το μαξιλάρι κι η γωνία

Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα νοσοκομεία θα είναι ίδια.  Γκρίζα κτίρια,  τοίχοι που μπάζουν υγρασίες,  αξονικές στα υπόγεια,  χειρουργεία τέρμα επάνω..  ανάμεσα εγώ κι εσύ.  Εγώ έχω πιάσει τη γωνία του κρεββατιού κι εσύ το μαξιλάρι.  Το νιώθω πως θυμώνεις μ' αυτό το παιχνίδι.  Το ξέρω πως με κοιτάς σα να σε κλέβω.  Ξέρω τι θέλεις.  Να τους ξεγελάσουμε όλους..  αυτό!  Να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα και μετά αυτό με ένα μαγικό τρόπο να γίνει αλήθεια.  Προχθές ήθελα να σε πάρω από το χέρι.  Να σου πω ''κοίτα σου αγόρασα χαρταετό,  πάμε να τον πετάξουμε''  να έψαχνες για σκοινί,  να έφτιαχνες τα ζύγια.  Να τρώγαμε μύδια και ταραμά πολύ.  Παλιά δεν σε κοιτούσα.  Τώρα σε κοιτάω βαθιά και με λεπτομέρεια σε βλέπω ολόγυμνο κάτω από τις μπορντώ πυτζάμες. Το φανελάκι στην πλάτη σου ιδρώνει.  Δεν έχει άδικο με τόσο στρωμένο πλαστικό.  Από τα 23 μου,  που γέννησα την κόρη το θυμάμαι αυτό το πλαστικό να καλύπτει όλο το κρεββάτι.  Κοίτα πως είναι.  Σαν να μην θέλουν να σου δημιουργήσουν χαρά όσο θα παραμείνεις εκεί.  Σα να σου σηκώνουν τοίχους προστασίας ή σαν να σου βάζουν πάνα στο βρακί χωρίς να κατουράς επάνω σου.  Ίσως να θέλουν να σου θυμίζουν κάθε λεπτό που βρίσκεσαι.  Λες και θα μπορούσες να το ξεχάσεις.   Χθες έβρεξε και σήμερα έριξε χαλάζι.  Αν ήμουν εκεί θα έβλεπα πως θα χτυπούσαν τα μικροσκοπικά παγωμένα βότσαλα στο μεγάλο τζάμι που βλέπει στο δρόμο.  Ήρθα μετά,  δώρο δεν είχα αλλά σου έφερα νέα.  Πάλι θύμωσες.  Έπιασες το τηλέφωνο.  Μη με προδίδεις σου είπα.  Δεν έχεις μάθει να ελέγχεις τον θυμό σου.  Είχες πάντα την δική σου δυναμική,  Την αγαπώ ακόμη!