Είναι ήδη Φεβρουάριος που μοιάζει περισσότερο με την Άνοιξη παρά με τον Χειμώνα. Ούτε κρύο, ούτε χιόνι. Αρκετή συννεφιά, λίγη βροχή. Ο ήλιος δηλώνει συχνά πυκνά την λαμπερή παρουσία του και το φεγγάρι παίζει ρόλους υπερβαίνοντας τον εαυτό του!
Τα χνάρια σου όμως, βρίσκονται παντού, σε κάθε μου ξύπνημα, σε κάθε μου σκέψη, σε κάθε βίωμα μου υπάρχει πάντα ένα κομμάτι που σου ανήκει. Σίγουρα, δεν θα σε αποκαλούσα έτσι, ούτε θα χρησιμοποιούσα τις ίδιες λέξεις που κάποτε σε περιέγραφαν. Ξεθωριάζει η μνήμη, μαζί μ' αυτήν και οι πράξεις. Η πίκρα και η χαρά τείνουν να αναμιγνύονται με τον χρόνο. Κυρίως με την απουσία, η οποία γίνεται όλο και πιό αισθητή. Ωστόσο, είσαι εδώ, δίπλα μου, μέσα στην καρδιά μου, στον καναπέ που κάθομαι κάθεσαι δίπλα μου και στο μπαλκόνι που βγαίνω τις νύχτες να δω τα αστέρια, κοιτάς μαζί μου. Την ξέρω την θλίψη αυτού του τρόπου. Την ζω καθημερινά σε διαδοχή με την χαρά, τις υποχρεώσεις, την καθημερινότητα.
Είναι η ζωή, και από την άλλη πλευρά του καθρέφτη, η απόλυτη συνείδηση της ανυπαρξίας. Μουδιάζει το σώμα μου αυτή η συνείδηση, καταπίνει τις σκέψεις μου, μου σηκώνει την τρίχα!
Αυτή η απουσία που περιγράφεις Στέλλα μου, ήθελα νάξερα "πως νιώθει" άραγε για την τεράστια θέση που κατέχει στο είναι σου...!
ReplyDeleteΤην παρακολουθώ αυτή τη θέση, την θαυμάζω, δεν θέλω να την προσδιορίσω. Απλά την θωρρώ με το μεγαλείο της στην καρδιά σου.
Καλό απόγευμα.
Λιγο πριν παω κινηματογραφο σε μια ταινια πολλα υποσχομενη (μακαρι), να σου απαντησω, στο εξυπνο σχολιο σου, Γιαννη πως δεν υπαρχει στην πραγματικοτητα ετσι οπως το θετεις διοτι δεν εχω στην καρδια μου μια μονο απουσια.. στο συνολο, νομιζω οτι δεν ειναι σε θεση να γνωριζουν :) ή μηπως γνωριζουν; καμμια φορα εχω και μεταφυσικη διαθεση :)
ReplyDeleteκαλο σαββατοκυριακο