Ο πρώτος άι βασίλης της παιδικής μου ζωής, φορούσε άσπρη φορεσιά και είχε μακριά, λεπτή γενειάδα. Τεσσάρων χρονών παιδάκι και μου είχε δημιουργήσει ενοχές, ''άμα είσαι καλό κορίτσι, θα σου δώσω το δώρο σου, Άμα''! Άμα! Κι εγώ έσκυψα το κεφάλι και χαμογέλασα και υποσχέθηκα ''ναι θα είμαι''. Και κράτησα την υπόσχεση μου μέχρι σήμερα. Έπιασε τόπο εκείνο το δώρο, που ήταν το πιό όμορφο όλου του κόσμου. Ήταν μια μικρογραφία για παιδιά, αναπαράσταση της πραγματικότητας των μεγάλων. Και ήταν όλα τόσο τακτοποιημένα στις θέσεις τους, μα τόσο μετρημένα και τόσο τακτοποιημένα. Κι ακόμη έτσι συμβαίνει.. αν δεν είναι κάποια πράγματα σωστά τοποθετημένα στην θέση τους, δεν είναι χριστούγεννα.
Έτσι πάντα Στέλλα....! το "άμα" έμπαινε αποφασιστικό σε αυτήν την επιλογή. Ήταν κάτι σαν αξιολόγηση. Θα τολμούσα να πω ότι χρειάζεται και μια τέτοια οριοθέτηση. Αλλά να στοιχειοθετηθεί όχι σαν υλική επιβράβευση αλλά κάτι σαν μια εσωτερική διαδικασία αγώνα προς το καλύτερο.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ να έχεις.
Δεν ξερω Γιαννη πως μπορεις να βαλεις ορια σε ενα παιδι 3-4 χρονων! Πχ τι; να τρωει λιγοτερες καραμελες; Ή να λεει περισσοτερα ναι αντι για οχι; Εκ των υστερων και απο αποσταση δεν μου αρεσει καθολου αυτη η τακτικη. :)
ReplyDeleteΒεβαια ειναι κι απο ποια σκοπια τα βλεπουμε τα πραγματα την εκαστοτε στιγμη ;)