Δεν ξέρω πως να φέρω την κουβέντα στην άλλη πλευρά. Δεν ξέρω κι αν θέλω δλδ. Αναρωτιέμαι, εμείς είμασταν εκείνοι παλιά; Που πηγαίναμε εκδρομές και τρώγαμε παγωτά, και φορούσα στο χέρι μου ένα σωρό δερματάκια και ασημένιες αλυσιδίτσες και τα έπιανε η Ε. κι έλεγε ''αχ σαν κοριτσάκι είστε κυρία Στέλλα''.
- Και τώρα πάμε εκδρομές και τρώμε παγωτά!
- Ναι αλλά τώρα, σε κάθε δαγκωνιά κοιτάμε πίσω μας, να δούμε από που θα μας έρθει..
Μας μεγαλώνουν οι απουσίες των αγαπημένων μας και ό,τι, κυρίως ό,τι προηγήθηκε από αυτές.
Είναι κι ο χρόνος που μας μεγαλώνει έτσι κι αλλιώς.
Και μετά είναι ο φόβος!
Απλά ο φόβος..
Το τελευταίο διάστημα, δεν ξέρω πως να φέρω την κουβέντα στην άλλη πλευρά. Δλδ δεν ξέρω αν υπάρχει καν η άλλη πλευρά ακόμη.
εν τω μεταξύ είναι Δεκέμβρης, το λες και
μια σταθερότητα!
Η "Άλλη πλευρά". Η Ύπαρξή της ή όχι. Η Παρουσία της ή όχι. Ένα ερώτημα βασανιστικό, υπαρξιακό που δεν μπορείς να το δεις χωρίς συναίσθημα και κύρια Φόβο. Ένας φόβος, που όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνει.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ και γαλήνιο Στέλλα μου.
Όμορφο Σάββατο.
Αυτές οι απώλειες... Καθόλου δεν μπορώ να τις διαχειριστώ... Και μόνο που διάβασα τη λέξη, ταράχτηκα...
ReplyDeleteΜένω στη... σταθερά του Δεκέμβρη!!! ♥