περιέργεια

Τα χρώματα τρέχουν από ένα γκρι χαρτόνι στο λαιμό μου κι από εκεί στο κέντρο της πόλης.  Καθόλου δεν μου αρέσει το κέντρο μετά από μήνες αποκέντρωσης,  δλδ δεν μου αρέσει το κέντρο όταν η αγορά είναι ανοιχτή κι ο κόσμος περπατάει στους δρόμους με δύναμη,  κι αυτή η δύναμη έρχεται καταπάνω μου,  ενώ μέχρι σήμερα μόνο το κύμα και τη θάλασσα άφηνα να με σκεπάσουν,  για αυτό κι εγώ αφήνω τα χρώματα να με προσπερνούν,  κι έτσι γίνομαι αόρατη,  αόρατη σήμερα διάλεξα τον καφέ μου ζεστό,  αόρατη συνάντησα την Χ.,  αόρατη της είπα καλημέρα..  αυτή η κοπέλλα έχει κάτι..  κάτι που όταν την βλέπω θέλω να της πω,  ''πάμε βρε παιδί μου για ένα καφέ'',  νομίζω ότι θα έχουμε πολλά να πούμε,  και έχει και κάτι άλλο που με κάνει να μη λέω ποτέ ''πάμε για''  αλλά να λέω''να περάσεις καλά'',  και ''αντίο''.  Σε κάποια ''καφέ''  τα τραπέζια είναι τόσο κοντά που τσακώνω τους ανθρώπους να παρακολουθούν τους διπλανούς τους με μάτι και αυτί συγχρόνως..  να όπως σήμερα που ήθελα να σηκωθώ και να πω στη γειτονική κοπέλλα.. ''δεν έχεις δική σου δουλειά;'',  δεν είχε..  έτρωγε ομελέτα και έστηνε αυτί κι εγώ έπινα καφέ και μιλούσα κι έλεγα χαζά και σοβαρά κι αυτή άκουγε..  τόσο που ήθελα να πω πολύ δυνατά κάτι τελείως αβάσιμο και κουφό έτσι μόνο και μόνο να δω την αντίδραση της..  μη νομίζεις,  κι εγώ καμμιά φορά παθαίνω ''περιέργεια'' και μετά θέλω να μάθω καινούργια πράγματα,  όπως έκανα παλιά..  και να πάω εδώ,  να πάω κι εκεί,  καμμιά φορά παθαίνω κι εκείνη την αρρώστεια που ονομάζεται ''δεν με χωράει ο τόπος'' και σκέφτομαι πως όπου κι αν ήμουν,  σε όποια γωνιά της γης πάλι το ίδιο θα μου συνέβαινε..