Θέλω κάποιος να με τρυπήσει και να σκάσω. Σωστά διάβασες. Να σκάσω και όχι να ξεφουσκώσω. Σαν μπαλόνι από κόκκινο λεπτό καουτσούκ. Με ένα μπαμ. Να σκάσω. Να ξεχυθώ. Να διαλυθώ. Να φύγει όλος αυτός ο μολυσμένος αέρας. Να ξελυθεί ο σπάγγος. Να μείνουν κάτι ξέφτια και ένα μικρό τόσο δα κομμάτι μου. Δεν έχει μετά.. Τώρα έχει! Τώρα και χουφτώνει με κρύο χέρι την καρδιά μου. Κάνει τρύπα στο στομάχι μου. Σφίγγει τον αυχένα μου, γουρλώνουν τα μάτια, η γλώσσα στεγνώνει. Ένα σπυρί ουρλιάζει βαθιά στο στόμα μου. Οκτώβρης είναι και σπάει σα ρόδι παραγινωμένο. Πεθαίνει σα μήλο σκουλικιασμένο___________
Μα... τι συνέβη; Γιατί τόση εξαλλοσύνη!
ReplyDeleteΠοιος, αλήθεια, μπορεί να πάρει τέτοια ευθύνη;
Βάζεις δύσκολα.
ξεθυμανα ωστοσο γραφοντας για τον ''θυμο'' μου..
Deleteτιποτα δεν αλλαζει, μονο ο τροπος που βλεπουμε τα πραγματα..
κι ο πονος αυτης της καταστασης ειναι βαθυς και αργος
ποτε ετσι και ποτε αλλιως
γεια σου φιλε Στρατο