Η εμπιστοσύνη, και η φιλία κτίζονται με το χρόνο και με τις δυσκολίες και αυτό το νιώθουμε συνήθως με ένα άτομο στη ζωή μας. Όπως και την ανιδιοτελή αγάπη. Όλοι οι υπόλοιποι ως διάττοντες έρχονται και παρέρχονται. Οι σχέσεις χαλούν τόσο εύκολα όσο και φτιάχνονται.
Συμφωνώ σε όλα απόλυτα μαζί σου, Στέλλα, εκτός του ότι «το νιώθουμε συνήθως με ένα άτομο στη ζωή μας…» Σ’ αυτό θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω.
ReplyDeleteΣτρατο νομιζω ξαναεγραψα κατι σχετικο και μου απαντησες το ιδιο - ατιμο αλτσχαιμερ μη το γελας καθολου), πανω στο θεμα μας ομως εγω εχω ενα και μοναδικο ατομο στη ζωη μου που πραγματικα ειναι διπλα μου στις δυσκολιες και μαλιστα με ανιδιοτελεια - οποτε και σε προσωπικο επιπεδο μιλαω, μακαρι να εχετε εσεις περισσοτερα αλλωστε ο αριθμος των δικων μας ανθρωπων δεν ειναι απολυτος
Deleteκαλο βραδυ
Το αλτσχάιμερ, καλή μου Στέλλα, ante portas! Καθόλου δεν το γελώ... Αυτό που προσπαθώ είναι να το ξεγελάσω, αλλά αδυνατώ...
DeleteΚαλή σου μέρα!
για μενα το ειπα για σενα δε ξερω αλλα φανταζομαι πως το σκεφτεσαι οπως κι εγω οπως και ολοι μας.. πολλες φορες μοιαζει με deja vu
Deleteβρε αυτο σα να το ξαναειπα / ξαναεγραψα κλπ κλπ
ειδα και το still alive πριν λιγο καιρο με την αγαπημενη μου κοκκινομαλα..
ετσι ειναι δυστυχως
ομως προς το παρον ας ζησουμε τις στιγμες μας στρατο κι ας επαναλαμβανομαστε οποιος αντεχει ;)
μια φωτεινη καλημερα να εχεις
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΕμείς, ευτυχώς, είμαστε τρεις! Παιδιόθεν κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Στα καλά και στα δύσκολα.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Καρδούλα.
εε κι εμεις 4 ειμαστε, αλλα το κολητηρι κολητηρι ειναι ο ενας :):):)
Delete