πώς να μην έχεις προσδοκίες και όνειρα όταν καθημερινά με νύχια και με δόντια σκάβεις μονοπάτια εκεί που δεν υπάρχουν; πως να λες ''ζωή'' και να μην νιώθεις τα βήματα;
πώς να αποδεχτείς το παρόν στο όνομα μιας γαλήνης;
πώς να λες ''ζωή'' και ''γαλήνη'' μαζί και να είναι ζωντάνια;
πώς να είσαι ζωντανός και να συμβιβάζεσαι;
''αποδέχομαι'' και ''συμβιβάζομαι'' στην ουσία δεν είναι ίδια;
Παρότι καθημερινά, εκ των πραγμάτων, αποδεχόμαστε διάφορα που δεν συμφωνούμε ή δεν εγκρίνουμε, είμαστε όμως αναγκασμένοι να συμβιβαστούμε –φυσικά χωρίς τη θέλησή μας– υποχωρώντας και εγκαταλείποντας ακόμη και κάποιες αξίες ηθικές που μας είχαν μπολιάσει οι γονείς μας. Αντίσταση όσο μπορούμε, τουλάχιστον ας ακούμε τα δικά μας βήματα...
ReplyDeleteΚαλό Σαββατοκύριακο!
''η δυστυχια μας γεννιεται τη στιγμη που θελουμε η ζωη να ειναι κατι περισσοτερο ή διαφορετικο απο αυτο που ειναι ηδη στην παρουσα στιγμη
ReplyDeleteη εσωτερικη γαληνη εμφανιζεται αμεσως μολις εγκαταλειψουμε αυτες τις προσδοκιες''
αυτο ελεγε το κειμενακι που διαβασα και ετσι προεκυψαν οι σκεψεις σε μορφη ερωτησεων
η δικη μου αποψη αποψη ειναι οτι ζωη χωρις προσδοκιες και ονειρα δεν ειναι ζωη, κι η γαληνη οπως την εννοει ειναι συμβιβασμος..
ο ανθρωπος εχει παντα την αναγκη για περαιτερω βηματα δεν την εχει;
Σκέφτομαι ότι συμβιβαζόμαστε με πολλά από τον φόβο μας περισσότερο. Μην χάσουμε, τάχα μου, τα κεκτημένα... Τη βολή μας.
ReplyDeleteΜπορεί να έχω και λάθος. Απλώς μια σκέψη ήταν...
σιγουρα σε βαθος μιας ολοκληρης ζωης ΚΑΙ συμβιβαζομαστε Λουιζα μου, παντα προσπαθωντας να ελεγχουμε τα ορια μας και να γνωριζουμε τις αναγκες μας..
Deleteαλλα πανω στο κειμενο που διαβασα και μετεφερα στο σχολιο μου προς τον μυθημναιο, δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως εννοει ο ποιητης
οπως επισης δεν καταλαβαινω το σημειο οπου καιγεσαι να αλλαξει αυτο που ζεις και ερχεται καποιος και σου λεει αποδεξου την κατασταση για να προχωρησεις
μα πως να προχωρησεις αν αποδεχτεις δλδ αν συμφωνησεις με το συγκεκριμενο καθεστως το οποιο καιγεσαι να αλλαξεις;
για μενα ειναι ενας φαυλος κυκλος, οποιος μπορει να μου εξηγησει ευχαριστως ειμαι ολη αυτια :)
Καλήσπέρα αγαπητή....
ReplyDeleteΗ πολύ σκέψη γύρω από ένα θέμα το κάνει πρόβλημα....
Το σωστό είναι να σκεφτείς τι θέλεις και να το κάνεις χωρίς ανάλυση....κατόπιν της δράσης μπορέις να αναλύσεις όσο θες το πως και τι έκανες σε κάθε σου κίνηση....
Αυτό που παρα΄γει "έργο" όμως είναι η δράση χωρίς πολύ ανάλυση....πιο πολύ με ένστικτο και θέληση....
Καλληνύχτα σας....
https://www.youtube.com/watch?v=nZWQN0n8x00
να σας πω το σφαλμα μου, εχω βαλει φραγη στο copy και δεν μπορω ουτε εγω να αντιγραψω το link που μου χαρισατε τοσο απλοχερα και να ακουσω το τραγουδι μου!
Deleteτι κριμα!
