κόκκινα πεσμένα φύλλα

Θα αποκοιμηθεί κάτω από ένα σκέπασμα από κόκκινα φύλλα, κι έτσι σιωπηλά θα φύγει παίρνοντας μαζί του τον παιδικό ενθουσιασμό της αρχής και της αναμονής.

Μα εγώ θα συνεχίσω να κρύβω τα πόδια μου σε κορμούς δέντρων και κόκκινες σκεπές, δασερά μονοπάτια και καμινάδες που καπνίζουν..

Ακόμη κι αν καθημερινά κάνω ενδοφλέβεια από ''τσιμεντένια πόλη''!

χρόνος γλυκόπικρος

Φοράω ακόμη το φόρεμα της Κυριακής, κι έχω στις χούφτες μου βρόχινο νερό, από αυτό το λιγοστό το χθεσινό, το σπάνιο.

Έχω μέρες να μπω εδώ. Τα πλήκτρα είναι άβολα. Δυσκολεύομαι να βρω πλευρά να στρογγυλοκαθήσω. Να βρω κομμάτι μου να δώσω.

Προχθές μας παρέδωσαν το ασανσέρ, απολύτως ανακαινισμένο λέει. Άλλος αέρας καθώς ανεβοκατεβαίνεις. Ποιοτικός. Καθρέφτες γύρω γύρω για να ζυγίζουμε την ομορφιά μας. Πρόσωπο και σώμα μαζί. Πως φοράμε το παντελόνι και πως κρατάμε την τσάντα. Όλα καλά μα όχι και τόσο. Ο θάλαμος μίκρηνε κατά τι, μπήκαν επιπλέον δυό πόρτες που ανοιγοκλείνουν αυτόματα, ωραίες και γυαλιστερές σα να βρίσκεσαι στο εσωτερικό μιας απαστράπτουσας αεροστεγούς συσκευασίας.
''κι αν κάνει πως χαλάει, τι αέρα θα αναπνέω ώσπου να με βρει η πυροσβεστική'' αναρωτιέσαι μοιραία και μετά..

πάει το μυαλό σου σ εκείνους τους ανθρακωρύχους στη Χιλή, που ποιός ξέρει πόσο καιρό θα κάνουν ακόμη να δουν το φως την ημέρας, και πως να σκέφτονται άραγε, και σε τι κατάσταση θα βγουν, σαλεύει ο νους σε τέτοιες ιστορίες, κι έρχονται στην επιφάνεια ζωώδη ένστικτα..

η φωτογραφία αφιερωμένη

La Poupee

Πολύ ωραία παράσταση.. τινάζω ακόμη από επάνω μου την άχνη που ξεχυνόταν από την σκηνή, σχεδόν έχω λιγωθεί από τα σα μικρά μωρά παραταγμένα σε δύο στρώσεις λουκούμια, νιώθω τύψεις που κορόιδεψα την αγαπημένη μου Νέλλυ ;)

Η κούκλα με το όμορφο γλυκερό περίβλημα, σιγά σιγά σπάει κι αποκαλύπτεται, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι στη πραγματική ζωή.

Οι άνθρωποι έχουν μίσος μεταξύ τους, το φέρουν ως σφραγίδα στο κούτελο λέει η ''φωνή'' της συνείδησης σε κάποια στιγμή.
Αρέσκονται στο να παρακολουθούν την καταστροφή από την αρχαιότητα..

Εκπληκτική η Άννα Κοκκίνου, στο σύγχρονο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ''La Poupee''.
Πραγματική απόλαυση, στο θεατράκι του δήμου Καλαμαριάς!

ΜιαΛύπη

Στεναχωριέμαι όταν οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ ο ένας τον άλλον..

σβήσε τα μάτια μου

Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

Σβήσε τα μάτια μου
Rainer Maria Rilke

η άλλη μου πλευρά

Ο κάθε άνθρωπος έχει δύο πλευρές, κι εσύ δεν έχεις δει ακόμη την άλλη, την σκοτεινή μου.

Πρόσεχε που και πως πατάς λοιπόν..

