μία βόλτα

Koίταξε να δεις τι της ήρθε 11.30 η ώρα το πρωί, να κλειδώσει το μαγαζί, ας είναι καλά η απεργία της ΔΕΗ, τι να καθόταν να κάνει στο μισοσκόταδο, και να φύγει, να ξεφύγει δηλαδή για μια βόλτα στο ποιος ξέρει που άραγε;..μιά βόλτα στο πουθενά.

Τελευταία της κίνηση, να του μιλήσει στο τηλέφωνο, φεύγω του είπε έχουμε βουτηχτεί στο σκοτάδι εδώ πέρα, να τον ρωτήσει κι αν ήθελε να την ακολουθήσει, για να πάρει την κλασσική απάντηση..
-Έχω να πάω την μάνα μου στο γιατρό.
Ούτε που τον ρώτησε το τι και το πώς, μέχρι εδώ ήταν το ενδιαφέρον, περπατούσε στο δρόμο με τα καινούργια πορτοκαλί της μποτάκια κι ένας ήλιος λαμπερός της ζέσταινε τα μάγουλα, κι ένα λεπτό, αεράκι της τα δρόσιζε τόσο παράξενος ο καιρός.

Έφτασε μέχρι την Μαρτίου, κι από εκεί έστριψε δεξιά όπου ήταν μαζεμένα τα πιο ενδιαφέροντα μαγαζιά της περιοχής.
Χάζεψε τα ανοιξιάτικα κίτρινα, τα σιέλ τζην, μα οι βιτρίνες των ρούχων ήταν για χαβαλέ, το πραγματικό ενδιαφέρον βρισκόταν πάντα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Πως της ήρθε κι αγόρασε το ‘’μυστικό’’, γέλασε ο βιβλιοπώλης, δικαιολογήθηκε αυτή, τάχα μου πως ήθελε να έχει την προσωπική της άποψη.

Το κουβαλούσε στην τσάντα της, κι αυτό, και το πράσινο σαν από δέρμα σουέτ σημειωματάριο, και το άλλο το καινούργιο, ένα πολύ μικρό και όμορφο, σαν ανατολίτικο με λαχούρια που κολλούσε μέσα φωτογραφίες κομμένες με προσοχή από τα διάφορα περιοδικά, πως ξέφυγαν τα πόδια της, και βγήκαν στην παραλία, μια θάλασσα ανταριασμένη, άλλος θεός εδώ, μαυροφορεμένη με ανταύγειες μπλε, κι ένας αέρας να σηκώνει καράβια στο βουνό.

Μπερδεύτηκαν τα χέρια της με τα μαλλιά της, κι αλμύρα, και ρόδες ποδηλάτων και κατάρτια καραβιών, στην προβλήτα ενός λιμανιού νεκρού εδώ και χρόνια, φυτεμένου λες κι από λάθος, και περπατησιές πολλές και βλέμματα ερευνητικά κι απορημένα.

Έπιασε ένα παγκάκι, το πιο χωμένο ανάμεσα σε θάμνους, ξύλο κατακόκκινο και πληγιασμένο από δεκάδες λέξεις και αρχικά, άνοιξε την τσάντα, φιλομέτρησε για λίγο το βιβλίο, έλεγξε την οθόνη του κινητού, κι έπιασε να γράφει στο πράσινο σουέτ σημειωματάριο, όλες κι όλες δέκα σειρές, δεν είχε παραπάνω, θέλει να την περπατήσεις βαθιά την γραφή, κι αυτή σφιγμένη τούτη τη στιγμη, μόνο απ έξω μπορούσε να κοιτάξει.

Μάζευε τα μαλλιά της που έφευγαν, έπιασε τα φύκια με τα δάχτυλα της, ανακάτεμα όλα μαζί, κι ένας σκύλος να λιάζεται σ ένα κομμάτι ήλιου, τόσο μοναδικό, όσο κι ολοστρόγγυλο.
Παρ όλη την αλμύρα, μια γεύση γλυκιά στο στόμα της, κι ο άνεμος κοπάδι από μέλισσες την άνοιξη, βουητό στ αυτιά της.

Μετά έπιασε ένα ερωτηματικό..τι να κάνουν τώρα στο σπίτι..άντε να πηγαίνω σιγά σιγά..
Τα μάζεψε όλα κι έφυγε, στυλούς, βιβλία, τετράδια, φύκια κι αλμύρα και βουητό, κι εκείνους τους ανθισμένους λοφίσκους στο μαύρο της θάλασσας, όλα, ακόμα και τα μπαμπακωτά σύνεφα που έπαιζαν τρίλιζα στον ουρανό..

Για να ξαναγυρίσει..

υ.γ. στην παρέα που μου ζήτησε να περιγράψω μία βόλτα μου, η οποία έγινε γιά τον συγκεκριμένο σκοπό.