Saturday, June 07, 2014

αναπνοή





Βγαίνω από τη φωλιά μου σα το ποντίκι,  έρχομαι κοντά σου και σε μυρίζω.  Παραμένεις εκεί,  μόνος,  άλλοτε διαβάζοντας ένα βιβλίο,  άλλοτε παρακολουθώντας μια ταινία,  άλλοτε ακούγοντας μουσική,  τις περισσότερες φορές με την κούραση της εβδομάδας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σου.  Προσπαθώ να ακούσω τη φωνή σου μα μιλάς τόσο όσο να μην φτάνει η φωνή σου ως τα αυτιά μου.  Θέλω να φυσήξω επάνω σου αναπνοή,  όμως λίγο πριν το τολμήσω τρέχω και ξανακρύβομαι στα σκοτάδια της φωλιάς μου..

1 comment:

  1. λατρευω τον τροπο που γραφεις
    ποσο πιο πετυχημενα αραγε θα μπορουσε να το περιγραψει καποιος; ....δεν μπορω να φανταστω :)

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...