δεν θα πω τι δεν μ' αρέσει

1)  μ' αρέσει η φύση,  τώρα πια θα μπορούσα να ζήσω σ' αυτήν,  θα μπορούσα να ζήσω μακριά από την πόλη με αντίτιμο να βλέπω κάθε στιγμή τη θάλασσα και να πίνω τα καφεδάκια μου κάτω από ένα καταπράσινο σκιερό δέντρο
2) μ'  αρέσει το καινούργιο,  από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο,  τη βάση μου τη θέλω σταθερή,  στις ιδέες θέλω να κάνω βήματα
3)  μ'  αρέσουν οι άνθρωποι,  όσο πιο δυσκολονόητοι τόσο καλύτερα,  αν είναι και ανοιχτόμυαλοι το τέλειο
4)  μ΄ αρέσουν τα σκυλιά κι οι γάτες,  πολύ όμως,  έχω την ευτυχία να ζω με ένα σκυλί,  τις δε γάτες έχω τη χαρά να τις συναντώ οπουδήποτε και να τριγυρνάω..  τα σκυλιά είναι αγάπη,  οι γάτες είναι έρωτας
5)  μ'  αρέσουν τα βιβλία,  ιδιαίτερα όταν το mood το βιβλίου είναι όμοιο με το προσωπικό της εκάστοτε στιγμής
6)  μ'  αρέσει η γεύση του καφέ
7)  μ'  αρέσουν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και επενδύω σ' αυτές
8)  μ' αρέσει η ψυχολογία,  διαβάζω ό,τι κείμενο βρεθεί στα μάτια μου
9)  μ'  αρέσει να ψάχνω και να ψάχνομαι,  εσωτερικά κι εξωτερικά
10)  μ'  αρέσουν πολύ οι πολύωρες και ειλικρινείς κουβέντες με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν
11)  μ'  αρέσει να φτιάχνω πράγματα
12)  μ'  αρέσει να διαβάζω περιοδικά
13)  μ'  αρέσει να πλέκω,  είναι ψυχοθεραπευτικό
14)  μ'  αρέσει να γράφω,  οτιδήποτε
15)  μ'  αρέσει να βγάζω φωτογραφίες και να τις ρετουσάρω στο photoshop
16)  μ'  αρέσουν οι βόλτες κυρίως στην παραλία της πόλης μου
17)  μ'  αρέσουν τα γλυκά,  με πολύ ζάχαρη,  με λίγη ζάχαρη,  με σοκολάτα ή με κρέμα τα γλυκά είναι εθιστική κατάσταση
18)  μ'  αρέσει να ρισκάρω ή αλλιώς να ποντάρω σε μια ιδέα
19)  μ'  αρέσουν τα blogs,  τρελαίνομαι όταν διαβάζω καλές αναρτήσεις
20)  μ'  αρέσει το νερό..  εμφιαλωμένο,  πισίνας,  θάλασσας..  όσο πιο αλμυρό τόσο καλύτερα


η λίστα συνεχίζεται

χαμένες ματιές

Ζηλεύεις τις ματιές των άλλων όταν έχεις χάσει τις δικές σου.
Ή νομίζεις ότι τις έχασες!
Ή είναι καλά κρυμμένες κάτω από κλάματα & παράπονα.

_


Κάπου διάβασα σήμερα και το βρήκα τόσο λογικό,  πως όταν έχεις κατάθλιψη είσαι κολλημένος στο παρελθόν κι όταν έχεις άγχος σκέφτεσαι το μέλλον.

που πάει ο έρωτας όταν φεύγει;

γράφω / σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω,  από που να το πιάσω έτσι ώστε να γίνει σιγά σιγά ξεκάθαρο..  χχμμ ο έρωτας λοιπόν..  τι είναι;  ένα συναίσθημα έντονο πέραν του δέοντος,  ένα ξεχείλισμα εσωτερικό και μια ταύτιση με το υποτιθέμενο άλλο μισό,  που πιο απόλυτη δε γίνεται..

