σαν επίδεσμοι

Λέω ''θυμάμαι'' και δεν σημαίνει ότι δεν ζω αλλά ότι αγαπώ πολύ ό,τι έζησα..

Θυμάμαι λοιπόν,  εκείνη τη μέρα που μου έμαθες να βουτάω τα μπισκότα βουτύρου στην πορτοκαλάδα.  Είχαμε πάει σ' εκείνο το παλιό διαμέρισμα,  αλλά πριν,  σταματήσαμε για να αγοράσουμε μια μεγάλη Fanta με ανθρακικό,  μου διαφεύγει αν ήταν πλαστικό ή γυάλινο το μπουκάλι,  κι ένα πακέτο πτι μπερ Παπαδοπούλου. Πιο πριν,   είχαμε κάνει κάτι που θα το σημειώναμε με ένα κόκκινο ''χ'' σε όλο το υπόλοιπο της ζωής μας,  κάτι που έβαζε σε κίνδυνο τη δική μου τη ζωή.
Ανακουφισμένοι σαν να είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας,  στο σπίτι πια αλλά όχι το δικό μας σπίτι,  σε εκείνο που είχε μοναδικό του έπιπλο ένα διπλό στρώμα,  βουτούσαμε τα μπισκότα και τα βάζαμε στα στόματα μας με μικρά διαλείματα από φιλιά.
Εκείνα τα φιλιά έμοιαζαν σαν επίδεσμοι επάνω σε μια πληγή που υπήρχε αλλά δεν φαινόταν.