τηλεοπτικές σειρές

Bουλιάζω στον καναπέ ένα σώμα τόσο ελαφρύ όσο και βαρύ που διαπερνά την παχιά στόφα κι ακουμπάει στο πάτωμα.
Απέναντι μου μιά τεράστια οθόνη με προκαλεί να παρακολουθήσω την πρεμιέρα ενός γοητευτικού πρωταγωνιστή, που παθιάζεται, ερωτεύεται, παραμυθιάζει, κυνηγάει, θυμάται, απαιτεί, προσδιορίζει, γελάει, δίνει όρκους, θυμώνει.
Εξαφανίζομαι σ αυτές τις πρώτες ώρες προβολής, που υπογραμμίζουν τον Σεπτέμβρη μου, ακόμη κι αν ότι επακολουθήσει μ αφήσει αδιάφορη..
Όπως ακριβώς τ αγόρια μας χάνονται στα ημίχρονα, στις πάσες και τα γκολ.
Αγχολυτικά και τα δύο!

χαραμάδες αγάπης

Ήταν ένας άνδρας, πολύ όμορφος, κόσμος πολύς, μιά εκδρομή σ ένα τόπο ατμοσφαιρικό, λιθόστρωτα δρομάκια που με δυσκόλευαν στα ακροβατικά, εγώ και η μικρή.
Δε ξέρω τι με μαγνήτιζε τόσο, η ομορφιά του, ή το ότι αν τον προσέγγιζα θα γινόμουν εγώ η πιό όμορφη, μα βρέθηκα να κρατάω το παλτό του και να τον ψάχνω απελπισμένα να του το δώσω, πάνω στο ψάξιμο χάνω και τη μικρή, βρίσκω αυτόν και πάνω στην ανακάλυψη τρώω απόρριψη ολόκληρη δικιά μου και δίχως γάντι..
Όλο αυτό σ ένα πυκνό συννεφάκι ονείρου που ήρθε και με περπάτησε γλυκά στον ύπνο μου, τα όνειρα είναι γλυκά ακόμη κι όταν μοιάζουν με εφιάλτες!

Έφτιαξα από αυτό το καφεδάκι που πίνεις κι εσύ όταν ξυπνάς τα πρωινά, νες πολύ ζεστό, με τρεις κουταλιές ζάχαρη και γάλα..
Πάει καιρός που θέλω να σου μιλήσω, μόνο αφουγκράζομαι και χαμογελώ με τα δικά σου, ας την λέω ζει την ευτυχία!

Που λες κοριτσάκι ήθελα να σου πω, πόσο παράξενο πραγματικά θα μου φαινόταν λίγα χρόνια πριν.. δεν με αμφισβητώ πιά.
Ίσως επειδή έμαθα να αναγνωρίζω την αγάπη. Κι όταν σ αγαπούν αποκτάς υπόσταση. Έχεις δύναμη. Δε ζητάς. Δε θέλεις. Μόνο αποδέχεσαι και αφήνεσαι. Δίνεσαι. Και το μόνο που εύχεσαι καθώς σφίγγεις τα βλέφαρα είναι τίποτα να μην αλλάξει.

Σκάω από αγάπη, πρόσεξε όχι έρωτας, άλλο πράγμα, μεγάλο η αγάπη..
Ο έρωτας πονάει, κι εγώ θέλω να στρογγυλοκάθομαι σε χρωματιστά χνουδωτά υφάσματα, θέλω να κοιμάμαι σε πουπουλένια φουσκωτά μαξιλάρια.. να ξαπλώνω στην πλεκτή αιώρα που έχω κρεμάσει στα δύο καταπράσινα δέντρα του κήπου μου..
Η αγάπη έχει μυρωδιά κι εγώ θέλω να μυρίζω την μυρωδιά του κάθε λεπτό το θέλω..
Αλλιώς θα χαθώ..

Σε φιλώ κοριτσάκι
Ανέπνευσε βαθιά όσο πιό πολύ ευτυχία μπορείς..
Σ.

μπλε δεν είναι μόνο η θάλασσα, ήταν και η σχολική ποδιά..

