μια το πιάνω, τρεις το χάνω

Αυτή τη γλυκιά ηρεμία του κοριτσιού στην εικόνα θα ήθελα.  Πως γίνεται η πραγματικότητα να σε κρατάει παγωμένο,  σχεδόν χωρίς ανάσα;  Έτσι χωρίς λόγο;  Ή μήπως οι λόγοι είναι πολλοί και μικροί που φτιάχνουν έναν μεγάλο;  Κι αν ήταν μεγάλοι θα ήθελες να το δεις ή θα γυρνούσες το κεφάλι αλλού σα να σου βρωμάει η ίδια σου η ανάσα;
Όλη μου τη ζωή μιαν άκρη του κουβαριού ψάχνω,  μα αυτά τόσα πολλά και μέχρι να πιάσω το ένα μου φεύγει το άλλο κι έτσι όλα θα τα βρεις ξετύλιχτα.
Γιατί μας έμαθαν να πορευόμαστε με τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που μας χρειάζονται για να επιβιώσουμε;
Γιατί πρέπει να ανήκουμε κάπου;
Γιατί όλοι μαζί;
Κι εγώ;  Πόσο ακόμα μπορώ σαν το μωρό να με κοιμίζω;

Τι πάει να πει ζήσε τη ζωή σου;  Τη δική σου ζωή ή τη δική μου ζωή;
Πως μάθαμε να βουλιάζουμε σε τόση εξάρτηση;

Θα ήθελα δυό αυτιά να με ακούσουν κι ένα στόμα να μου πει..  να πάρε αυτό και ξεκίνα..  έστω από την αρχή..  σαν κάτι να με έχει γυρίσει πίσω στα θρανία..  χωρίς βιβλία,  χωρίς ιστορία,  γραμματική.. μόνο τις άκρες των κουβαριών να μου μάθουν να κρατάω και να ξετυλίγω αργά..  με γλύκα και με απόλαυση..

δειλία

Δεν είναι κακό να είσαι δειλός.  Τρόπος ζωής είναι κι αυτός.  Κι αν πραγματικά ισχύει ότι επαναλαμβάνεις τις εικόνες που σε τροφοδότησαν όσο ήσουν μικρός,  τότε μάλλον είχες έναν πατέρα και μια μητέρα που κρυβόταν πίσω από το καθωσπρέπει ψέμα και τον συντηρητισμό.
Η δική τους η ζωή πέρασε,  έφυγε..  το ίδιο θα συμβεί και στη δική σου..

Αρκεί να μην επιρεάζεις τον δικό μου αυθορμητισμό.

Άντε χώσου στην τρύπα σου λοιπόν..

καραμέλλες

H πιό ευτυχισμένη μου στιγμή;  Ίσως ήταν εκείνη τη νύχτα που η αναμονή του πρώτου αγγίγματος και του πρώτου θηλασμού μηδένιζε τον πόνο μετά από μια γέννα.  Ίσως ήταν όταν γνώρισα τον άνθρωπο που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μαζί του.  Ίσως όταν αληθινά ερωτεύτηκα.

Αληθεύει ότι είμαστε ενοχικοί στην ευτυχία!
Πόσες φορές γλύψαμε με πάθος τη γλύκα μιας καραμέλας χωρίς να σκεφτούμε ότι θα μας πειράξει στα δόντια;  Πόσες φορές παρατήναμε μια τυχαία,  ευτυχισμένη στιγμή απλά απολαμβάνοντας χωρίς να τη διακόψουμε από τα πρέπει της αμέσως επόμενης;

Κι αυτούς τους υποτιθέμενους στόχους που έχουμε κάθε φορά στο μυαλό μας;  Αυτό το ''καρότο'' που έχουμε κρεμάσει ακριβώς μπροστά από τα μάτια μας;  Πόσο μας επιτρέπει να ζούμε την οποιαδήποτε στιγμή του ''τώρα''  με βαθιά ανάσα κι όλες τις αισθήσεις χωρίς να ταλαιπωρούμε το μυαλουδάκι μας για το ''αύριο'';

-

το πράσινο διαμάντι

Η ερώτηση ήταν τυπωμένη σ΄ένα ειδικό έντυπο,  όπου το όνειρο του καθ΄ενός μας ήταν να ολοκληρωθεί η συλλογή.
''Ποιό είναι το πιό μεγάλο διαμάντι του κόσμου;''  ή κάτι τέτοιο..
Η απάντηση,  θα δινόταν με κάποιο αυτοκόλητο,  κρυμμένο στο πλάι κάποιας σοκολάτας,  ή γκοφρέτας της εποχής,  μαζί με τη φωτογραφία του ονειρεμένου διαμαντιού,  αγορασμένης λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου ή σε κάποιο από τα διαλείματα.