Και τσουπ..  κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι το εκτυφλωτικό φως αρχίζει να ξεθωριάζει..  τι γίνεται λοιπόν;  Πως εξαντλείται μια τέτοια δυναμική;  Τι είναι αυτό που υπήρχε και τι είναι αυτό που τελειώνει;

Για μένα,  ο έρωτας,  αυτή η λαμπερή σαν φως κατάσταση και θολή σαν πέπλο..  ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας..  όχι πως δεν το ζεις,  το ζεις! Ούτε είσαι εκτός πραγματικότητας..  απλά η φαντασία,  είναι που κάνει όλη τη δουλειά..  που παραποιποιεί τη ματιά,  την κρίση και όλα αυτά που μετά,  γιατί πάντα έρχεται το μετά..  όταν αυτό το θολό πέπλο φεύγει,  αφήνουν γυμνό το βασιλιά..
 
Που πάει ένα μπαλόνι που πετάει,  πετάει και κάποια στιγμή παφφφ..  σκάει;

η ευγένεια και η αγένεια

Προγραμματισμένες εξετάσεις αίματος..  ξύπνημα εξ επί τούτου όχι πολύ πρωινό,  τι στο καλό..  ένα είδος πίεσης αρκεί..  δεν πρέπει να φάω κάτι,  δεν φρυγανίζω ψωμί,  δεν ανακατεύω κουταλιές από ταχίνι και μέλι,  δεν πίνω γάλα..  φεύγω..
Ταχυπαλμία,  κάθε άνθρωπος έχει το χούι του,  κι εγώ έχω το δικό μου..  όσο κι αν πείθω τον εαυτό μου πριν..  οι παλμοί μου έχουν τη δική τους άποψη μετά..
Ένα τσιμπηματάκι σαν ευγενικής μέλισσας..  λίγο περισσότερη η διάρκεια λόγω ανάγκης για ποσότητα κι όλα καλά..  τα αποτελέσματα το απόγευμα..
Θέλω να κλείσω ραντεβού για υπέρηχο..
Θα πάτε δεξιά,  και πάλι δεξιά στο γραφείο αριστερά..  καινούργιες εγκαταστάσεις της ''ευρωδιάγνωσης''!
Για καλή μου τύχη υπάρχει ένα κενό από ακυρωμένο ραντεβού ΤώΡα..  μια ξανθιά κοπέλα,  αρκετά συμπαθητική ψυθιρίζει σχεδόν στο αυτί της άλλης..
Την ακολουθώ στο δωμάτιο με τον υπέρηχο κι εκεί συναντώ την πιο ευγενική και τρυφερή φωνή που έχω ακούσει ποτέ μου..  έχω ξαπλώσει,  έχω σηκώσει την μπλούζα μου,  παίρνω βαθιές ανάσες και συγχρόνως χαλαρώνω..  με ρωτάει,  της απαντώ..  η χροιά της φωνής της,  ο όλος τρόπος της μοιάζει με χάδι..
Το είχα ξεχάσει αυτό το είδος των ανθρώπων που αποτελούνται από ήθος και ευγένεια.  Δεν το βρίσκω πια πουθενά ειδικά σε ένα χώρο όπου σε βλέπουν σαν αίμα,  ή χοληστερίνη,  ή στήθος ή τέλος πάντων ένα κομμάτι κρέας.
Η εποχή μας μας θέλει γρήγορους και τσατισμένους,  αγχωμένους,  πιεσμένους,  μίζερους,  ψυχάκηδες,  με στόχους ή χωρίς,  με λεφτά ή χωρίς,  με ανταγωνισμό,  με εμπόδια στο δρόμο μας που πρέπει να εξοντώσουμε,  με επάγγελμα που πρέπει πάσει θυσία να προωθήσουμε αλλά όχι..  αυτή η εποχή δεν μας θέλει καθόλου μα καθόλου ευγενικούς κι ούτε που θυμάμαι πότε ακριβώς,  στα τόσα χρόνια που ζω,  σταμάτησε αυτό..  αλλά τελευταία,  ιδιαίτερα κατά την facebook εποχή, ζούμε την χοντροκοπιά και την αγένεια στην τεράστια υπερβολή τους..

