ετικέτες

Οι μέρες έχουν ήλιο,  και θάλασσα σε αποχρώσεις ασημί κι οι νύχτες λάμψεις από μακρινές αστραπές και πυροτεχνήματα.  Τούφες καπνού έξω από παράθυρα νυχτερινά φωτισμένα.  Πρόσωπα διαυγή με συλλογισμούς καθαρά απλούς,  μαθηματικούς.  Πρόσωπα σκιερά,  γεμάτα μυστήριο που όταν λυθεί εξαφανίζεται η γοητεία.  Από τα χίλια που έχεις μέσα σου εξωτερικεύεις μη ελεγχόμενα,  το ένα κι αυτό σε σηματοδοτεί.  Ετικέτες δεμένες με διπλούς και τριπλούς κόμπους που αρνούνται να λυθούν.  Είσαι μόνο αυτό που δείχνεις.  Συνήθως χωρίς επίγνωση.  Είσαι μόνο αυτό που αυτός που βρίσκεται απέναντι σου θέλει να δει.  Είσαι οι σκέψεις του,  οι φόβοι του,  οι ανασφάλειες του κι ότι μπορεί εύκολα επάνω σου να αναγνωρίσει σε συνάρτηση με τον χώρο που πιθανόν σου δώσει..  αν!

πρωινό Δευτέρας

Oι Δευτέρες,  κυρίως τα πρωινά έχουν εκείνη την περίεργη γεύση ανάμεσα σε τέλος και αρχή.  Περίοδος προσαρμογής.  Αποδοχή των όσων δεν κόπηκαν και δεν ράφτηκαν στα μέτρα που ήθελες.  Ασφυκτική πίεση στο μέτρημα.  Μισό δράμι από αυτό,  ένα κομμάτι από εκείνο,  από το άλλο όχι!
Τόσο όσο..  όσο σου επιτρέπεται.  Σκυλιάζεις,  πνίγεσαι,  ουρλιάζεις,  δείχνεις τα νύχια σου..
Είναι γεγονός,  οι σχέσεις δεν μεταμορφώνονται.  Εκεί που αγαπάς θα αγαπάς,  εκεί που εξαρτάσαι θα εξαρτάσαι,  εκεί που αναζητάς θα αναζητάς,  οι ελείψεις ελείψεις και τα περισσεύματα πάντα περισσεύματα.  Ο χρόνος δεν υπάρχει ούτε αυτό που κάποτε ονομάζαμε έρωτα.  Πλάνες του ανθρώπινου νου.  Σεξ είναι..  αυτή η ορμητική δύναμη που σε βάζει στο τρυπάκι να θέλεις να ακολουθείς,  να στήνεσαι στην είσοδο της οικοδομής,  να φτάνεις ως την πόρτα..  αυτό που ακόμη κι αν βρεθείς σε άλλη γειτονιά,  σε άλλη πόλη,  ή ακόμη και σε άλλη χώρα θα σε γυρίσει πίσω..

Παρασκευή Απόγευμα, Φλεβάρης

O Φλεβάρης είναι κόκκινος και αργός και γεμάτος πηχτό αίμα.  Δεν είμαστε διάφανοι,  ούτε ανιδιοτελείς παρά μόνο στα σύνορα της φαντασίας,  εκείνα τα ασπρόμαυρα επεισόδια που πριν πολλά χρόνια έδειχναν αλήθειες σημερινές.  Βρέχει λάμψεις με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.  Τα σκυλιά ζαρώνουν στις γωνίες και φορούν εσώρουχα στο χρώμα του δέρματος.  Αυτοκαθαρίζονται με το αντισηπτικό τους σάλιο,  γλύφονται σα να θέλουν να τρυπήσουν με τη γλώσσα το δέρμα τους.  Απόλυτος μηδενισμός,  με λίγες ανταύγειες εναπομείναντος ρομαντισμού.  Οι αγκαλιές είναι τρυφερές όταν σ αφήνουν να γύρεις το κεφάλι σε ώμους που γράφουν ''είμαι εδώ για σένα''.  Το παραμύθι που σκαρώνει ο καθένας μας γύρω από μια πραγματικότητα πέτρινη και άκαμπτη.  99,9% χαμένη σε μια μάχη άνιση με το τώρα,  το αύριο και τον χρόνο.  Κρύβεις σε βάθος τον ''καλό σου εαυτό'',  χάνεσαι,  ψάχνεις την άκρη του νήματος.  Φαντασιώνεσαι έρωτες που αγνοούν τους δρόμους για το ξεκίνημα.  Οι έρωτες έχουν χρώμα βαθύ κόκκινο ή μήπως κίτρινο,  ίδιο με μια Άνοιξη που ούτως ή άλλως έρχεται;  Κι οι παπαρούνες θα ΄ναι σπόροι βαθιά στο χώμα τώρα,  λίγο πριν σκάσουν πύρηνες φλόγες σκασμένες από ζωή.  Και τα νησιά εκεί αλλά μόνα.  Η θάλασσα απόψε μοιάζει με μάζα σκληρή..