Ταξίδια με το νου, προσμονή κι ελπίδα σ΄΄ενα παιχνίδι μοναχικό που κάποιες φορές γινόταν και επικοινωνιακό όταν κάναμε ανταλλαγές με τα διπλά και τα τριπλά που περίσσευαν.

Συμπληρώνοντας σιγά σιγά τις διάφορες ερωτοαπαντήσεις,  μαθαίναμε τον κόσμο,  κι αν τελικά το ποθητό ήταν να καταφέρεις να βρεις, να μαζέψεις και να κολλήσεις τα πιό σπάνια και τα πιό δύσκολα ''χαρτάκια'',  πράγμα απίθανο,  το έπαθλο για την πλειοψηφία ήταν το παιχνίδι  κι η διαδικασία και το μεγάλο,  εντυπωσιακό ποδήλατο παρέμενε ονειρική επιθυμία.

:)

Σιγά μη μοιάζουν τα blogs με γειτονιά..  σιγά μη εμφανιστεί και καμμιά γάτα..

Με δάσος ναι..  αφού ο καθένας έχει πιάσει από ένα δέντρο και..

Ωραίο δάσος δεν αντιλέγω..  όμως ο ένας για τον έναν κι ο καθένας για τον εαυτό του..  αυτό δεν ισχύει πάντα;

:)

Οk..  αν είναι η Άνοιξη αυτή που σου δίνεται,  καν' το..  ερωτεύσου την!

έστω και σαν Μεγκ..  θεία Μεγκ..

''Eγώ όταν θέλω κάτι,  απλώνω το χέρι μου και το παίρνω..''

Ο δρόμος όμως θέλει να τον ακολουθήσεις;
Δεν μοιάζει με αλαζονεία;

τριάντα πακέτα

Φεύγοντας,  άφησε πίσω της τριάντα πακέτα των 365 ημερών,  τυλιγμένα με μια βρώμικη κορδέλα.  Ανέφερε με κάθε λεπτομέρεια,  τηλεφωνήματα,  συνομιλίες,  επιθυμίες.

Το τάδε βραχιόλι,  θα δωθεί στο τάδε πρόσωπο..
Το τάδε χρηματικό ποσό θα μοιραστεί στα τόσα..

Bέβαια,  ούτε βραχιόλι,  ούτε χρηματικό ποσό βρέθηκε.  Υπάρχουν πάντα οι επιτήδειοι που προλαβαίνουν να σου πουν πως πέρα από άχρηστα χαρτιά και μνήμες,  τίποτα άλλο σημαντικό δεν αναφέρθηκε..

χαμόγελα

Eίπα,  πως αυτή την Άνοιξη,  θέλω να τη ρουφήξω,  και άρχισαν να πέφτουν χαμόγελα από τον ουρανό και γέμισαν την πόλη,  ξεχείλησε η θάλασσα,  σκεπάστηκαν οι δυό πλατείες της Αριστοτέλους πέρα ως πέρα,  γέμισα τις τσέπες μου ψάρια και περπατούσα έτσι,  ανάμεσα σε ένα κόσμο που με κοιτούσε παράξενα..  μέχρι που έφτασα στο σπίτι..

επανάληψη

Δεν ξέρω πως ή από ποιόν καθορίζεται ο κάθε κρίκος της αλυσίδας που μας οδηγεί σε ένα οποιοδήποτε αποτέλεσμα,  το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι εμείς οι άνθρωποι πολύ εύκολα ξεχνάμε τα αγκαθάκια,  και τον τρόπο που τα αντιμετωπίσαμε,  και όσα ορκιστήκαμε ότι δεν θα ξανακάνουμε.  Μπορεί να διαλέγουμε παράπλευρες οδούς,  μπορεί να δίνουμε πίστωση χρόνου,  αλλά στην ίδια λεωφόρο πάντα καταλήγουμε..

ανοιξιάτικο απόγευμα

Ήταν ένα κορίτσι  στο δρόμο,  που κρατούσε ένα παράξενο λουλούδι,  χαρούμενο σαν μόλις να της το είχαν χαρίσει.  Μιλούσε στον άντρα δίπλα της και χαμογελούσε και περπατούσε με τρόπο που έμοιαζε να πετά.
Κάπως έτσι κατέβηκε η Άνοιξη,  και άνθισε όλη η Παύλου Μελά,  την πρώτη Κυριακή του Μάρτη,  αυτής της χρονιάς..