Δεν είναι στη φιλοσοφία μου να κλέβω, ούτε να δανείζομαι αναρτήσεις, αυτή η φωτογραφία όμως χαράχτηκε βαθιά μέσα μου κι ένοιωσα την εγωιστική ανάγκη να την έχω στο blog μου..Την βρήκα στον tiflosourti που συνόδευσε την φωτογραφία του, πολύ ταιριαστά με τα λόγια αυτού του τραγουδιού!
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μυνήματα
από μια αγάπη παλιά: “ποτέ πια”!
Η γυναίκα που μιλούσε στα κύμα
ταχόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.
Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.
Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Στίχοι: Ροδοστόγλου Παντελής
Δεν ξέρω αν πέρασες βόλτα από το σπίτι μας αλλά μάλλον φταίει η διάθεση μου να διαβάζω ποιήματα αυτόν τον καιρό που με άγγιξε τόσο αυτός ο τίτλος.
ReplyDeleteΗ γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.
Τι πιο δυνατό.
Την καλησπέρα μου με μια ευχή για καλή συνέχεια.
..λατρεύω την ποίηση.. τόσο που δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια.. Να είσαι καλά.. πολύ ωραίο ποίημα..
ReplyDeleteΟ σύνδεσμος του τραγουδιού δεν λειτουργεί.
ReplyDeleteΤο ποίημα είναι όμορφο αλλά τα λόγια του είναι μελαγχολικά.
:(
Αντίδοτο!
Χαμόγελο !
@..librarian.
ReplyDeleteεγω παλι χαθηκα στις λεπτομερειες της φωτογραφιας, κι αυτου του ζευγαριου αναμεσα στις σοφιτες, κι η γυναικα να του διαβαζει, κι αυτος να ακουει, αυτη η σκηνη μου κανει ''ολα τα λεφτα''
*περασα :)
@..roadartist..
ReplyDeleteεγω παλι λατρευω αυτο ακριβως το οτι η ποιηση μπορει να ειναι παντου..
καλησπερα και σε σενα roadartist..ειχαμε καιρο να τα πουμε..!
@..george..
ReplyDeleteτα διορθωσα
μου αρεσαν καποια απο τα λογια του ποιηματος σε συνδυασμο με τη φωτο..
αυτη ειναι η πραγματικη ποιηση..
*χαμογελο παντα.. αλλοιως τι;)
Μουσική απ' τα λυρικά Διάφανα Κρίνα και ωραίοι στίχοι απο τον Ροδοστογλου .
ReplyDeleteΧαιρετώ καλώς σε ξαναβρίσκω .
Υπάρχει μια τρυφερή καμπύλη φωτός που χρωστάει στον πόνο την περιπέτεια της φωτοχυσίας της.
ReplyDeleteΚ.Π.Καβάφης
Τιμή μου να βρίσκομαι εδώ!!
Τα σέβη μου!
Χάθηκα ανάμεσα στα κεραμύδια και στα παράθυρα και δεν πρόσεξα τις δύο αυτές φιγούρες. Τι όμορφη σκηνή!
ReplyDeleteΧαζή νιώθω που δεν το πρόσεξα...
ειναι απο τα πιο ομορφα ποιηματα που εχω διαβασει...
ReplyDeleteμεσα στην μελαγχολια και τον πονο πως ξεπηδαει ομορφια...;
νεραιδενια σου φιλακια καλη μου!!!
@..δενελαβας τασος..
ReplyDeleteσυμφωνω, αλλα καμμια φορα οι εικονες ξεπερνουν τα ποιηματα..
ή τουλαχιστον τα κανουν πιο δυνατα.. !!!
@..κωσταντινε..
ReplyDeleteο καβαφης ειναι ο αγαπημενος μου.. πολυ ομορφα τα λογια του..
οι εικονες σου ομορφοτερες απο τα λογια.. μια εικονα χιλιες λεξεις..
σ ευχαριστω
@..librarian..
ReplyDeleteχρειαζεται λιγο μεηαλυτερο μεγεθος φωτογραφιας για να φανει καθαρα..
μπορεις να πας στη σελιδα του δημιουργου, οπου οδηγει το λινκ που εχω βαλει, και να την δεις σε μεγαλυτερο μεγεθος..
μ α γ ε ί α !!!
@..ναιαδα..
ReplyDeleteαυτη ειναι και η μαγκια του ποιητη.. δεν ειναι;
Αποκλείεται!!!
ReplyDeleteδέν υπάρχεις!!
η φωτό "μιλάει"!!!
φαντάσου τί κλίκ έκανε σε μένα που φτιάχνω στέγες!!!!!!!!!!!
δέν μεταδίδω άλλο..
πάω να διαβάσω την υπόλοιπη ανάρτηση γιατί μου πήρε το μυαλό..
τώρα τι τραγούδι να σου πώ?
βούρκωσα..
@..ευρυνοε..
ReplyDeleteη μαγεια ανηκει στον δημιουργο..
πολυ ομορφο το τραγουδακι σου, με αγγιξε πραγματικα!
αχ αυτες οι ευαισθησιες μας!
Απλά υποκλίνομαι (χρόνια τώρα) στο μεγαλείο του "διάφανου" Ροδοστόγλου...
ReplyDeleteΤιγροφιλί διάφανο... σαν άγγιγμα κρίνου...!
πολύ όμορφη εικόνα
ReplyDeleteαλλά με τις λεπτομέρειες των ιδιωτικών μας στιγμών...
