με το πέρασμα του χρόνου

Oι δημοσιογραφικές ερωτήσεις δεν στροβιλίζουν πιά το μυαλό μου.

Πως, γιατί, τί, πότε, που.. τέλος. Έχω διαγράψει λέξεις όπως πχ ''ανάλυση'', ''προσπάθεια'' και ναι, βουλιάζω στο άγνωστο μέγεθος ενός χρόνου όπου ''δεν μ ενδιαφέρει να γίνομαι καλύτερη''.

η φωτό από το deviantart

is beyond words

In a Manner of speaking
I just want to say
That I could never forget the way
You told me everything
By saying nothing

In a manner of speaking
I don't understand
How love in silence becomes reprimand
But the way that i feel about you
Is beyond words

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing
Ohohohoh give me the words
Give me the words
That tell me everything

In a manner of speaking
Semantics won't do
In this life that we live we only make do
And the way that we feel
Might have to be sacrified

So in a manner of speaking
I just want to say
That just like you I should find a way
To tell you everything
By saying nothing.

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing
Ohohohoh give me the words
Give me the words
That tell me everything

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing
Ohohohoh give me the words
Give me the words
That tell me everything

Νouvelle Vague

η φωτογραφία δική μου

mon melleur ami

Χθες βράδυ είδα στο assos odeon μια πολύ γλυκιά και συμπαθητική ταινία, με την Τζένιφερ Άνιστον, αλλά δεν θα είναι το θέμα μου αυτό.

Πριν λίγες μέρες, πέρασα ένα όμορφο φθινοπωρινό μεσημέρι, παρακολουθώντας ένα πολύ ζεστό και ρεαλιστικό φιλμάκι, μετά από ένα κατατοπιστικό ποστ του caesar.

''Ο κολλητός μου'' στον Ελληνικό τίτλο, με πρωταγωνιστή τον Ντανιέλ Οτέιγ (μ αρέσει πολύ). Το θέμα ήταν ίσως όχι τόσο άμεσα ξαναειπωμένο.
Μιά συνάδερφος του πρωταγωνιστή, βάζει στοίχημα μαζί του, υποστηρίζοντας πως αποκλείεται να έχει φίλους. Τονίζει, φίλους πραγματικούς και όχι συναδέρφους ή γνωστούς.
Έτσι ξεκινά ένας αγώνας ανεύρεσης του αληθινού φίλου, αυτού που θα σταθεί δίπλα ακόμη και στις πιό δύσκολες στιγμές.

Χχμμμ.. η ταινία παρουσιάζει τα πάντα, καλύπτει το θέμα απόλυτα, αναφέροντας σταδιακά ένα σωρό προβληματισμούς κι ερωτηματικά, που αναμφισβήτητα έχουν απασχολήσει τον καθένα μας.

Ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή, καθ όλη τη διάρκεια του φιλμ, αφού ρεαλιστικότατα δεν αντιγράφει τίποτα άλλο από μιά δύσκολη πραγματικότητα, ξεκινώντας από το τι νομίζουμε πως έχουμε, έως τον αναγκαστικό τελικό συμβιβασμό του τι τελικά μας δίνεται.

Να σημειώσω πως μου άρεσε πολύ το σημείο στο τέλος.. όπου ο πραγματικός του φίλος, αυτός που σε όλη αυτή την διαδικασία τον υποστήριξε ψυχολογικά, βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον πρωταγωνιστή που γιορτάζει κάνοντας τραπέζι σε ''φίλους'', μόνος..

Επίσης τα λόγια..

"Πάντα τα ίδια. Γνωρίζουμε κόσμο, δενόμαστε μαζί τους και μετά δεν τους ξαναβλέπουμε. Η φιλία δεν υπάρχει.
-Μα πώς το λέτε αυτό;
Εσείς γίνεστε αμέσως φίλος με όλους!
-Με όλους ίσον με κανέναν.
Πιστέψτε με, είμαστε πάντα μόνοι."

170909

Aγαπημένη μου,

Το ξέρω πως γνωρίζεις από προηγούμενες ζωές. Τούτη, όμως, είναι άλλου είδους ιστορία, πίστεψε με. Είναι πιο εύκολο να διαβάζει κανείς το παρελθόν:
γυρίζεις προς τα πίσω και, εφόσον μπορείς, ρίχνεις μιά ματιά. 'Αλλωστε. όποιο κι αν είναι αυτό, το παρελθόν βρίσκεται πάντα μπλεγμένο κάπου, έστω και κουρελιασμένο.