ιστορίες/φως/μουσική

Aν μπορούσα να ζωγραφίσω θα διάλεγα φως,  πολύ φως σε φαρδιές πλατιές πινελιές,  και ιστορίες από βιβλία που με ιδιαίτερη ευχαρίστηση διαβάστηκαν..

Μετά,  θα μπορούσα να τοποθετήσω τον πίνακα στο πιο σκοτεινό σημείο του σπιτιού.

Ένα παλιό πικ απ ακριβώς από κάτω,  και μια συλλογή από δίσκους.

Έτσι θα περνούσε ακόμη ένας χειμώνας..

-/-

αυτή η γυναίκα,  μοιάζει να έχει καταπιεί το φως..  είναι η αγάπη της που εκδηλώνεται με τον πιο καλόγουστο τρόπο..

το φωτεινό δωμάτιο

Οι φωτογραφίες είναι της dee dee και έφτασαν στο mail μου πάνω που σκεφτόμουν πως η όλη διαδικασία,  το να διαβάσουμε όλοι μαζί ένα βιβλίο,  αλλά και το ίδιο το βιβλίο,  άξιζαν έναν επίλογο!

Μεταφέρω από το ''Κυριακή θεού στο Άμστερνταμ''
''Βγήκαν έξω.  Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο,  στα καφενεία έπαιζε μουσική.  Στην αγορά λουλουδιών πήραν μια μικρή γιούκα.  Στη Damstraat νοίκιασαν ποδήλατα.
Τα παιδιά έφυγαν μπροστά της.
''Περιμένετε'',  φώναξε.
Μπροστά στο κανάλι στάθηκαν για να περάσει το τραμ.  Ένας νεαρός πανκ κρεμόταν από την πόρτα.  Πλάι του μια γριούλα κρατούσε ένα μπουκέτο τουλίπες και μιλούσε μόνη της με μόνιμο τρέμουλο.
''Μ΄αγαπάς;''  ρώτησε η κόρη.
Το τιμόνι του ποδηλάτου της άστραφτε στο ζεστό ήλιο και δίπλα ο γιός της στεκόταν ένα βήμα πιό μπροστά με το πόδι στο πετάλι,  έτοιμος να ξεκινήσει.  Ύστερα πάλι άκουσε ''μαμά,  σε ρώτησα,  μ΄αγαπάς;'' κι ευθεία κάτω το κανάλι ήταν θολό και ακίνητο,  τα βρύα άγγιζαν την όχθη και τραβιόντουσαν,  το νερό περίμενε σταματημένο και τα βρύα πάλι το διαπερνούσαν σαν να το χτενίζουν απαλά κι αυτή χρειαζόταν ακόμη λίγο χρόνο πριν απαντήσει στην ερώτηση,  πριν πάρει μια ανάσα και ψιθυρίσει ''πολύ,  πολύ''.

Και με τη μουσική υπόκρουση που μας έστειλε η librarian μεταφέρω ακόμη ένα κομμάτι από την τελευταία και πιο καλοδουλεμένη,  τόσο ατμοσφαιρική,  όσο και ρεαλιστική ιστορία ''Στο φωτεινό δωμάτιο''.

