μωβ

Αγόρασα ένα δαχτυλίδι που είναι πολύ ''με το φεγγάρι αγκαλιά'',  με την μωβ πέτρα του να ξεπροβάλλει στα μεγάλα μου δάχτυλα!  Ίσως να ήταν και το μόνο πράγμα που έστρωσε επάνω μου τούτα τα χριστούγεννα.  Τα μεγάλα και πολλά πλάνα μου,  οι λίστες μου και τα θέλω μου αυτό και τα θέλω μου τούτο γιά κάποιο λόγο επαναστάτησαν και έκαναν το δικό τους,  που δεν συμβάδιζε με το δικό μου αλλά εν τέλει μοιραία παραδόθηκα και συμβιβάστηκα.   Και να που φτάσαμε τρεις μέρες πριν τον καινούργιο χρόνο και καθώς έγραψα τις διευθύνσεις και έστειλα τα τελευταία πακέτα μου,  νιώθω πως όλα βρίσκονται στη σωστή για μένα θέση. 

ξινίλες

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,  θέλω να σου πω πως τελευταία,  αντί να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος,  θυμώνω.  Π.χ.  χθες ήθελα να ψωνίσω κάτι για τη δουλειά μου,  από το ένα και μοναδικό ενημερωμένο κατάστημα που υπάρχει στην πόλη μου.  Κατέβηκα λοιπόν στο υπόγειο,  και καλημέρισα την ξινή κοπέλλα που συνήθως με εξυπηρετεί.  Όχι μόνο δεν πήρα απάντηση,  αλλά γύρισε και έπιασε ψιλή κουβέντα με την συνάδελφό της καθώς έβγαζα από την τσάντα μου το δείγμα αυτού που ήθελα να αγοράσω.  Το αγνόησα χαμογελώντας και κάποια στιγμή,  δεν ξέρω πως,  φτάσαμε στο άλλα να λέει η γιαγιά μου κι άλλα να ακούν τα αφτιά μου.  Εγώ δεν καταλάβαινα γιατί μου έλεγε όσα μου έλεγε και γιατί αμφισβητούσε όσα της έλεγα εγώ,  μετά είπα την τρομερή έκφραση ''λες βλακείες'',  αυτή είπε ''πως μου μιλάτε έτσι'',  εγώ είπα ''μα τι να πω μ αυτά που μου λες'',  και πήγε λέγοντας.  Το θέμα ήταν πως όταν βγήκα από το κατάστημα και με χτύπησε ο καθαρός αέρας,  και το κρύο και λίγο από το χριστουγεννιάτικο πνεύμα,  ήθελα να γυρίσω πίσω κρατώντας ένα κουτί μελομακάρονα ή κουραμπιέδες αλλά έβλεπα ήδη την ξινίλα να στραβώνει το στόμα της καθώς θα της έδινα αυτό το δώρο της συμφιλίωσης,  και την άκουγα σχεδόν να μου λέει '' αα δεν τρώω τέτοια εγώ''.  Κοντεύει δεκαετία που συχνά πυκνά μπαινοβγαίνω σ αυτό το μαγαζί και η κοπελλιά στο υπόγειο είναι πάντα η ίδια.  Με το ζόρι σπάει ένα χαμόγελο.  Εχθές θύμωσα πολύ.  Που ήταν να μου πει ότι δεν υπάρχει κάτι που ζητούσα και μου το είπε σαν να ερχόταν Αθήνα - Θεσσαλονίκη μέσω Πολωνίας.  Που μιλούσε με τη συνάδερφο της για το πρωινό χιονόνερο και κάτι ρώτησα και με ειρωνεύτηκε.  Που δεν σπάει το χείλι της.  Που αν της πήγαινα ένα δώρο κάτι θα έβρισκε να πει και θα στραβομουτσούνιαζε.  Ορκίζομαι πως έχω όλη την καλή διάθεση.  Αλλά δεν έχω αντοχές. 
Και σε δυό μέρες είναι παραμονή χριστουγέννων.  Και σήμερα είναι (ευτυχώς),  μια μέρα ηλιόλουστη,  το κρύο δεν μ'  ενοχλεί καθόλου.  Βλέπω στο συνδρομητικό κανάλι τον Τομ Χανκς και της Μεγκ Ραιαν,  στο Αγνωστος στο Σιάτλ γιά χιλιοστή φορά.  Είμαι ήδη κουρασμένη κι έχω χίλιες δουλειές ακόμη κατά νου.  Μία από αυτές είναι άλλη μια δόση κουραμπιέδες και μελομακάρονα!
Κι από τη νέα χρονιά (υποπτεύομαι πως),  θα χρειαστώ έναν αλλεργιολόγο.  Να το θυμάμαι αυτό!

