ένα

Σε νοιώθω. Τα μάτια σου επάνω μου. Την σκέψη σου μέσα μου. Μετράς. Υπολογίζεις. Αναρωτιέσαι. Αντέχει ακόμη; Κι αν ναι πόσο;
Θλίβεσαι. Θλίβεσαι γιατί με παρακολουθείς να απομακρύνομαι. Να σβήνω από την εμβέλεια σου. Είμαι έξω από τον κύκλο σου. Αυτόν που με τόσο ευκολία οριοθέτησες. Είσαι σαν το άγριο ζώο που έχασε το θήραμα του. Κι η μόνη του σκέψη είναι να βρει την ευκαιρία να το ξανακάνει δικό του, κτήμα του κι έπειτα να το ξανακατασπαράξει σιγά σιγά.
Απολάμβανες, την τέλεια φθορά μου, κομμάτι κομμάτι. Την ισοπέδωση μου, την απόλυτη εκμηδένιση.
-Λυπάμαι ήταν η μόνη λέξη που μου είπες..λυπάμαι δεν.. δεν είσαι αυτή που γνώρισα..
Κι έπειτα με λυπήθηκα κι εγώ. Έπρεπε να μαζέψω το σπασμένο εγώ μου, να ανασυνθέσω τα κομμάτια μου.
Κι όσο είμαι ακόμη τώρα εκεί, άλλο τόσο μακριά. Αναγεννημένη. Ευτυχισμένη. Και πάνω απ όλα ζω δίχως την ανάγκη της ανάσας σου, των στιγμών σου, δίχως την ανάγκη των ψεύτικων σ αγαπώ σου.
Μιά μέρα εύχομαι να το δεις κι εσύ, η αγάπη είναι λύτρωση κι όχι αιχμαλωσία. Η αγάπη είναι το πιό δυνατό ΜΑΖΙ. Το απόλυτο ΕΝΑ.
Εύχομαι κάποτε να χωρέσει και μέσα στον δικό σου κύκλο.
Μου επιτρέπεις τώρα να σε λυπάμαι εγώ;