Σάββατο πρωί και καφεδάκι στο πανόραμα, με τη Θεσσαλονίκη πιάτο, τον Θερμαικό απαλό γυαλί και τα σύνεφα χαμηλά, τόσο χαμηλά που παρα λίγο να μας αγγίξουν..
''la luna''..
Κάτσε να μετρήσω.. τριάντα να 'ναι.. σωστά.. τριάντα και και κάτι γιά την ακρίβεια χρόνια πριν..
Μεσημεριάτικη κοπάνα από το σχολείο, εγώ και μια φίλη μου, συμμαθήτριες, με τα αγόρια μας, και με ένδυμα μπλε σχολικές ποδιές, κάτασπρα γιακαδάκια και κεντημένα τσεπάκια με ελληνική αρίθμηση..
Σα να μας έβλεπα σήμερα.. με τα μυαλά βουτηγμένα σε κάτι ακαθόριστα όνειρα, και με τα χέρια λερωμένα από την πίτσα και το πεινιρλί.. αα όλα κι όλα, αυτά ήταν τότε τα πιό in, ούτε food ούτε fast..

Και άντε όλα καλά.. Μα κοπάνα δαχτυλοδεικτούμενη με την ποδιά σημαία;
Σα να λέμε φαντάρος την κάνει από το στρατόπεδο με ρούχα στρατιωτικά.. γίνονται αυτά;
Μμμμ.. ντρέπομαι μόνο που το σκέφτομαι κι από την άλλη νιώθω έστω αυτή τη μικρή ικανοποίηση του ''κόντρα στο ρεύμα''.. της αντίδρασης επάνω στα πρέπει της εποχής, του ''έτσι θέλω''..

Τι χρόνια κι εκείνα :-D

*η φωτογραφία, συγχωρέστε με για την απόλυτα κακή λήψη, είναι τραβηγμένη στην Κωνσταντινούπολη, με την pocket που δεν υπάρχει πιά, τον Απρίλη του 2009.. από ότι φαίνεται εκεί ακόμη τα κορίτσια φορούν τις σχολικές ποδιές με το κλασικό λευκό γιακαδάκι..
Όποιος την έχει επισκεφτεί, θα θυμάται το Φανάρι, μια περιοχή όπου σου κάνουν εντύπωση τα πολλά παιδιά που παίζουν στις γειτονιές αλλά και οι γονείς που ''βλοσυροί'' παρακολουθούν κάθε κίνηση από τα στενά μπαλκόνια και τα παράθυρα, πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα..

❤αγαπώ❤

❤ τα χρώματα, τα μολύβια, τις κατασκευές, τη φωτογραφία, τη δημιουργία..
❤ τον κινηματογράφο και τα sountrack..
❤ τις εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και τα καφεδάκια που έπονται..
❤ την παρέα με ανθρώπους που σέβονται το ''εγώ'' μου και έχουμε κοινά γούστα (έστω κι ένα κοινό αντικείμενο μου αρκεί)
❤ την επιλεκτική μοναξιά, την μουσική μου, τα σήριαλ μου, τα βιβλία μου, τις σκέψεις μου
❤ το διαδίκτυο, όπως λέμε *αλκοολικός
❤ την ακαταστασία μου αλλά και την τάξη μου, τον παρορμητισμό μου, την αλήθεια μου..
❤ να φτιάχνω γλυκά, τούρτες, σουφλέ σοκολάτας, κέικ και να βουτάω τα δάχτυλα πριν ακόμη ψηθούν..
❤ να μαθαίνω (νομίζω πως όσο θα έχω σώας τας φρένας θα πληρώνω σεμινάρια)..
❤ το να με αγαπούν, να με νιώθουν απαραίτητη και να μου το δείχνουν..

χχχμμ είπα να πάρω κι εγώ μέρος στο μπλογκοπαίχνιδο μετά από το κάλεσμα της roundel..
τώρα γιά να δώσω σκυτάλη σε 10 άτομα λίγο δύσκολο.. θα προσπαθήσω όμως..
στην kovovoltes
melian
odoiporos
tovenito
απαπα δέκα είναι πολλά, αδύνατον να σκεφτώ άλλα.. όποιος θέλει να παίξει πολύ θα χαρώ να το κάνει.. ελεύθερα ;)))

ο κόσμος δεν είναι πάντα ροζ

Γράφω και και σβήνω από χθες..
Δε ξέρω ακριβώς τον τρόπο να το διατυπώσω..