ραντεβού

Άφησε την κρύα νύχτα πίσω του και μπήκε στη ζεστή ατμόσφαιρα του καφέ όπου είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν απόψε.  Η ώρα περνούσε καθώς χάζευε την χριστουγεννιάτικη διακόσμηση,  τα ψεύτικα γκί,  τα λαμπερά μικροσκοπικά φωτάκια,  τις συνθέσεις στους τοίχους μαζί με τους όμορφους πίνακες.  Που και που κοίταζε έξω από το παράθυρο μήπως και την έβλεπε να έρχεται.  Μάταια.  Είχε παραγγείλει τον καφέ του,  και όσο αργά κι αν έπινε τις γευστικές γουλιές,  έφτανε στο τέλος του.  Τί να συνέβει άραγε;  αναρωτιόταν.  Κι αμέσως μετά,  σκεφτόταν πως ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι.  Τί τα ήθελε τα ραντεβού και τις νέες γνωριμίες;  Αυτά,  ήταν για τις νεαρότερες ηλικίες,  όπου η λαχτάρα και η αφέλεια της νιότης,  έδιναν το έναυσμα για μια νέα γνωριμία,  ή ακόμη και για μία νέα σχέση.  Όταν ακόμη,  το ξεδίπλωμα του εαυτού,  μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι και καθόλου με την κούραση μιας επαναλαμβανόμενης απόρριψης.
.

