μια το πιάνω, τρεις το χάνω

Αυτή τη γλυκιά ηρεμία του κοριτσιού στην εικόνα θα ήθελα.  Πως γίνεται η πραγματικότητα να σε κρατάει παγωμένο,  σχεδόν χωρίς ανάσα;  Έτσι χωρίς λόγο;  Ή μήπως οι λόγοι είναι πολλοί και μικροί που φτιάχνουν έναν μεγάλο;  Κι αν ήταν μεγάλοι θα ήθελες να το δεις ή θα γυρνούσες το κεφάλι αλλού σα να σου βρωμάει η ίδια σου η ανάσα;
Όλη μου τη ζωή μιαν άκρη του κουβαριού ψάχνω,  μα αυτά τόσα πολλά και μέχρι να πιάσω το ένα μου φεύγει το άλλο κι έτσι όλα θα τα βρεις ξετύλιχτα.
Γιατί μας έμαθαν να πορευόμαστε με τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που μας χρειάζονται για να επιβιώσουμε;
Γιατί πρέπει να ανήκουμε κάπου;
Γιατί όλοι μαζί;
Κι εγώ;  Πόσο ακόμα μπορώ σαν το μωρό να με κοιμίζω;

Τι πάει να πει ζήσε τη ζωή σου;  Τη δική σου ζωή ή τη δική μου ζωή;
Πως μάθαμε να βουλιάζουμε σε τόση εξάρτηση;

Θα ήθελα δυό αυτιά να με ακούσουν κι ένα στόμα να μου πει..  να πάρε αυτό και ξεκίνα..  έστω από την αρχή..  σαν κάτι να με έχει γυρίσει πίσω στα θρανία..  χωρίς βιβλία,  χωρίς ιστορία,  γραμματική.. μόνο τις άκρες των κουβαριών να μου μάθουν να κρατάω και να ξετυλίγω αργά..  με γλύκα και με απόλαυση..