οσο για την αποψη σας συμφωνω, οπως και απο την αλλη πλευρα, οτι παει καλα δεν μας απασχολει σχεδον καθολου αλλα ερχεται ως δεδομενο,
ομως αν διαβασεις το κειμενακι στο σχολιο μου στον μηθυμναιο ισως καταλαβεις τι ακριβως θελει να πει ο ποιητης
εγω ΔΕΝ
καλο απογευμα στην ωραια πολη σας :)
Τόσο απλό, όμορφο αλλά και τόσο πραγματικό.....κι όσο με παίρνει και δική μου αρχή- ιδέα - στάση .....
DeleteΤι σημαίνει;
Σημα'ινει ότι έχουμε μπει από την καταναλωτική μας κοινωνία σε ένα τριπάκι , μόλις αποκτούμε κάτι να το απορίπτουμε και το μάτι μας να μένει σε κάτι άλλο, μεγαλύτερο , καλύτερο ομορφότερο....και αυτό να μηνμας αφήνει να παίρνουμε την ικανοποίηση και την γαλήνη που θα μπορόυσε να μας δώσει η κατοχή του ....
Πρέπει να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε......να τα επαναξιολογήσουμε.....
Δεν πρέπει να υποτιμούμε αυτά που έχουμε μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν πρα΄γματα καλύτερα ομορφότερα , ακριβότερα , που δεν τα έχουμε κι αυτό να μας β'αζει σε άγχος να παλαίψουμε σώνει και καλά να τα αποκτήσουμε....
όταν αξιολογήσουμε τα δικά μας και τα εκτιμήσουμε στην πραγματική τους αξία , τότε θα είμαστε πιο γαλήνιοι και ήρεμοι....
Η αξίες του καταναλωτισμού όμως προωθούν συνεχώς τα πρ΄γματα μιας χρήσης...αυτά που εφ'όσον τα αποκτήσεις , δεν έχουν πια καμιά αξία.....είναι αυτός ένας λόγος που οι κοινωνία μας σήμερα είναι αγχώδης και ταυτόχρονα τόσο χειραγωγημένη....
Λέει ο Καραγάτσης στο "Σέργιος και Βακχος", εκεί προς το τέλος του βιβλίου...." ".....οι άνθρωποι σήμερα ενώ έχουν κατακτήσει ένα αξιοσημείοτο βιοτικό επίπεδο , δεν μπορούν να το χαρούν γιατί πια ξέχασαν να παλευον για να ζήσουν και έχουν ριχτεί σε έναν αγώνα συσώρευσης υλικών αγαθών , πολύ περισσότερων από αυτά που τους χρειάζονται για να είναι καλά...."
Η γαλήνη βρίσκεται στη στάση, στην παύση, εκεί όπου έχεις φτάσει; Όταν δεν έχεις προσδοκίες και όνειρα να σε ταράζουν;
ReplyDeleteΚαι, από την άλλη, ζωή λες την κίνηση, την εξέλιξη, τις προσδοκίες και τα όνειρα που δίνουν κίνητρο να κινηθείς και να εξελιχθείς;
Νομίζω πως μπορείς να νιώσεις γαλήνη εν μέσω κίνησης, όταν νιώθεις ότι η κατεύθυνσή σου, όποιο και να 'ναι τελικά το αποτέλεσμα της δράσης σου, είναι η σωστή για εσένα. Έχεις γαλήνη όταν πιστεύεις πραγματικά σε κάτι για το οποίο αγωνίζεσαι χωρίς ακόμη να το έχεις πετύχει - γενικά. Ενώ θα μπορούσες να είσαι πολύ ανήσυχη και ταραγμένη μέσα στην αποδοχή/συμβιβασμό σε μια κατάσταση που δεν είναι όπως την ονειρεύτηκες. Αν δεν προσπάθησες αρκετά για να την κάνεις πραγματικότητα.
Κι εγώ σκέφτομαι ότι αποδοχή και συμβιβασμός δηλώνουν μια παραίτηση, ένα σταμάτημα. Ότι κάτι δε μπορείς να το αλλάξεις κι έτσι τα παρατάς. Άλλο όμως να έχεις πρώτα δοκιμάσει να το αλλάξεις κι άλλο να αποδέχεσαι/συμβιβάζεσαι από απογοήτευση, δίχως να έχεις κάνει τίποτα. Αν έχεις δοκιμάσει και έχεις βρει λίγες τις δυνάμεις σου, έχεις τη γαλήνη ότι έκανες με εντιμότητα ό,τι περνούσε από το χέρι σου - και, ξέροντας αυτό, με ήσυχη συνείδηση, αποδεσμεύεις ενέργεια από μια προσδοκία/ένα όνειρο, για να τη διοχετεύσεις κάπου αλλού, σε μια άλλη προσδοκία, σε ένα άλλο όνειρο. Τη λες και εξοικονόμηση πόρων του εαυτού σου αυτή τη γαλήνη, που σου εξασφαλίζει όμως στροφές και νέα ξεκινήματα. Αυτή τη γαλήνη, τη θεωρείς ζωντάνια; :-)
συμφωνω με οσα πολυ ομορφα λες στο σχολιο σου
Deleteμια μικρη ενσταση, προσωπικη
αν συμβιβαζομαι με μια κατασταση δεν σημαινει οτι την αποδεχομαι
μπορει να μου αρεσει μπορει και οχι
ομως αν δεν μου αρεσει θα το εχω παντα κατα νου, οκ δεν μπορεσα να το αλλαξω παρ ολο που εκανα ολα οσα επρεπε να κανω, αλλα μπορει να ειναι ψυχοφθορα για ολη την υπολοιπη μου ζωη!
