στερητικό σύνδρομο;

Eχθές το βράδυ, σε ένα ήσυχο μπαράκι, με καλή μουσική, και αμφίβολη ποιότητα αλκοόλ, εξ ου και η σφραγισμένη duvel, άθελα μου; άκουσα μία συζήτηση μεταξύ ενός άντρα και μιάς γυναίκας. Ο άντρας δεν θα ήταν πάνω από 32 - 33 και η γυναίκα ανάμεσα σε 45 με 50.
Έδειχναν παλιοί γνώριμοι γιατί μιλούσαν μεταξύ τους με οικειότητα.

Η συζήτηση είχε ως εξής:

Α. Όχι δεν έχω σχέση κι ούτε την επιδιώκω.
Γ. Μα γιατί;
Α. Προτιμώ να γεύομαι το άγνωστο, το πρωτόγνωρο, άσε που ακούω ένα σωρό γύρω τριγύρω μου και δεν εμπιστεύομαι καμμία (γέλια).
Γ. γέλια
Γ. εγώ πάλι ποτέ δεν μπόρεσα έτσι, γιά να πάω με έναν άντρα θα έπρεπε να νοιώθω ερωτευμένη. Αυτό που ήθελα βεβαίως να κάνω το έκανα, δεν έχω απωθημένα πιά, απλά αν ήμουν άλλος χαρακτήρας θα άλλαζα τους άντρες σαν τα πουκάμισα.
Α. εε μα ο έρωτας σας τρώει εσάς τις γυναίκες και μετά...
Γ. μετά;
Α. εε να οι περισσότερες γυναίκες που παθαίνουν κρίσεις από τι νομίζεις είναι; Από σεξουαλική στέρηση.
Γ. ναι;

Εδώ ένοιωσα μιά αμηχανία, και καταπίνοντας μία γενναία ποσότητα από την duvel μου, γύρισα και τον κοίταξα επιδεικτικά.
Αν είχα το θάρρος θα του φώναζα..
-Αχ νεαρέ μου πόσα έχεις ακόμη να μάθεις γιά τις γυναίκες...!!!

Από τα μεγάφωνα ακουγόταν εκείνο το κομμάτι των calexico που μ αρέσει πολύ..