μιά βδομάδα πριν

Κόλλησα στο προηγούμενο ποστ κι έχω κάνει ένα σωρό μάταιες προσπάθειες να ανεβάσω κάτι καινούργιο,  ξεκινώ τις σκέψεις μου αλλά αντί να ξεδιπλώνονται,  σκόνη γίνονται..  άλλη μια προσπάθεια λοιπόν!
Πόση ανάγκη έχουμε αυτές τις πολύ δυνατές γιορτινές μέρες (αναρωτιέμαι σε όλα τα πήγαινε έλα μου στην αγορά και στα διάφορα μαγαζιά)  σαν να ξαναμπήκαν κάποια πράγματα στην θέση τους και υπάρχουν ουρές στα ταμία,  είδη που σε εντυπωσιάζουν μέχρι να το σκεφτείς εξαφανίζονται από το ράφι και η Εθνική φρακάρει από το φόρτωμα των συναλλαγών,  γενικό συμπέρασμα,  χρήμα υπάρχει.  Και δημιουργείται μια κίνηση σε μακριά αλυσίδα διαφορετικών καταστημάτων,  από καφέ και φαγάδικα μέχρι οτιδήποτε μπορεί να προσφερθεί σαν δώρο,  ή οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει μια ωραία ατμόσφαιρα στο γιορτινό τραπέζι,  παιχνίδια,  ρούχα κλπ και πράγματα προσωπικής ανάγκης,  κομμωτήρια και κυρίως νυχάδικα! 
Εχθές μπήκα σε μεγάλη αλυσίδα προιόντων μακιγιάζ για πρώτη φορά και ένα νεαρό αγόρι με μεγάλες βλεφαρίδες,  κοτσίδα το μαύρο του μαλλί και ίσως,  λέω ίσως μια ιδέα βαμμένο το πρόσωπο του,  μου συστήθηκε.  Με λένε Γιάννη,  και ότι απορία έχεις,  όποτε τη έχεις,  θα έρθεις να με ρωτήσεις.  Εγώ εν τω μεταξύ,  κάτι τέτοιες επισκέψεις τις έχω κλείσει στο συρτάρι,  αλλά εκεί που λες σιγά εγώ μην ασχοληθώ με τέτοια,  εκεί τσουπ πας και φορτώνεσαι μολύβια και μάσκαρες και διάφορα μαγικά που νομίζεις ότι θα σε κάνουν και λίγο πιο όμορφη.  Νά 'μαι λοιπόν με καινούργια προιόντα,  που ομολογώ πως όσο μου τα δειγμάτιζαν στο κατάστημα μου υπόσχονταν πολλά,  αλλά στα δικά μου χέρια και στον δικό μου καθρέφτη μπροστά,  κανένα θαύμα δεν επιτεύχθηκε και καμμιά νεράιδα φορτωμένη μαγική χρυσόσκονη δεν με λυπήθηκε.
Βιβλίο έχω,  και αστυνομικό είναι,  και περιπέτεια έχει,  και λίγο σαν παραμύθι είναι γραμμένο που μ'  αρέσει αυτό,  αλλά κάθε που το θυμάμαι μαζί με την βραδινή μου ξεκούραση καταλήγω να διαβάζω δυό σελίδες,  να πέφτω για ύπνο και το πρωί να μη θυμάμαι τίποτα.  Τα θέλω και τα δύο,  καί να τελειώσω όμορφα κι απολαυστικά ένα βιβλίο καί να διαβάζω σε αργό ρυθμό γιατί ούτε τον χρόνο μου του δίνω αλλά ούτε τα περιθώρια να τελειώσει γρήγορα!  Από την άλλη αν δεν διαβάσεις στο σωστό χρόνο ένα βιβλίο είναι σα να μη το διάβασες,  παίρνεις είδηση τα μισά από όσα θα έπρεπε να πάρεις.
Τελευταία εβδομάδα πριν τα χριστούγεννα και στα μόνα που θέλω να αναλωθώ είναι στα δώρα που θα κάνω,  στο τραπέζι που θα ετοιμάσω και στα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες που θα φτιάξω.  Όλα τα υπόλοιπα τα έχω τοποθετήσει στα κουτάκια τους,  εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκονται χρόνια τώρα.  Και καλά θα κάνουν να παραμείνουν μέσα,  υποθέτω ότι θα βρίσκουν και ζεστασιά και θαλπωρή,  με λίγα λόγια δεν θέλω να σκέφτομαι.  Τίποτα έξω από τον μικρό μου κύκλο.  Πίσσα και πούπουλα σε όλους και σε όλα!
Όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά,  έχεις την ανασφάλεια του πρωτάρη,  δεν ξέρεις τι να πεις,  που να ακουμπήσεις την τσάντα σου και τα χέρια σου τρέμουν σαν κομπρεσέρ μέχρι να τα δώσεις εκεί που πρέπει.  Μετά,  τα νύχια σου είναι μωβ κι εσύ χαρούμενος που έκανες να συμβεί η διαφορά.
Τα χριστούγεννα,  έχουν χρώμα και δεν είναι ούτε άσπρο,  ούτε χρυσό.  Το κύριο χρώμα των χριστουγέννων είναι το πράσινο.  Με μερικές πινελιές κόκκινου.  Ίσως για αυτό να τα αγαπώ και τόσο πολύ!
Φέτος δεν αγόρασα στολίδια,  έφτιαξα μερικά μόνη μου.  Και μου αρέσει να τα χαζεύω,  μου έδωσαν μεγάλο κέφι και χαρά.
Ο κινηματογράφος μου λείπει πολύ,  μα δεν έχω την υπομονή.  Ξέρω όμως ότι θα την επανακτήσω.  Άλλωστε σε πολλές στιγμές της ημέρας με καλύπτει το συνδρομητικό κανάλι,  άλλες πάλι όχι.
Κάτι τέτοιες μέρες πάντως θα ήθελα να μπορούσαν να παγώσουν στο χρόνο και να μείνουν για πάντα!  Βέβαια,  αν με ρωτήσεις τι προτιμώ,  χριστούγεννα ή καλοκαίρι,  χχμμμ θα σου απαντήσω πως μάλλον το καλοκαίρι.  Αφού είμαι ψάρι,  αλλάζει αυτό;  ε;  αλλάζει;

