μπλε δεν είναι μόνο η θάλασσα, ήταν και η σχολική ποδιά..

Σάββατο πρωί και καφεδάκι στο πανόραμα, με τη Θεσσαλονίκη πιάτο, τον Θερμαικό απαλό γυαλί και τα σύνεφα χαμηλά, τόσο χαμηλά που παρα λίγο να μας αγγίξουν..
''la luna''..
Κάτσε να μετρήσω.. τριάντα να 'ναι.. σωστά.. τριάντα και και κάτι γιά την ακρίβεια χρόνια πριν..
Μεσημεριάτικη κοπάνα από το σχολείο, εγώ και μια φίλη μου, συμμαθήτριες, με τα αγόρια μας, και με ένδυμα μπλε σχολικές ποδιές, κάτασπρα γιακαδάκια και κεντημένα τσεπάκια με ελληνική αρίθμηση..
Σα να μας έβλεπα σήμερα.. με τα μυαλά βουτηγμένα σε κάτι ακαθόριστα όνειρα, και με τα χέρια λερωμένα από την πίτσα και το πεινιρλί.. αα όλα κι όλα, αυτά ήταν τότε τα πιό in, ούτε food ούτε fast..

Και άντε όλα καλά.. Μα κοπάνα δαχτυλοδεικτούμενη με την ποδιά σημαία;
Σα να λέμε φαντάρος την κάνει από το στρατόπεδο με ρούχα στρατιωτικά.. γίνονται αυτά;
Μμμμ.. ντρέπομαι μόνο που το σκέφτομαι κι από την άλλη νιώθω έστω αυτή τη μικρή ικανοποίηση του ''κόντρα στο ρεύμα''.. της αντίδρασης επάνω στα πρέπει της εποχής, του ''έτσι θέλω''..

Τι χρόνια κι εκείνα :-D

*η φωτογραφία, συγχωρέστε με για την απόλυτα κακή λήψη, είναι τραβηγμένη στην Κωνσταντινούπολη, με την pocket που δεν υπάρχει πιά, τον Απρίλη του 2009.. από ότι φαίνεται εκεί ακόμη τα κορίτσια φορούν τις σχολικές ποδιές με το κλασικό λευκό γιακαδάκι..
Όποιος την έχει επισκεφτεί, θα θυμάται το Φανάρι, μια περιοχή όπου σου κάνουν εντύπωση τα πολλά παιδιά που παίζουν στις γειτονιές αλλά και οι γονείς που ''βλοσυροί'' παρακολουθούν κάθε κίνηση από τα στενά μπαλκόνια και τα παράθυρα, πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα..