.jpg)
η φωτογραφία της summertime
Νομίζω ότι το έχουμε πολύ διασκεδάσει αυτό το βιβλίο, αλλά και όλο το παιχνίδι, αν κρίνω από τις φωτογραφίες που μου στείλατε, και τα σχόλια σας..
Διαβάζω τη μεγάλη ιστορία ''Κυριακή στο Άμστενταμ'' νομίζω είναι προτελευταία, αλλά έχει προηγηθεί η ιστορία της Λίλας, ''3 Οκτωβρίου 2004'', που ζει μόνη της στο Χαλάνδρι..
Μοναδική της συντροφιά το ζουζούνισμα μιας σφήκας, αλήθεια γιατί να θέλεις να σκοτώσεις κάτι που με τον τρόπο του σε συντροφεύει; Το σφουγγάρι που αγγίζει το σώμα της στο μπάνιο, οι κάτοικοι του απέναντι διαμερίσματος και κάποιες αναμνήσεις..
''Ίσως έφταιγε το κρασί. Δεν έπρεπε να αγοράσει κόκκινο κρασί νωρίτερα στο σούπερ μάρκετ. Την έκανε να νυστάζει και να βαραίνει χωρίς να της φτιάχνει το κέφι. Πάντα ζητούσε άσπρο κρασί στα εστιατόρια. Στην πραγματικότητα είχε διαλέξει ένα μπουκάλι άστρο κρασί και το ανάβασε στο διαμέρισμα της. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βάλει το τιρμπουσόν στο φελλό, άλλαξε γνώμη. 'Εβαλε πάλι το μπουκάλι στη σακούλα, ντύθηκε βιαστικά και κατέβηκε στο σούπερ μάρκετ. Το κόκκινο κρασί στοίχιζε τα διπλά, αλλά εκείνη τη στιγμή φαινόταν σαν υπόσχεση, μια ρουμπινένια, βελούδινη κι ελαφρά επικίνδυνη ευχή για ένα βράδυ διαφορετικό από τα άλλα.''
''Ήταν περίεργο να βρίσκεται σ΄'ενα μέρος που όλοι οι άλλοι είχαν αναμνήσεις. Αυθεντικοί Χαλανδριώτες, γέννημα και θρέμμα, με παιδικές αναφορές. Εκμέκ, μπίρες στην πλατεία, σκασιαρχείο, πρώτα φιλιά. Τα πρώτα φιλιά ήταν δική της έμπνευση, κανείς δεν της είχε μιλήσει για φιλιά στο Χαλάνδρι. Αν είχα πάει στο Ουζμπεκιστάν θα ένιωθα πιό οικεία, σκέφτηκε.''
Αχ εχω βρεθει κι εγω στην ιδια θεση. Για το κοκκινο και ασπρο κρασι λεω. Για την αναγκη μας να σημαδευομαι κατι ως σημαντικο με αντικειμενα. Σχεδον ποτε δεν πιανει. Οταν προσπαθεις τοσο να κανεις μια κατασταση ξεχωριστη, σαν καποιος να τραβαει το νημα απο την αλλη μερα και ξηλωνει αυτο που πλεκεις με τοση προσπαθεια.
ReplyDeleteΑκομη δεν το εχω στα χερια μου. Θα μου το φερουν τωρα το απογευμα. Θα το διαβασω το Σ-Κ κι απο Δευτερα τα σχολια μου :)
Καλο Σ-Κ σε ολους!!!
H φωτογραφία πάει παρέα με την τελευταία ιστορία υπό τον τίτλο Στο φωτεινό δωμάτιο. Αφήνω ένα απόσπασμα:
ReplyDelete"Δε χρειάστηκε να σκεφτεί τι θα παίξει. Τα δάχτυλά της την οδηγούσαν μόνα τους. Οι πρώτες νότες της Παθητικής του Μπετόβεν αντιχούσαν στο δωμάτιο, τα φύλλα στα δέντρα του δρόμου θρόισαν, η μουσική γλύστρησε από τα ανοιχτά παράθυρα και η Τάνια βρέθηκε στην αίθουσα του επαρχιακού ωδείου στην πόλη Τ., δίπλα στον περίτεχνο ξανθό κότσο της κυρίας Λουντμίλα που κάθε τόσο άπλωνε το χέρι της, ένα χέρι κοντό και παχουλό, και γύριζε την παρτιτούρα λέγοντας "Πιο αργά", "Μη βιάζεσαι!", "Δώσε χρώμα"."
Μουσική υπόκρουση: http://www.youtube.com/watch?v=qeL8oZAkDBA απαραίτητη για να μπούμε στο κλίμα...
αχ, έβαλες τη φωτογραφία; τι καλά!
