κρύο, χιόνι, παγωνιά

Πρώτα πάγωσαν τα μάγουλα μου. Έτσι όπως έπρεπε να γίνει εκείνες τις χιονισμένες μέρες, που εγώ είχα μία περίεργη ζέστη μέσα μου. Μετά, τρύπωσε στα μαλλιά μου εκείνο το περίεργο πράγμα σα λάσπη, με την ιδιαίτερη μυρωδιά. Εσύ άπλωσες στις ρίζες μου όλο εκείνο το κίτρινο καναρινί κι μια στιγμιαία ανατριχίλα διαπέρασε όλο μου το σώμα. Έτσι όπως ήμουν τυλιγμένη με τις σκούρες πετσέτες, ανάμεσα σε τόσα ζωγραφισμένα τριαντάφυλλα έβρεξα το στόμα μου με καφέ γαλλικό καπνίζοντας τέσσερα τσιγάρα απανωτά.
Ρώτησα βέβαια πρώτα τους κανόνες του παιχνιδιού και μου απάντησες πως σ αυτή την χώρα δύσκολο να κρατηθούν κανόνες. Μόνο παιχνίδια παίζονται.

Σταδιακά πάγωνε όλο μου το σώμα, καθώς ταυτιζόμουν με το μοντέλο της σελίδας του περιοδικού. Θα είχα γίνει άσπρη σα το πανί, ή σα το χιόνι που κανονικά θα έπρεπε να έχει έρθει εδώ και μέρες αλλά όλο το ανέβαλε. Με συνέφερε ο ζεματιστός αέρας και η φωνή σου.
Κι άλλη μιά γουλιά από τον καφέ στο μαύρο φλυτζάνι που σίγουρα είχε extra γεύση αλλά καθόλου super. Συχαίνομαι ό,τι προστίθεται και κάνει κάτι που αγαπώ ψεύτικο.

Έφυγε που λες η ''γιαγιά'' των τελευταίων ημερών από μέσα μου και νιώθω ανάλαφρη σα κοριτσάκι. Κοριτσάκι που λέει πως δεν θα ξαναερωτευτεί γιατι ο έρωτας της βγάζει τον κακό της εαυτό. Κι εγώ σου λέω πως αυτή την πλευρά του εαυτού σου που αντιπαθείς δε σου την βγάζει ο έρωτας αλλά η αδιαφορία κάποιων ανθρώπων.. κι ίσως αν θες, ο κακός χειρισμός. Αυτόν ακριβώς τον χρεώνω ολόκληρο σε εσένα. Η αδιαφορία είναι καθαρά ευθύνη των άλλων.

Ξεκουρδίστηκε λοιπόν αυτή η μπαλαρίνα που χόρευε κάθε που άνοιγες το κουτί με τα χρυσαφικά και το κλειδί πάει. Μου έχει γυρίσει την πλάτη και ανάλαφρη πάει να βρει το αγόρι με τη ριγέ πυτζάμα. Δε το τέλειωσα ακόμη κι είναι όμορφο βιβλίο. Το κορίτσι που κάποτε είχε απεριόριστη υπομονή μου έχει πει εδώ και μέρες Αντίο. Τους συνήθισα πιά αυτούς τους αποχαιρετισμούς. Στο κάτω κάτω με κάνουν να νιώθω ελαφρύτερη.

η φωτό του sotiris k