2046

Πού πάνε τα χριστούγεννα όταν φεύγουν;  Πού είναι τώρα τα χρόνια που ζήσαμε τότε;  Πού πάνε οι αγάπες όταν πεθαίνουν;  Πώς  μετατρέπονται οικεία πρόσωπα σε ξένα;  Πού κρύβεται το συναίσθημα όταν παύουμε να αισθανόμαστε; 

Οι έρωτες αυτοκτονούν

ακούγοντας μουσική!

Κρύο που σε αναγκάζει να φορέσεις παλτό και κασκόλ.  Στολισμοί.  Χριστουγεννιάτικα δέντρα,  φωτεινά αστέρια,  αγιοβασίληδες και μολυβένια στρατιωτάκια.  Τάρανδοι και ξωτικά.  Πράσινο και βαθύ κόκκινο,  η κλασσική διχρωμία των γιορτών του Δεκέμβρη.  Κάπου σε χάνω και κάπου σε βρίσκω.  Συνήθως,  βρίσκεσαι όπου υπάρχει λάμψη.  Προσθέτεις πάντα,  λίγη παραπάνω μαγεία και χρυσόσκονη.  Κάπως έτσι,  κυλάει ο χρόνος μέχρι να φτάσει σιγά σιγά στο γύρισμα του.  

απόφαση ζωής

Όλη νύχτα,  κρατούσε το γράμμα του πάνω στο στήθος της.  όλη νύχτα,  χωρίς να κλείσει μάτι,  άγρυπνη,  πλάι στο αναμμένο τζάκι,  ξαπλωμένη στο στενό καναπεδάκι με ένα ελαφρύ,  μάλλινο σκέπασμα στα πόδια της.  Στην δεξιά πλευρά,  βρισκόταν ένα ψεύτικο,  ψηλό και πυκνό χριστουγεννιάτικο δέντρο,  στολισμένο με μικρά στολίδια που στραφτάλιζαν κάτω από τα λαμπερά,  χρωματιστά φωτάκια που αναβόσβηναν χωρίς σταματημό.  Ένας σωρός από μικρά στολίδια,  που περίμεναν έντεκα ολόκληρους μήνες υπομονετικά στην αποθήκη,  που και φέτος τα έβγαλε με την ίδια λαχτάρα και τα τοποθέτησε ένα ένα στο κάθε κλαδί,  μιλώντας τα,  κανακεύοντας τα,  αναφέροντας με την ίδια θέρμη στο καθένα τη δική του,  προσωπική ιστορία.  Πού ήταν πριν,  πώς ήρθε σ'  αυτό το σπίτι,  πόσα χρόνια έμεινε,  πόσο αγαπήθηκε!
Κάπως έτσι ένιωθε και η ίδια,  αυτό το παράξενο,  γιορτινό βράδυ,  σαν να είχε τη δική της,  ιδιαίτερη ιστορία,  που απόψε,  τούτη τη στιγμή,  θα έπρεπε να της δώσει μια συνέχεια,  παίρνοντας την μεγάλη απόφαση.  Να φύγει ή να μείνει;  Το γράμμα,  ο αγαπημένος της,  τα λόγια του που την προσκαλούσαν εκεί κοντά του και που αυτός ήταν τόσο μα τόσο μακριά,  σε μια άλλη ήπειρο για την κυριολεξία.  Αυτή ήταν πραγματικά μια πολύ σοβαρή απόφαση,  μια απόφαση ζωής.  