ReplyDeleteδιάβασα μέχρι και το τέταρτο διήγημα. μου άφησε μια γεύση ημιτελούς. αλλά δεν πτοούμαι. θα συνεχίσω...
ΣΚ έρχεται κι αν έχει κι αυτές τις ωραίες λιακάδες, τι καλύτερο! καφεδάκι και βιβλιαράκι στη βεράντα.
φιλιά.
Δεν της έφταιγε η σφήκα...ούτε το Χαλάνδρι..μέσα της ήταν που βούιζε η μοναξιά..
ReplyDeleteΌμορφες οι φωτογραφίες..πραγματικά η δεύτερη "ανήκει" στην τελευταία ιστορία..
Καλό Σαββατοκύριακο!
Καλό μήνα!
ReplyDeleteΤο βιβλίο το αγόρασα τη Δευτέρα το απόγευμα. Όταν είδα τη φωτογραφία της συγγραφέως ενθουσιάστηκα, μοιάζει καταπληκτικά με μια Κυρία που αγαπώ και εκτιμώ πολύ. Την πρώτη ιστορία, αν και ιδιαίτερα κουρασμένη-12 το βράδυ επέστρεψα σπίτι-τη διάβασα τη Δευτέρα, "χουχουλιασμένη" στο κρεβάτι. Το βιβλίο με κέντριζε να το διαβάσω, είχα αγωνία να φτάσω στο τέλος της κάθε ιστορίας και κατά τη διάρκεια της μέρας όσα είχα διαβάσει τα διύλιζα μέσα μου.
Την Τετάρτη το βράδυ το τελείωσα, σήμερα έχω πρόσβαση στο κομπιούτερ μου και γράφω τις εντυπώσεις μου.
Πρώτη ιστορία, μου άρεσε η διατύπωση-παρατήρηση της κοπέλας προς το γιατρό
<>
ο γιατρός χαμογέλασε με κατανόηση
<>
πιο νορμάλ μου φάνηκε το κορίτσι σε σχέση με τους γονείς και τον ειδικό.
στην τρίτη ιστορία συγκράτησα την αντίδραση-σκέψη του άνδρα.
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω
μ' ένα χαμόγελο θριάμβου στα χείλη. Τελικά είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, είπε μέσα του.
Ως αποτέλεσμα βέβαια, δε νομίζω ότι
θα βρουν την ευτυχία οι ήρωες και θεωρώ αρρωστημένο το σενάριο του άνδρα..
Η ιστορία με τη Λέα μου άρεσε πάρα πολύ, σημάδευσα απαλά τη σελίδα που είχε την εξής πρόταση:
Πως ήταν δυνατόν να πιστεύει ότι θα ξεπεράσει την απελπισία γράφοντας γι' αυτήν;
Στην τελευταία ιστορία δάκρυσε η καρδιά μου.
<> είπε το κορίτσι
<>, της είπε με έμφαση
Η Τάνια είχε μεγαλώσει με πατάτες και ψωμί. Με βαριές σούπες, λαρδί και ξινολάχανο. Η σκέψη ότι είμαστε αυτό που τρώμε της έφερε αυτόματα θλίψη. Μακάρι να μην ίσχυε γι΄αυτήν.
..η Κλαίρη στριφογύριζε στο δωμάτιο με μεγάλη νευρικότητα και για κλάσματα δευτερολέπτου η Τάνια είχε πιστέψει ότι θα της χάριζε το πιάνο. Ύστερα το βλέμμα της Κλαίρης έπεσε πάνω στο γραφείο, στο δίσκο του πρωινού, στην πιατελίτσα με το χαλβά. <>, αποφάσισε,<>...
Έκανα πολλές σκέψεις, με αυτή την ιστορία, θεωρώ ότι η επιλογή του χαλβά ως γλυκό δεν έγινε τυχαία. Και οι δύο κοπέλες έχουν θέμα με την αυτοπεποίθηση. Κάτι μου λέει ότι η Τάνια θα δεχθεί τηλέφωνο από την Κλαίρη, για να πάρει το πιάνο!
Καμία ιστορία στο βιβλίο δεν τελειώνει, αφήνει τη συνέχεια στη φαντασία μας!
αυτάααα :)
Καλό μήνα! (ξανα γράφω, διότι κόπηκαν οι προτάσεις στα εισαγωγικά)
ReplyDeleteΤο βιβλίο το αγόρασα τη Δευτέρα το απόγευμα. Όταν είδα τη φωτογραφία της συγγραφέως ενθουσιάστηκα, μοιάζει καταπληκτικά με μια Κυρία που αγαπώ και εκτιμώ πολύ. Την πρώτη ιστορία, αν και ιδιαίτερα κουρασμένη-12 το βράδυ επέστρεψα σπίτι-τη διάβασα τη Δευτέρα, "χουχουλιασμένη" στο κρεβάτι. Το βιβλίο με κέντριζε να το διαβάσω, είχα αγωνία να φτάσω στο τέλος της κάθε ιστορίας και κατά τη διάρκεια της μέρας όσα είχα διαβάσει τα διύλιζα μέσα μου.
