κλεμμένο γέλιο

Αφήνει τον ήλιο να την ξυπνήσει με το κλεμμένο ''από εκείνον'' γέλιο του.
Λειώνει σα βούτυρο τα μάγουλα της στο χάδι του.

Συνεπαρμένη από τις μαλαγανιές της νύχτας, ρουφάει την μυρωδιά του στα λευκά σεντόνια. Ψηλαφεί την γούβα στο μαξιλάρι με το δαντελωτό τελείωμα.
Τα χείλη της αλμυρά από τον ιδρώτα του. Στο στόμα της τα δάχτυλα του να ζυγιάζονται ένα ένα, κι όλα μαζί.
.
Το αγαπημένο του τραγούδι σε διαρκή επανάληψη. Στροβιλίζει το μυαλό, κατακτά το χώρο, τα πάντα.
Αποτσίγαρα στο τασάκι και παραδίπλα ένα πακέτο γράμματα. Σημάδια από κόκκινο κραγιόν.

Στα δάχτυλα τυλιγμένη βελούδινη κορδέλλα σε χρώμα κίτρινο κροκί.
Κουβέντες ατέλειωτες, και το πρόσωπο του παιδικό να καθρεφτίζεται στα μισόκλειστα της μάτια.
Λέξεις ανείπωτες και λέξεις χιλιοειπωμένες. Βουλώνει τα αυτιά με τα δαχτυλάκια. Να μην ακούει, να μην νοιώθει.
Στα χέρια της κάνουν βόλτες ακόμη οι μπούκλες του. Ορέγεται το δέρμα, το άγγιγμα, το φως.

Το δυνατό φως βίαια ξεκλειδώνει τα τσιμπλιασμένα βλέφαρα της. Γελάει, γελάει με το γέλιο του.
Γέλιο τόσου δα παιδιού.
Οι γρίλιες την προστατεύουν, από δόσιμο ολοκληρωτικό. Το νερό από βραδίς αφημένο δίπλα της, σκεπασμένο με λευκό πανάκι, να υγραίνει τα δύσκολα όνειρα.

Με τις άκρες των ποδιών, ψυθιρίζει στα τελειώματα των σεντονιών, τα λόγια του τραγουδιού. Τους μιλάει γιά το φως.

Μέσα από την την δική του απουσία πόσο τον έχει αγαπήσει αυτόν τον κλέφτη ήλιο.