Φοβάμαι πως η ζωή μας είναι πλέον ένα ''like'' σε ένα διαδικτυακό πακέτο, που ούτε καν αρχείο δε κρατά..
Για το facebook μιλάω!
Δε σας φαίνεται πως μιλάμε, απαντάμε, γελάμε, πονάμε, τραγουδάμε στον αέρα; Σα να αναλωνόμαστε σε μια επικοινωνία τόσο κενή, κρυμμένοι πίσω από το ότι δε μας βλέπουν και δε βλέπουμε;
Σε μια επικοινωνία όπου δε μπορούμε να δούμε, να μυρίσουμε, να αποδεχτούμε ή να απορίψουμε.. και κυρίως δεν θα μας απορίψουν;
Με χιλιάδες ''φίλους'' στο προφίλ, παραμένουμε ολομόναχοι μαζί με τον εγωισμό, την έπαρση, την τρέλλα, την μονοχνωτιά μας;

Και να το πιστεύουμε πως είμαστε ασυμβίβαστοι;

ένα mail

Λίγες μέρες πριν, έλαβα ένα mail από ένα φίλο μου που ζει στην Αμερική..

''δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά έχω περάσει ένα δύσκολο καλοκαίρι, με γιατρούς, νοσοκομεία και φάρμακα, όμως δεν είναι αυτό..

κάθε μέρα που περνάει νιώθω πως είναι η μοναδική, δεν ξέρω αν θα υπάρξει το αύριο, για αυτό θέλω να σου πω.. αν χαθώ ξαφνικά.. να ξέρεις πως σ αγαπώ και πως ήταν σημαντική πολύ γιά μένα η παρουσία σου στη ζωή μου''..

όπως και να 'χει

Έτσι είναι.
Άλλοτε ξέρεις πώς είναι το ψηφιδωτό
κι ας σου λείπουν κομματάκια
κι άλλοτε έχεις όλα τα κομματάκια
και δεν ξέρεις πώς είναι το ψηφιδωτό.

...Θοδωρής Καλλιφατίδης

το μικρό μου παιδί

Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο στον τοίχο τ' ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να 'ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι
τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Κική Δημουλά-Έκστασις
Από τη συλλογή Ερήμην (1958)

..γιά πόσo ακόμη θα πρέπει να με κρύψω.. κατηγορήσω.. δικαιολογήσω.. απενεχοποιήσω; και γιατί τόση εσωτερική(αυτιστική) κριτική; που βρέθηκαν όλες αυτές οι ενοχές;;;

σεπτέμβρης

Ρόγες σταφύλι στις παλάμες μου βαστώ
Και αμπελόφυλλα στολίζουν τα μαλλιά μου
Κι ένα χαμόγελο στα χείλη σου ζεστό
Δάκρυ σταλάζει μες στα μάτια τα μελιά μου

K.Kαβάφης


Είναι ο μήνας που με βρίσκει κάπως μπόσικη από τα μεθύσια του καλοκαιριού και μου δίνει υποσχέσεις.
Γεμίζει το μυαλό μου με ''θέλω'' και με ''θα''.

Κι αν θέλω να είμαι ειλικρινής, έτσι όπως βλέπω σήμερα τα απλωμένα ρούχα στην απέναντι βεράντα να πηγαίνουν με δύναμη πέρα δώθε, κι έτσι όπως χάζευα χθές τη βροχή που πήρε μαζί της όλο εκείνο τον ήχο των κλιματιστικών που έκαιγαν στο φουλ, αναρωτιέμαι αν θα έχουμε κάποια έστω μικρή επιστροφή σ εκείνο όμορφο μεθύσι..

λίγο νωρίς δεν είναι για σκοτεινιασμένο ουρανό;

*ακούγωντας τον σεπτέμβρη του καβάφη