Παρασκευή Απόγευμα, Φλεβάρης

O Φλεβάρης είναι κόκκινος και αργός και γεμάτος πηχτό αίμα.  Δεν είμαστε διάφανοι,  ούτε ανιδιοτελείς παρά μόνο στα σύνορα της φαντασίας,  εκείνα τα ασπρόμαυρα επεισόδια που πριν πολλά χρόνια έδειχναν αλήθειες σημερινές.  Βρέχει λάμψεις με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.  Τα σκυλιά ζαρώνουν στις γωνίες και φορούν εσώρουχα στο χρώμα του δέρματος.  Αυτοκαθαρίζονται με το αντισηπτικό τους σάλιο,  γλύφονται σα να θέλουν να τρυπήσουν με τη γλώσσα το δέρμα τους.  Απόλυτος μηδενισμός,  με λίγες ανταύγειες εναπομείναντος ρομαντισμού.  Οι αγκαλιές είναι τρυφερές όταν σ αφήνουν να γύρεις το κεφάλι σε ώμους που γράφουν ''είμαι εδώ για σένα''.  Το παραμύθι που σκαρώνει ο καθένας μας γύρω από μια πραγματικότητα πέτρινη και άκαμπτη.  99,9% χαμένη σε μια μάχη άνιση με το τώρα,  το αύριο και τον χρόνο.  Κρύβεις σε βάθος τον ''καλό σου εαυτό'',  χάνεσαι,  ψάχνεις την άκρη του νήματος.  Φαντασιώνεσαι έρωτες που αγνοούν τους δρόμους για το ξεκίνημα.  Οι έρωτες έχουν χρώμα βαθύ κόκκινο ή μήπως κίτρινο,  ίδιο με μια Άνοιξη που ούτως ή άλλως έρχεται;  Κι οι παπαρούνες θα ΄ναι σπόροι βαθιά στο χώμα τώρα,  λίγο πριν σκάσουν πύρηνες φλόγες σκασμένες από ζωή.  Και τα νησιά εκεί αλλά μόνα.  Η θάλασσα απόψε μοιάζει με μάζα σκληρή..