να μετράω τη ζάχαρη

Τις μέρες που δεν είναι και οι πιο υπέροχες,  μ' αρέσει να μετράω τη ζάχαρη,  να λιώνω τη σοκολάτα,  να χτυπάω την κρέμα γάλακτος,  να μοιράζω κουταλιές,  να χωρίζω ασπράδια από κροκάδια και να φτιάχνω γλυκά που τα τρως και γλύφεις και τα δάχτυλα σου.  Στα πιο δύσκολα,  το έμαθα από τη μάνα μου,  έτσι να κρατάω την ισοροπία.  Κακή συνήθεια,  καλή συνήθεια ποιός ξέρει.  Στη μάνα εχθές φάγαμε σουφλέ σοκολάτας.  Μικρά διαβολικά καυτά γλυκάκια!  Η μάνα είχε επισκέψεις.  Μια ολόκληρη βδομάδα η θεία και ο θείος από την Κρήτη.  Η θεία και ο θείος.  Ο αδερφός του πατέρα μου κι η γυναίκα του.  Στα τόσα χρόνια οι συναντήσεις αραιές και που,  κάθε φορά με διαφορετικά άτομα.  Αλλάζουν οι άνθρωποι.  Μεγαλώνοντας ημερεύουν και οι αποστάσεις μικραίνουν.  Όλων των ειδών οι αποστάσεις.  Ηλικιακές και γεωγραφικές.  Βέβαια,  οι άνθρωποι που ήταν πάντα πιο κοντά,  παραμένουν.  Οι άλλοι που παραήταν απόμακροι πιο κοντινοί δεν γίνονται.  Με το ζόρι σχέση αδύνατον.  Εγώ δλδ δεν την παλεύω.  Για να σου μιλάω θα πρέπει να νιώθω ότι έχω κάτι να σου πω κι ότι αυτό που θα σου πω θα τ' ακούσεις.  Θα πρέπει με λίγα λόγια κάτι έστω και μικρό να σημαίνεις για μένα.  Κι αυτό να είναι αμοιβαίο.  Νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη των ανθρώπων τον τελευταίο καιρό.  Όχι όλων όμως.  Καμμιά φορά κάνω μια προσπάθεια για επικοινωνία κι η φωνή γίνεται κόμπος και δε βγαίνει.  Άλλες φορές πάλι λέω ''εγώ είμαι η δύσκολη;''  και δε σταματώ.  Να πηγαινοέρχομαι,  να μιλάω,  να λέω,  να λέω..  να σκέφτομαι μήπως γίνομαι κουραστική και να συνεχίζω να λέω.  Με κάποιους ανθρώπους σε πρακτικό επίπεδο δεν ταιριάζεις αλλά η κουβέντα μπορεί να ρέει για ώρες.  Άλλοι,  είναι για να κρύβονται και να εμφανίζονται ανά χρόνια.  Σα τα κουνέλια μέσα από το καπέλλο.  Δε ξέρω που κρύβονται,  δε ξέρω που πάνε και τι κάνουν,  αλλά δεν έχουν χρονικά περιθώρια,  απλά είναι εκεί και περιμένουν.  Ζουν τη ζωή τους,  ζεις τη ζωή σου κι όμως τη δεδομένη στιγμή ''τσουπ''  θα τους ξετρυπώσεις γιατί σου χρειάζονται.  Κι αυτοί σου προσφέρονται.  Για μια ώρα,  για δυό ώρες,  για μέρες ίσως μέχρι να ξαναχαθούν.  Μερικές φορές μου θυμίζουν το ''one night stand''.  Ακόμη κι αν ζητήσεις δεν μπορούν να προσφέρουν παραπάνω,  και ίσως κι εσύ να νοιώθεις χάσιμο χρόνου αυτό το αταίριαστο που κουβαλάνε.  Όμως τη δεδομένη στιγμή πάντα υπάρχουν..  πάντα εμφανίζονται έστω και για να ανταλλάξετε τις εμπειρίες της προηγούμενης δεκαετίας.  Επιφανειακά πάντα και λίγο προσεκτικά.  Μη τυχόν και τα δύσκολα που κουβαλάς τα δώσεις απότομα και κουραστούν.  Σκέψου λίγο..  σα να κρατάς μια πολύ βαριά πέτρα..  ένα βράχο πες καλύτερα.  ο άλλος δεν τον βλέπει αλλά εσύ πρέπει να τον περιγράψεις.  Αρκείσαι να τον περιγράψεις ελαφριά,  ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελες να πεις ''σε παρακαλώ,  κοίτα..  κουβαλάω ένα βράχο..  σε αφήνω να τον ψηλαφίσεις,  να τον ζυγίσεις κι αν θέλεις ακόμη και να κρατήσεις για λίγο''..  ''θα μου αρέσει αν μου μιλήσεις κι εσύ για τον δικό σου βράχο,  είναι γεγονός ότι όλοι κουβαλάμε έναν''.  Όχι ότι δε συμβαίνει αυτό,  αλλά σπάνια.  Συνήθως με το που νιώθει ο άλλος ότι κάτι βαρύ κουβαλάς κάνει πως δε το βλέπει.  ''Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο καλύτερα''  σα να λέει.  Και πιάνουμε τα άλλα και γελάμε λίγο και ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχάσεις για λίγο τον βράχο σου.  Σήμερα αποχαιρετήσαμε τη θεία και το θείο στο αεροδρόμιο.  Με πολύ λύπη και κάποια λίγα δάκρυα.  Τα πολλά τα κλείνουμε μέσα μας,  ποτάμια που μια μέρα θα ξεχειλίσουν.   Όλοι ξέρουμε πως θα ξανάρθουν και μάλιστα ίσως πολύ πιο σύντομα από ότι ελπίζουμε.  Όπως ξέρουμε πως μετά,  τίποτα μα τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.  Ο κόσμος μας αρχίζει ήδη να λιγοστεύει.  Αισθητά!