αλήθεια.. κλαις;

Σαββατόβραδο. Από τα δύσκολα. Σπίτι, τηλεόραση, internet. Ζέστη. Συγκεκριμένη ζέστη που δαγκώνει αριστερά και δεξιά το πάνω μέρος του λαιμού μου, ελάχιστα κάτω από το πηγούνι.

Λίγο πριν με άφησες γιά ένα τσιγάρο.
Η ζέστη με πνίγει, πηγαίνω στην κουζίνα κι ανοίγω το παράθυρο. Ξέρω πως το κρύο έρχεται προς τα επάνω μου μα δε το νιώθω. Κάθομαι έτσι ακίνητη, ώρα αρκετή.
Μέσα στο σκοτάδι διακρίνονται τρεις όγκοι από πολυκατοικίες και αρκετές φωτεινές τρύπες ζωής. Παράθυρα, απλωμένα ρούχα, μια τηλεόραση που τρεμοσβήνει, η κυρία που αφήνει όλη νύχτα το έξω φως ανοιχτό και μου χαλάει τον ύπνο, ο δρόμος όπου σπάνια κυκλοφορεί κάποιος, το διαμέρισμα των φοιτητών θεοσκότεινο, στο δωμάτιο ενός μωρού ένα απαλό φωτάκι.
Πιάνω τα τσιγάρα μου, ανάβω, τραβάω και ρουφάω σκοτάδι και φως από την μαύρη τρύπα.

Λίγο πριν με άφησες για τσιγάρο.
Χαμηλόσπιτα βλέπεις μου έχεις πει. Τα μάτια σου φεύγουν πέρα από τις στέγες.
Τα δικά μου σταματούν στο μαύρο της νύχτας.
Με πιάνει επιτέλους το κρύο. Κάνω λίγο δίπλα να προστατευτώ. Στέλνω τον καπνό μου έξω.
Τα χρώματα, οι μυρωδιές, το ύφος μου θυμίζουν πίνακα του Βανκ Γκογκ.
Έχω μιά λύπη. Δε ξέρω εαν μου φταίει αυτό το παράθυρο όμως μου βγάζει πάντα μια λύπη.

Λίγο πριν με άφησες γιά τσιγάρο. Έσκαγες είπες. Εγώ σου μιλούσα, σου μιλούσα κι εσύ ότι έλεγα το προσπερνούσες. Έσκασες είπες.
Γιατί δεν έρχονται, τα βλέμματα πάνω από τις στέγες των ματιών σου, δε σου φέρνουν ποτέ αυτό που θες.

Μου έλειψες είπες, έσκασα πάω για τσιγάρο.

Έχω μια λύπη, γιατί θα ήθελα, πολύ θα ήθελα να σου πω τα ίδια λόγια, κι εσύ μου έλειψες να σου πω, αντί γιά αυτό, ξέρω τι σημαίνει ''μου λείπει'' κάποιος, έτσι σου απάντησα, έχω κι εγώ κάποιον να μου λείπει, που μου λείπει, που θα ήθελα να είναι εδώ, που δεν..

Γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου και οι φωτεινές τρύπες απέναντι μου, έμοιαζαν με τον πίνακα ενός άλλου ζωγράφου που δε θυμάμαι τ όνομα του, ξέρω μόνο πως τραβάει τις φόρμες του, τις μακραίνει, τις λεπταίνει και τις χώνει τρυφερά τη μία μέσα στην άλλη, και τα χρώματα του είναι μπιρμπιλωτά, και τότε αναρωτήθηκα τι βλέπουν τα δικά σου μάτια όταν κλαις, κι αν κλαις.. αλήθεια κλαις;

Και ο καπνός του τσιγάρου μου πήγε και τρύπωσε κι αφομοιώθηκε σ αυτές τις παράξενες φόρμες που προέκυψαν από τα κλαψιάρικα μάτια μου και σκέφτηκα πως αν ήσουν εδώ, ίσως να μη χρειαζόταν όλα αυτά, ίσως απλά να γινόμασταν κι εμείς ένα μ αυτές τις περίεργες φόρμες γιατί κάποια πράγματα δε θέλουν λέξεις και λέξεις και λέξεις, επαφή θέλουν κι απόφαση και διάθεση και..

Και μετά αναρωτήθηκα, γιατί εμείς οι άνθρωποι ερωτευόμαστε πάντα λάθος ανθρώπους, θα έπρεπε κάτι να μας δείχνει το σωστό, ένα φωτάκι πορτοκαλί ας πούμε να σημαίνει οκ είμαι διαθέσιμος, αλλά αυτή η λέξη να σήμαινε πραγματικά διαθέσιμος κι όχι ναι μεν αλλά..
Και να κοιτάμε κατ ευθείαν εκεί στο πορτοκαλί φως και να μην αναλωνόμαστε δεξιά κι αριστερά, σωστά πράματα, κι έτσι δε θα χρειαζόταν ποτέ να λες ''μου λείπεις'', ούτε εσύ ούτε κι εγώ, κι ούτε λύπη, ούτε δάκρυα, ούτε περίεργοι πίνακες από ζωγράφους που δε θυμάμαι πια τ όνομα τους.




Στην τηλεόραση παίζει ''το ημερολόγιο''..


η φωτό από το deviantART