Την Τετάρτη το βράδυ το τελείωσα, σήμερα έχω πρόσβαση στο κομπιούτερ μου και γράφω τις εντυπώσεις μου.
Πρώτη ιστορία, μου άρεσε η διατύπωση-παρατήρηση της κοπέλας προς το γιατρό
"Η ρόμπα σας είναι άπλυτη, γεμάτη λαδιές"
ο γιατρός χαμογέλασε με κατανόηση
"Στη θέση σας θα ντρεπόμουν"
πιο νορμάλ μου φάνηκε το κορίτσι σε σχέση με τους γονείς και τον ειδικό.
στην τρίτη ιστορία συγκράτησα την αντίδραση-σκέψη του άνδρα.
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω
μ' ένα χαμόγελο θριάμβου στα χείλη. Τελικά είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, είπε μέσα του.
Ως αποτέλεσμα βέβαια, δε νομίζω ότι θα βρουν την ευτυχία οι ήρωες και θεωρώ αρρωστημένο το σενάριο του άνδρα..
Η ιστορία με τη Λέα μου άρεσε πάρα πολύ, σημάδευσα απαλά τη σελίδα που είχε την εξής πρόταση:
Πως ήταν δυνατόν να πιστεύει ότι θα ξεπεράσει την απελπισία γράφοντας γι' αυτήν;
Στην τελευταία ιστορία δάκρυσε η καρδιά μου.
"Αυτό το πιάνο πρέπει να το ξεφορτωθώ"είπε το κορίτσι
Είμαστε αυτό που τρώμε, της είπε με έμφαση
Η Τάνια είχε μεγαλώσει με πατάτες και ψωμί. Με βαριές σούπες, λαρδί και ξινολάχανο. Η σκέψη ότι είμαστε αυτό που τρώμε της έφερε αυτόματα θλίψη. Μακάρι να μην ίσχυε γι΄αυτήν.
..η Κλαίρη στριφογύριζε στο δωμάτιο με μεγάλη νευρικότητα και για κλάσματα δευτερολέπτου η Τάνια είχε πιστέψει ότι θα της χάριζε το πιάνο. Ύστερα το βλέμμα της Κλαίρης έπεσε πάνω στο γραφείο, στο δίσκο του πρωινού, στην πιατελίτσα με το χαλβά
"Θα σας δώσω το χαλβά", αποφάσισε, "είδα που σας άρεσε"...
Έκανα πολλές σκέψεις, με αυτή την ιστορία, θεωρώ ότι η επιλογή του χαλβά ως γλυκό δεν έγινε τυχαία. Και οι δύο κοπέλες έχουν θέμα με την αυτοπεποίθηση. Κάτι μου λέει ότι η Τάνια θα δεχθεί τηλέφωνο από την Κλαίρη, για να πάρει το πιάνο!
Καμία ιστορία στο βιβλίο δεν τελειώνει, αφήνει τη συνέχεια στη φαντασία μας!
αυτάααα :)
Καλησπέρα και από μένα.... αν και είναι 2:00 το πρωί, μήπως πρέπει να πω καλημέρα;; χαχα!!
ReplyDeleteΒλέπω πήραμε φωτιά...
Έχω ήδη κάνει τα σχόλια μου για κάποιες ιστορίες...
Πρόσφατα, με την ιστορία της Λίλας γέμισα με τόσο μοναξιά που έφυγα βιαστικά για το αεροδρόμιο να προλάβω την πτήση για Αμστερνταμ...
Εκεί, τι να πω, έχω πάει αρκετές φορές, έτσι απόλαυσα κάποιες βόλτες στην πόλη και κάποια σημεία!!
Όμως η ιστορία αυτή καθεαυτή με άφησε μετέωρη...
Να είναι γιατί δεν τελειώνει όπως λέει ο Ποδονίφτης;;
Να είναι γιατί δεν με άγγιξε για κάποιο λόγο;;
Να είναι γιατί τη διάβασα κομματιαστά;;
Θα σας γελάσω...
Και ύστερα "πήγα ραντεβού για καφέ..."
"μάλλον θα έπρεπε να είχα παραγγείλει ουίσκι!!"
Πόσο αναγνωρίσιμα τα συναισθήματα σε αυτή την ιστορία...
