Tuesday, September 14, 2010

τηλεοπτικές σειρές

Bουλιάζω στον καναπέ ένα σώμα τόσο ελαφρύ όσο και βαρύ που διαπερνά την παχιά στόφα κι ακουμπάει στο πάτωμα.
Απέναντι μου μιά τεράστια οθόνη με προκαλεί να παρακολουθήσω την πρεμιέρα ενός γοητευτικού πρωταγωνιστή, που παθιάζεται, ερωτεύεται, παραμυθιάζει, κυνηγάει, θυμάται, απαιτεί, προσδιορίζει, γελάει, δίνει όρκους, θυμώνει.
Εξαφανίζομαι σ αυτές τις πρώτες ώρες προβολής, που υπογραμμίζουν τον Σεπτέμβρη μου, ακόμη κι αν ότι επακολουθήσει μ αφήσει αδιάφορη..
Όπως ακριβώς τ αγόρια μας χάνονται στα ημίχρονα, στις πάσες και τα γκολ.
Αγχολυτικά και τα δύο!

4 comments:

  1. Και θα 'ναι ένας χειμώνας γεμάτος σπίτι, χουχούλιασμα και τηλεοπτικές σειρές!!!
    Καλό μας κουράγιο για όσα θα δούμε και θ' ακούσουμε...
    Καλησπέρα!

    ReplyDelete
  2. Εσυ δεν εχεις κολλησει με τον Ονουρ;;; (την τουρκικη σειρα)

    Εγω πειραζα την πεθερα μου που το εβλεπε και καταλληξα να το παρακολουθω κι εγω καθε βραδυ :):):)

    Καλη τηλεοπτικη χρονια να εχουμε :) ......
    Προσπαθω να ελαχιστοποιησω την τηλεοραση....τον Ονουρ ομως θα τον βλεπω :):):)

    Καλο απογευματακι φεγγαρενια μου

    ReplyDelete
  3. Χα! Ωραία σύγκριση...

    ReplyDelete
  4. Σπάνια βλέπω τηλεόραση πια...με αποτέλεσμα κάθε φορά που τυχαίνει να βρεθώ μπροστά στο χαζοκούτι, να το κοιτάζω σαν τα παιδάκια...

    Και γω έτσι πίστευα παλιά ότι το σπορ είναι αγχολυτικό, μέχρι που κατάλαβα ότι λειτουργεί σαν το λάθος παυσίπονο όταν πονάει το κεφάλι σου αλλά δε πονάει κιόλας!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...