μεσημέρι..Λίγος χρόνος για τον εαυτό σου,γιά μας, χρειάζεται δεν είναι έτσι;

Ο Αναστάσης πήγε κάτι να πει αλλά έξυσε αμήχανα το κεφάλι του.

Έκανε μια γύρα το βλέμμα,το συγκέντρωσε πίσω μου,μαζεύτηκε,που να τολμήσει να με καρφώσει κατάματα..

Η πιο σημαντική κουβέντα Πηνελόπη μου,ήρθε με το γλυκό.Εκεί ήταν που χάθηκε τελείως.

-Που ταξιδεύεις;τον ρωτάω κι ανάβω τσιγάρο.

-Και γιά να έχουμε καλό ρώτημα κάτι ήθελες να μου πεις έτσι δεν είναι;

-Ναι ήθελα..όχι δεν ήθελα,άλλο εννοούσα.Υπομονή βρε κοριτσάκι μου..μου λέει..υπομονή!Έχω πολλά σχέδια για μας.Όλα θα φτιάξουν..υπομονή!

Άγγιξα τα χέρια του.Τραχιά και ψυχρά,αλλά μου άρεσαν! Δεν είναι όμορφος ο Αναστάσης μου το ξέρω,τα κοντά σγουρά μαλλιά του,τα πρόωρα ασπρισμένα,τα σχιστά του μάτια,το πρόσωπο σπασμένο αλλά εμένα μ αρέσει!

-Η γυναικεία σκιά πίσω μου λουσμένη στην angel μας ζήτησε ευγενικά φωτιά.Της έδωσα τον αναπτήρα μου.

-Υπομονή..μήπως κάνω και τίποτα άλλο, του είπα.Άλλωστε δεν έχω κι άλλη επιλογή,έναν σ έχω και σ αγαπάω,ούτε που έχω γνωρίσει άλλον άντρα ποτέ,εδώ έλεγε κομματάκι ψέμματα, 30 χρόνων φωτογραφίες ντοκουμέντα γεμίζουν στο σπίτι Πηνελόπη μου,κούτες ολόκληρες,ο Αναστάσης ως υποψήφιος γαμπρός,η τεράστια ανθοδέσμη του λόγου,εγώ κοριτσάκι ακόμα,το θαλασσί φόρεμα στο αραββώνα,το χέρι του να μ αγκαλιάζει,τα μάτια του να υπόσχονται,το κατάλευκο νυφικό,τα παιδιά μωρά,τα παιδιά άντρες πιά,στο σπίτι το παλιό,στο σπίτι το καινούργιο,τα ευτυχισμένα χαμόγελα να ξεχύνονται από το ιλουστρασιόν χαρτί και οι στιγμές τυπωμένο παρελθόν που πέρασε και πάει.

-Υπομονή Αναστάση μου αλλά κάτι να αλλάξει δεν συμφωνείς;Πόσο ακόμη;Πόσο πιά; σκούπιζε το στόμα της με μία χαρτοπετσέτα όσο μιλούσε..πόσο πιά;

Κοίταξε πάλι πίσω μου,σαν κάτι να ήθελε να πει και αυτό το κάτι να τον τρόμαξε,έσκυψε το κεφάλι ..

-Σου το υπόσχομαι μου είπε..αχχ υποσχέσεις Πηνελόπη μου,όλα θα αλλάξουν έτσι είπε..

Ακούμπησε το φλυτζάνι του τσαγιού στο τραπέζι και το γέμισε γιά δεύτερη φορά με τσάι.

συνεχίζεται..