στη θέση μου

σαν να μην λείπει κάτι σήμερα,  σαν να είναι όλα τα κουμπιά στη θέση τους..  αν και αυτό το φοβάμαι πιο πολύ,  φοβάμαι όχι αυτό, αυτούσιο, αλλά την ανατροπή του..

The Balloon (Greek Short Film) / Το μπαλόνι

Θυμάμαι δυο χρόνια σχεδόν πριν.. Μάης του '13.. το σπίτι μας είχε γεμίσει κάμερες.. ένα άσπρο μπαλόνι είχε μπει ξαφνικά από το παράθυρο, η μπουκαμβίλια ήταν ξεδιάντροπα ανθισμένη κι ένα όμορφο μικρό κορίτσι μάθαινε το ρόλο του.. τώρα μπορείτε να δείτε εδώ τι ακριβώς σκηνοθετήθηκε και καταγράφτηκε τότε..


 Ταινία μικρού μήκους με την Τζόυς Ευείδη
σε σκηνοθεσία Ναταλίας Λαμπροπούλου
και σενάριο Σωτήρη Πετρίδη
παραγωγή Βίλλυ Κουτσουφλιανιώτη

περισσεύει η θάλασσα μέσα μου

Η άνοιξη με βρήκε με 657.754.323.390 καρδιακούς χτύπους το δευτερόλεπτο.  Περισσεύει η θάλασσα μέσα μου.  Υπό εξαφάνιση ό,τι πρασινίζει και ό,τι ανθίζει.  Μικρά ταξείδια να καλυφθούν οι ελλείψεις. Σινεμά,  βιβλίο.  Παπαρούνες.  Επιλεκτική περιθωριοποίηση!  Στίβες χαμού.   Ένα γράμμα μπλε.  Ένα μήνυμα λευκό.  Αγάπης!  Ένας εφιάλτης,  μια αναγέννηση.  Επανατοποθετήσεις.  Διαγραφές.. 

σιελ

Ξέρω πως δεν θα ξεφύγω ποτέ από αυτή τη λατρεμένη μου μετριότητα και ξέρω πως δεν θα γίνω ποτέ μια υπερπαραγωγή ώστε να με θαυμάζω.  Εδώ η τελεία ίσως περιέχει απογοήτευση ίσως και όχι.  Άλλωστε η καθημερινότητα δεν σ' αφήνει να ψιλολογήσεις πολλά πολλά,  βάζει το χρόνο να τρέχει πάντα μπροστά σου κι εσένα να κυνηγάς το ακατόρθωτο.  

Απρίλης

Κόβω ένα πορτοκάλι και τσιμπάω ένα ένα τα κομμάτια του από το πιάτο.  Το γυρίζω κάθετα και ρουφάω το πορτοκαλί ζουμί.  Γεμίζει το στόμα υγρά,  τα δάχτυλα,  οι παλάμες..
Ψέμα κανένα.  Άδικα περιμένω από το πρωί.  Δεν έχουν γούστο πια κάτι τέτοιες μέρες,  η μια επαναλαμβάνει τόσο πολύ την άλλη.  Πανομοιότυπες στιγμές.  Κάπου κάπου χαίρομαι..  κάπου κάπου κόβω φλέβες..  στη χειρότερη,  μια φωνή ουρλιάζει μέσα μου..  πιέζω την άρνηση..  πατάω τις ώρες..  άλλες φορές τις χορεύω..  άλλες πάλι τις πιάνω από το χέρι και πάμε μαζί μια βόλτα πλάι στη θάλασσα..  μάταια..  η επιστροφή είναι δεδομένη κι εχθρική..
Το πάσχα σε φωτογραφίες.  Χρωματιστά αβγά,  χαρούμενα κουνέλια..  Εμμονικές σκέψεις..  τι ήταν;  τι είναι..  χώμα όλα..  που και που μικρές παρενθέσεις άνοιξης..

Απρίλης!