άμα

Ο πρώτος άι βασίλης της παιδικής μου ζωής,  φορούσε άσπρη φορεσιά και είχε μακριά,  λεπτή γενειάδα.  Τεσσάρων χρονών παιδάκι και μου είχε δημιουργήσει ενοχές,  ''άμα είσαι καλό κορίτσι,  θα σου δώσω το δώρο σου,  Άμα''!  Άμα!  Κι εγώ έσκυψα το κεφάλι και χαμογέλασα και υποσχέθηκα ''ναι θα είμαι''.  Και κράτησα την υπόσχεση μου μέχρι σήμερα.  Έπιασε τόπο εκείνο το δώρο,  που ήταν το πιό όμορφο όλου του κόσμου.  Ήταν μια μικρογραφία για παιδιά,  αναπαράσταση της πραγματικότητας των μεγάλων.  Και ήταν όλα τόσο τακτοποιημένα στις θέσεις τους,  μα τόσο μετρημένα και τόσο τακτοποιημένα.  Κι ακόμη έτσι συμβαίνει..  αν δεν είναι κάποια πράγματα σωστά τοποθετημένα στην θέση τους,  δεν είναι χριστούγεννα.

τρυφερότητα

Να γράφεις με τρυφερότητα για τους φίλους σου,  για τους δικούς σου,  για τη ζωή,  δεν είναι η διαφορετική,  θετική ματιά,  είναι που έχουν αγαπηθεί όλα σου τα δάχτυλα,  από το μεγάλο ως το πιό μικρό,  όλα μαζί και ξεχωριστά ένα ένα.  Μόνο έτσι μπορείς να πατάς ακόμη και στο πιο βρώμικο πάτωμα,  ελαφριά και κομψά σαν μια αυθεντική,  γαλαζοαίματη πριγκίπισσα.

της νύχτας

Ήμουν έξω από το παλιό μου σχολείο,  καθόμασταν στις σιδεριές και χαζομιλούσαμε με μια φίλη,  φορούσαμε μακριές φαρδιές φούστες μιας άλλης εποχής,  είχαμε όμορφα μαλλιά και ελαφριά βαμμένα χείλη,  γέρναμε πίσω τις πλάτες και τινάζαμε τα νεανικά κεφάλια μας σε κάθε γέλιο που ακουγόταν ζεστό και γάργαρο,  όταν πέρασε ένα αυτοκίνητο,  όχι με ταχύτητα,  αλλά σιγά σιγά,  σαν να ήθελε να μου δώσει την ευκαιρία να αποτυπώσω κάθε καρέ της σκηνής με λεπτομέρεια.  Εκείνος,  καθόταν πίσω και δεξιά,  και όχι στη θέση του οδηγού,  πράγμα που αμέσως μου έκανε εντύπωση.  Δήλωνε αδυναμία αυτού του ανθρώπου,  σαν κάπου να οδηγείτο χωρίς τη δική του θέληση και λυπήθηκα,  εν τω μεταξύ έδειχνε σαν η πρόσοψη του σχολείου μου να του ήταν γνώριμη,  κοιτούσε με θέρμη,  σαν να ήθελε να θυμηθεί,  ή να ξαναζήσει στιγμές παλιότερες που κάποιες ιδιάζουσες καταστάσεις,  ίσως ένας έρωτας να τον είχαν φέρει.  Ένιωθα τις αναμνήσεις που περνούσαν σαν κινηματογραφική ταινία από το πρόσωπο του,  το γέλιο μου έκανε μια μικρή παύση,  ήξερα πως υπήρχα στο περιεχόμενο αυτών των αναμνήσεων,  αδυνατούσα όμως να τις κάνω δικές μου. 
Ανακουφίστηκα,  όταν το αυτοκίνητο που ήταν μέσα πέρασε και έφυγε και έτσι τελείως φυσικά συνεχίσαμε την κουβέντα μας με την φίλη μου.  Θέλοντας να δώσω μια ταυτότητα σ'  αυτό το πέρασμα,  όπου συμμετείχα τότε,  ως κάτι άλλο από αυτό που ήμουν σήμερα,  το απέδωσα στην αχαλίνωτη φαντασία μου και στην αδάμαστη νεανική ορμή μου,  να ζήσω πράγματα,  ακόμη και δημιουργώντας τα!