όσο για το τραγούδι όμορφο
και ο στίχος...
η δύναμη της γυναίκας πάντα και παντού... ακόμη και στον θάνατο...
να έχεις μια όμορφη μέρα
@..tiger-lilious..
ReplyDeleteτον αγνοω.. και μαλιστα το τραγουδι δε μπορω να πω πως με κανει να κοβω φλεβες..
η στιχοι ναι
οπως κι η φωτογραφια με την κοπελλα που διαβαζε τα ποιηματα καθισμενη σε μια στεγη..
απιστευτο!
θα ηθελα πολυ να ημουν εκει, σ εκεινη τη σοφιτα..μα πολυ σου λεω!
@..logia..
ReplyDeleteη δυναμη της γυναικας παντου.. ετσι..
οπως πολυ ομορφα το ειπες!
φιλια
αυτό το μόνοι με τους μόνους δένει με τις στέγες.
ReplyDeleteτόσο κοντινές και τόσο μακρινές..
Πολύ πολύ όμορφο!
ReplyDelete"Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους."
Είναι και μια απάντηση για το τί κάνουμε...
Δεν είναι περιέργο να γράφει και να περιγράφει τόσο καλά ένας άνδρας μία γυναίκα...
ReplyDeleteΤι να πω... για την φωτογραφία... ίσως ότι σε καταλαβαίνω...
Θα ήθελα να το ζήσω αυτό... χειμώνας... βράδυ... τυλιγμένος με μία κουβέρτα και να ταξιδεύω σε ένα ακόμη ποίημα που παίρνει ζωή και υπόσταση από την στιγμή...
Φιλί
@..tovene..
ReplyDeleteο καθενας μας ειναι μονος, ακομη και αναμεσα σε χιλιους αλλους..
ειναι η εσωτερικη μοναξια, σκεψη..τα πριν, τα μετα.. ΟΛΑ..
@..κουκε μου..
ReplyDeleteειμαι σιγουρη πως σε αγγιζει ολο αυτο το συναισθημα..
το εχεις εσυ, το γνωριζω καλα..
@..οδοιπορε μου..
ReplyDeleteκαι ποιος δε θα ηθελε να το ζησει ολο αυτο, μου λες;
τοπος μαγικος, συναισθηματα τρυφερα.. μοναχικα, πονεμενα..
αλλα και απαραιτητα για την αισθηση της ιδιας της Ζωης!
Πολύ γλυκά όλα εδώ ... Μ' αρπάξατε από πρόσκαιρη θλίψη και με γλυκάνατε...
ReplyDeleteΦιλιά
Κάνε μωρέ ό,τι θες. Πώς πάει ο Σεπτέμβρης; Γράψε μου κάτι αν θες. Σε φιλώ.
ReplyDeleteκαι οπως ειπε ο Παντελης και ο Θανος σε μια ραδιοφωνικη τους εκπομπη.. Βαλτε να πιουμε.. και μεθυστε με κρασι, με ποιηση ή με αρετη.. Οπως σας αρεσει.. απο το πεζο ποιημα του Charles Baudelaire.
ReplyDeleteΚαλησπερα κι απο μενα..
"...και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μυνήματα
ReplyDeleteαπό μια αγάπη παλιά: “ποτέ πια”!"
Kαλημέρα...
Σκέφτομαι τι όμορφα που θα είναι εκεί πάνω όταν ξεσπάει μπουρίνι .
ReplyDeleteΚαλό βράδυ γλυκιά μου Στέλλα ...μου έλειψες .
@..aa..
ReplyDeleteαργησα να σας απαντησω, ελπιζω πως θα εχετε ξεχασει πια την θλιψη σας παρ ολο το μελαγχολικο αερακι του φθινοπωρου..
@..γιαννη πετσα..
ReplyDeleteξερεις πως δε σε ξεχνω.. κι αν ποτε ετσι απο λαθος, παλι ΕΔΩ ειμαι..
@..η γυναικα που διαβαζε ποιηματα..
ReplyDeleteπραγματικα χαιρομαι για την παρουσια σου εδω..
θα ανταποδωσω οσωνουπω!
@..τερας της αμαθειας..
ReplyDeleteποτε πια;
ποτε;
ποιος τοπε αυτο και το κρατησε μου λες;)
@..ηλια μου..
ReplyDeleteσε πολλες στιγμες θα ηθελα τον εαυτο μου εκει πανω..
σκεψου το χιονι..πω πω απολαυση.. !!!
κι εγω μωρε σε πεθυμω και το ξερεις..
φιλια ζβουριχτα.. :-)
Διόρθωση---->
ReplyDeleteΥπάρχει μια τρυφερή καμπύλη φωτός που χρωστάει στον πόνο την περιπέτεια της φωτοχυσίας της.
Οδυσσέας Ελύτης
Καλησπέρα
@..κωσταντινε..
ReplyDeleteετσι δειχνει πιο κατανοητο.. ναι!
αχ αυτη η ποιηση.. σε δυο λεξεις ολοκληρη η ζωη..
καλημερα!
Kαλημέρα. ΣΤείλε μου ένα MAIL, ΈΦΥΓΑΝ ΌΛΕς ΟΙ ΔΙΕΥΘΎΝΣΕΙς ΜΟΥ.
ReplyDeleteΚαι μια άλλη, που μίλαγε με τα λουλούδια...
ReplyDelete