επειδη συμβιβαζομαι δε σημαινει και οτι δεν κλωτσαω
και το να κλωτσαω ειναι κι αυτο δειγμα ζωης δεν ειναι;
ισως παλι δε μπορω να το κατανοησω το θεμα, δεν ξερω
Μπορεί κανείς να συμβιβάζεται, εξωτερικά, χωρίς να αποδέχεται, εσωτερικά. Να αναγκάζεται να καταθέσει τα όπλα, χωρίς να έχει πεθάνει μέσα του η επιθυμία για κάτι άλλο. Το δέχομαι.
DeleteΤι είναι, όμως, πιο ψυχοφθόρο; Να συμβιβαστείς με ό,τι δε σου αρέσει, ή να συνεχίσεις να κλωτσάς, μόνο για να κλωτσάς (αν πραγματικά δε μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο), χάνοντας την ευκαιρία να κάνεις, ίσως, κάτι καλύτερο με τον χρόνο σου;
Αν και είμαι αρκετά άκαμπτη σε όσα θέλω, αναγνωρίζω την ανάγκη να είμαστε εφευρετικοί, μερικές φορές. Δηλαδή, αντί να αναλωνόμαστε να "κρατάμε μούτρα" - που τίποτα δε μας προσφέρει -, θεωρώ πως είναι καλύτερο να επινοούμε τρόπους να φέρουμε στα μέτρα μας αυτό με το οποίο έχουμε συμβιβαστεί. Άλλωστε, τις πιο πολλές φορές, δική μας επιλογή είναι ο συμβιβασμός, δε μας υποχρεώνει κανείς σε αυτόν.
Ποιός θα σε ακούσει, κι αν χτυπηθείς ακόμα, ενάντια σε κάτι που σε κάνει να ασφυκτιάς; Θα σου το κάνει κανείς δώρο αυτό που θέλεις, αν εσύ δε μπορείς να το καταφέρεις; Κι αν όχι, η δυσφορία που θα δείξεις κλωτσώντας, τι νόημα θα έχει, τι θα έχει πετύχει; Είναι δείγμα ζωής, εκτόνωση της απογοήτευσης, ξόδεμα ενέργειας, συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού; Είναι λογικό; Θα σου προσφέρει κάτι;
Θυμήθηκα τώρα και σου αντιγράφω μια μικρή ιστορία του Μπρεχτ, για τον ρόλο των συναισθημάτων: "Ο κ. Κόυνερ ήταν με το μικρό γιό του στην εξοχή. Ένα πρωί τον βρήκε να κλαίει στην άκρη του κήπου. Τον ρώτησε τι ήταν αυτό που τον στενοχωρούσε, το 'μαθε και συνέχισε τον δρόμο του. Όταν όμως στο γυρισμό είδε ότι ο μικρός εξακολουθούσε να κλαίει τον φώναξε κοντά του και του είπε: Τι νόημα έχει να κλαις με τέτοιο δυνατό αγέρα όπου είναι αδύνατο να σ' ακούσουν; Ο μικρός κοντοστάθηκε, κατάλαβε το λογικό επιχείρημα και ξαναγύρισε στο παιχνίδι του δίχως να δείξει κανένα άλλο συναίσθημα."
Επανέρχομαι, γιατί έτυχε να ξανακοιτάξω πριν λίγο το ποίημα του Kipling "If" και σκέφτηκα, πως, όπως επισημαίνει και ο ποιητής, τα όνειρα είναι πολύ ωραία - αρκεί να μην επιτρέπει σε αυτά κανείς να γίνονται αφέντες της ζωής του (γιατί τότε μπορεί και να του τη χαλάσουν). :-)
Delete