Μερικές φορές -είναι πασίγνωστο- αρκούν η όσφρηση και οι γλωσσικές θηλές: το γνωρίζουμε από ορισμένα, ενίοτε καλοφτιαγμένα, μυθιστορήματα. Ή μία ανάμνηση, όποια κι αν είναι αυτή: κάποιο αντικείμενο που είδαμε στα παιδικά μας χρόνια, ένα κουμπί που ξαναβρήκαμε σ' ένα συρτάρι, ένα πρόσωπο που σου θυμίζει μονίμως κάποιο άλλο πρόσωπο, ένα παλιό εισιτήριο του τραμ.

Και ξαφνικά βρίσκεσαι εκεί...

Αntonio Tabucchi
To ποτάμι

~~~

Oύτε απόψε πανσέληνος..
Ένα κομμάτι λείπει. Το φιλί σου.

Γ.Ρίτσος
(Γυμνό σώμα)

Η φωτογραφία του Δημήτρη Δρανίδη

η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα

Δεν είναι στη φιλοσοφία μου να κλέβω, ούτε να δανείζομαι αναρτήσεις, αυτή η φωτογραφία όμως χαράχτηκε βαθιά μέσα μου κι ένοιωσα την εγωιστική ανάγκη να την έχω στο blog μου..
Την βρήκα στον tiflosourti που συνόδευσε την φωτογραφία του, πολύ ταιριαστά με τα λόγια αυτού του τραγουδιού!


Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα


Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μυνήματα
από μια αγάπη παλιά: “ποτέ πια”!

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύμα
ταχόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

Στίχοι: Ροδοστόγλου Παντελής

2046

στα φιλιά μας
στις σταγόνες της βροχής
στα φύλλα που πέφτουν
σε όσους με αγάπησαν
σε ότι ερωτεύτηκα
σε ότι λησμόνησα
στις μαχαιριές
στις μνήμες
στη χαρά
στο γέλιο
στην επαφή
στην καλή διάθεση
στα αγγίγματα
στις αποστάσεις
στα βήματα
στις μουσικές
στα''κλικ''
στις ιδρωμένες παλάμες
στα καρδιοχτύπια
στα ψέμματα
στις αλήθειες
στα βλέμματα
στις επιθυμίες
στην νοσταλγία
σε ότι ΠΡΙΝ..
σε ότι ΤΩΡΑ..
σε ότι ΘΑ..
σε ότι έζησα
σε όσα θα ζήσω..

αφιερωμένα τα 4 τραγούδια του μπλογκ μου..

Σεπτέμβρης

Eίναι Σεπτέμβρης κι ο ουρανός δεν έχει ακόμη ούτε ένα τόσο δα συννεφάκι. Όοοχι, δεν ζητάω από εκείνα τα πελώρια γκρίζα σύννεφα που φέρνουν την καταιγίδα, παρά μόνο αυτά τα μικρά διάσπαρτα, σα μπουκίτσες βαμβακιού, έτσι γιά να κάνουν την διαφορά.

Ανέφελα λοιπόν, τριγυρνάω σε γραφεία, και μαζεύω χαρτιά μελανωμένα με σφραγίδες και υπογραφές. Θα είναι σε χρήση ως το επόμενο καλοκαίρι.
Πίνω καφέδες και περπατάω πολύ. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν, κι είναι όμορφα. Συναντώ φίλους στην είσοδο της έκθεσης κι ετοιμάζομαι για εκλογές. Όχι αποχή αυτή την φορά.
Είναι στιγμές που νοιώθω σα να παίζω σε μιά ταινία του κινηματογράφου. Το επόμενο πρωί όλα έχουν αλλάξει. Ούτε προς το καλύτερο, ούτε προς το χειρότερο, απλά έχουν αλλάξει.

Χαλιναγωγώ τους εκάστοτε φόβους μου τοποθετώντας τους σε κουτάκια που απ έξω γράφουν όλα τον ίδιο αριθμό. Αλλά εσύ ξέρεις πως φοβάμαι, γνωρίζεις κάθε σπιθαμή μου, κάθε νεύμα μου. Μ αρέσει πολύ αυτό, με κάνει να αισθάνομαι μιά απίστευτη γαλήνη..

Έχω ανάγκη από μιά ψύχρα που θα με κάνει να αναζητήσω εσωτερικούς χώρους.. Αλλά προς το παρόν, είμαστε ακόμη στις ''αυλές'' μας, όπως πολύ όμορφα αποκαλείς τα θερινά τα σινεμά και τα τραπεζάκια έξω..

Προς το παρόν, είναι ακόμη καλοκαίρι..

υ.γ. η φωτό από το deviantart