Να προσπαθείς να ξεφύγεις από τα φαντάσματα κι όμως αυτά είναι πάντα εκεί και σου τραβάνε το μανίκι...
Να προσπαθείς να παρακολουθήσεις τον άλλο... μάταιος ο κόπος μια και το μυαλό σου ταξιδεύει κάπου αλλού!!!
Υπέροχες οι φωτογραφίες πολύ διαφορετικές η μία από την άλλη, άλλο κλίμα!
Μου αρέσει αυτή η διαφορά!
Πάω να ακούσω και το λαλά της librarian! ευχαριστούμε!!
Mariela το λαλά να το ακούσεις διαβάζοντας την τελευταία ιστορία! Ξέρω τι σου λέω! Καλημέρα σε όλους!
ReplyDeleteκαλημέρα κι από εμένα.
ReplyDeleteείμαι στο Άμστερνταμ. το διάβασα. αλλά έκανα το ατόπημα να διαβάσω πρώτα τις τελευταίες λέξεις, μάλλον κατά λάθος έγινε αυτό, τυχαία έπεσε το μάτι μου εκεί καθώς το φυλλομετρούσα, μεγαλούτσικο γαρ και σήμερα Σάββατο έχουμε μια συντροφιά και κάνουμε μάθημα γαλλικών + φαγάκι + κρασάκι και κουβεντούλα. είχα και το φαΐ στο νου μου. κι αφού διάβασα τις τελευταίες λέξεις ενώ σκεφτόμουν μήπως να το αφήσω για αύριο που θα είναι και Κυριακή, να ταιριάξει, μάλλον κατάλαβα που πάει το πολύ πολύ.
αλλά μου άρεσε.
και με προβλημάτισε. για τη σχέση της μητέρας με το γιο.
για τη σχέση της μητέρας με τον εαυτό της.
για αυτά και άλλα πολλά.
ωραίο διήγημα.
καλό μεσημέρι. πάω για Γαλλικά.
μάκια.
Tα κοσμήματά σου είναι υπεροχότατα!Μπράβο σου:)
ReplyDeleteΚαι οι φωτογραφίες επίσης πανέμορφες. Έχω ακούσει καλές κριτικές για το βιβλίο και όταν έρθω Ελλάδα θα το προμηθευτώ:)
Καλώς σε βρίσκω:)
εφτασα στο τελος..
ReplyDeleteωραιο βιβλιο, νομιζω περιεχει ολες τις γευσεις και τις υφες..
σχεσεις, συναισθηματα.. καταστασεις.. πολυπλευρο!
μου αρεσε η προτελευταια ιστορια.. ''σας αρεσει η λογοτεχνια;''
η αποτυχημενη συναντηση με εναν αγνωστο που θα μπορουσε να εχει μια τελειως διαφορετικη εκβαση δεν θα μπορουσε; ρεαλιστικη ματια!
-
αλλα εκει που τα δινει νομιζω ολα, εκει που οι περιγραφες ειναι κυριολεκτικα βελουδινες ειναι στην τελευταια ιστορια..
εκει ειναι που πραγματικα δενει μια ρεαλιστικη κατασταση της εποχης με μια ατμοσφαιρα σχεδον εξωπραγματικη, τοσο μαγικη οσο και μελωδικη.. κινηματογραφικη θα ελεγα..
θα ηθελα να κρατησει λιγο ακομη :):)
Όπως κατάλαβες και εγώ θεωρώ ότι η τελευταία ιστορία είναι η καλύτερη. Να σου πω την αλήθεια όλες οι ιστορίες ήθελα να κρατήσουν περισσότερο. Ήταν σα να διάβαζα προσχέδια μυθιστορημάτων και όχι αυτοτελή διηγήματα, μου αφήναν τη γεύση του μη ολοκληρωμένου.
ReplyDeleteΣϊγουρα όλα διαβάζονταν ευχάριστα.
καλημέρα Φεγγαρένια
ReplyDeleteκαλημέρα σε όλη την παρέα
καλή εβδομάδα.
Παθητική και Καλή Τύχη!!
αχ αυτά έχει η ανοησία των καιρών μας.
ποσώς όμως πρέπει να πτοούμαστε.
ας κρατήσουμε το "Καλή Τύχη" κι ας ανανεώσουμε το ραντεβού μας, αν κι η Φεγγαρένια συμφωνεί, μια άλλη στιγμή, με κάποιο άλλο ανάγνωσμα.
ήταν μια εμπειρία που η αρχή της έγινε πέρσι και που φέτος, με το δεύτερο βιβλίο εδώ σ' αυτόν τον φιλόξενο χώρο, όλο και βελτιώνεται.
πολλά φιλιά.