''Τα δάχτυλα της ήταν ακόμα πάνω στα πλήκτρα και στο δωμάτιο είχε πέσει σιωπή.  Ύστερα η Κλαίρη πήδησε στα γυμνά της πόδια και χτύπησε τα χέρια της.  Η γάτα,  η Φιφή,  τέντωσε την ουρά της και πλησίασε το πιάνο.
''Ήταν υπέροχο!''  αναφώνησε η Κλαίρη.
Η Τάνια χαμογέλασε.  Άφησε τα δάχτυλα της να γλιστρήσουν από το πιάνο στη φούστα της.  Ένιωθε κάπως ζαλισμένη και στηρίχτηκε στο σκαμπό για να σηκωθεί.
''Είσαστε επαγγελματίας,  έτσι δεν είναι;  Κανείς δεν μου το είπε.''
Μα δεν το ξέρουν στο πρακτορείο,  είπε μέσα της η Τάνια.  Δεν χρειάζεται να παίζεις πιάνο για να γίνεις παραδουλεύτρα.  Ένιωθε ακόμα μια αδυναμία στα μέλη της καθώς περίμενε όρθια δίπλα στο πιάνο κι αναρωτήθηκε τι σόι κορίτσι ήταν τελικά αυτή η Κλαίρη και πως ήταν δυνατόν να είναι κανείς τόσο αφελής στη σημερινή εποχή.''

-

Σας υπερευχαριστώ για τη συμμετοχή σας,  τα σχόλια,  την παρέα σας!
Κι ακόμη πιο πολύ για τις φωτογραφίες σας που έκαναν τα mail μου,  χαμογελαστά και χαρούμενα..
Περάσαμε καλά δε συμφωνείτε;  Το διασκεδάσαμε,  το χαρήκαμε,  το απολαύσαμε..  ουυυυ!  Μου άρεσε πολύ!

Φιλιά
:)
:)

Περί μοναξιάς

η φωτογραφία της summertime

η φωτογραφία της librarian


Νομίζω ότι το έχουμε πολύ διασκεδάσει αυτό το βιβλίο,  αλλά και όλο το παιχνίδι,  αν κρίνω από τις φωτογραφίες που μου στείλατε,  και τα σχόλια σας..

Διαβάζω τη μεγάλη ιστορία ''Κυριακή στο Άμστενταμ'' νομίζω είναι προτελευταία,  αλλά έχει προηγηθεί η ιστορία της Λίλας,  ''3 Οκτωβρίου 2004'',  που ζει μόνη της στο Χαλάνδρι..
Μοναδική της συντροφιά το ζουζούνισμα μιας σφήκας,  αλήθεια γιατί να θέλεις να σκοτώσεις κάτι που με τον τρόπο του σε συντροφεύει;  Το σφουγγάρι που αγγίζει το σώμα της στο μπάνιο,  οι κάτοικοι του απέναντι διαμερίσματος και κάποιες αναμνήσεις..

''Ίσως έφταιγε το κρασί.  Δεν έπρεπε να αγοράσει κόκκινο κρασί νωρίτερα στο σούπερ μάρκετ.  Την έκανε να νυστάζει και να βαραίνει χωρίς να της φτιάχνει το κέφι.  Πάντα ζητούσε άσπρο κρασί στα εστιατόρια.  Στην πραγματικότητα είχε διαλέξει ένα μπουκάλι άστρο κρασί και το ανάβασε στο διαμέρισμα της.  Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βάλει το τιρμπουσόν στο φελλό,  άλλαξε γνώμη.  'Εβαλε πάλι το μπουκάλι στη σακούλα,  ντύθηκε βιαστικά και κατέβηκε στο σούπερ μάρκετ.  Το κόκκινο κρασί στοίχιζε τα διπλά,  αλλά εκείνη τη στιγμή φαινόταν σαν υπόσχεση,  μια ρουμπινένια,  βελούδινη κι ελαφρά επικίνδυνη ευχή για ένα βράδυ διαφορετικό από τα άλλα.''

''Ήταν περίεργο να βρίσκεται σ΄'ενα μέρος που όλοι οι άλλοι είχαν αναμνήσεις.  Αυθεντικοί Χαλανδριώτες,  γέννημα και θρέμμα,  με παιδικές αναφορές.  Εκμέκ,  μπίρες στην πλατεία,  σκασιαρχείο,  πρώτα φιλιά.  Τα πρώτα φιλιά ήταν δική της έμπνευση,  κανείς δεν της είχε μιλήσει για φιλιά στο Χαλάνδρι.  Αν είχα πάει στο Ουζμπεκιστάν θα ένιωθα πιό οικεία,  σκέφτηκε.''