Χρόνια πολλά δεν θα σου έλεγα, μάλιστα, θα απέφευγα να αναφέρω την γιορτή του πατέρα. Γιά μένα, πάντα η μεγάλη, η σπουδαία γιορτή, ήταν η γιορτή της μαμάς. Εκείνη αγαπούσα με πάθος μέχρι θανάτου, σε εκείνη αγόραζα κόκκινα τριαντάφυλλα, σε εκείνη χάριζα καρτούλες με όμορφα λόγια. Εσένα σε κρατούσα πάντα λίγο πιό μακριά. Ίσως επειδή διαφωνούσαμε πολύ, ίσως επειδή είχες πάντα αντίθετη άποψη από μένα, ίσως επειδή ένιωθα ότι δεν κατάφερες ποτέ να με αποδεχτείς, για την κυριολεξία, δεν ήθελες. Μπορεί τελικά κι εγώ να είχα θέμα αποδοχής απέναντι σου. Για αυτό και η δική μου υπερβολική αντίδραση.
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι, ακόμη κι αν πρόκειται για πατέρα και κόρη, που έχουν τόσο έντονες αντιδράσεις, τόσες έντονες διαφορές κάνουν βήματα παρακάτω. Οπωσδήποτε αγαπιούνται, οπωσδήποτε έστω κι από ανάγκη συνυπάρχουν αλλά μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον; Παγωμένοι μου φαίνονται αυτοί οι άνθρωποι, οχυρωμένοι πίσω από τις προσωπικές τους απόψεις, κυνικά συνήθως μια που δεν λογαριάζουν στο ενδιάμεσο, το συναίσθημα των άλλων. Την απόρριψη, την πίκρα που αφήνει αυτή.
Δεν αποδεχόμαστε την αντίθετη άποψη. Και σου λέω εγώ πως την αποδεχόμαστε. Μάλιστα κύριε, εγώ πιστεύω αυτό και έρχεσαι καπάκι και μου λες, κι εγώ πιστεύω εκείνο το εκ διαμέτρου αντίθετο. Και μετά εγώ σου λέω πως υπάρχουν κι ενδιάμεσα πράγματα και πόσο λυπάμαι που δεν τα βλέπεις, και πόσο όμορφα νιώθω που τα βλέπω εγώ. Κι εσύ επιμένεις στην αποψάρα σου, γιατί αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός μέσα στην υπόλοιπη πεθαμένη ζωή σου. Τι να κάνω τότε εγώ; Να σου δώσω να κοιτάξεις με τα δικά μου μάτια; Φαντάζει αδύνατον αν και πολύ θα το ήθελα. Λέω εντάξει, έτσι είμαι εγώ, έτσι είναι αυτός, δεν χρειάζεται να πείσει ο ένας τον άλλον, ας σταματήσει εδώ η συζήτηση.
Και σταματάει η συζήτηση. Και τι καταλάβαμε; Πέρα από το ότι εμπεδώσαμε την απόσταση του ενός από τον άλλον. Το χάσμα.
Σε αποδέχομαι λοιπόν, αποδέχομαι την διαφορετικότητα σου, την απόσταση που πια μας χωρίζει και λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να τους αγαπάμε, αλλα απλά συνυπάρχουμε κι ας γίνεται ακόμη κι αυτό με δυσκολία.
Μου αρέσουν και λαχταρώ τους άλλους ανθρώπους που έχουν θετική διάθεση και ανοιχτούς ορίζοντες. Και που αυτοί, σου μαθαίνουν πράγματα, τόσο ωραίο τρόπο συμπεριφοράς έχουν. Και μαζί τους συμβαδίζοντας, έστω για λίγα λεπτά, λίγη ώρα, μια δυο μέρες, γίνεσαι λίγο πιο γεμάτος, λίγο πιο πλούσιος, κάνεις βήματα μπροστά. Αυτούς, δεν τους ξεχνάς ποτέ, ακόμη κι αν δεν τους ξαναδείς.
Ωστόσο, τώρα πιά που δεν σ' έχω εκτιμώ πως και μαζί σου, ό,τι ήταν να μάθω το έμαθα. Κι ας διψούσα για το αλλιώτικο και το περισσότερο. Ήταν σπουδαίες και μεγάλες οι πλάτες που έβαζες κάθε φορά που σε χρειαζόμουν. Και ίσως τελικά να ήσουν έτσι όπως ίσως γιατί μέσα σου σκεφτόσουν πως κι εγώ θα πρέπει πάσει θυσία να κάνω τις δικές μου απόρθητες πλάτες. Για αυτή τη σκέψη και μόνο σε συγχωρώ. Για αυτή και μόνο τη σκέψη σ' αγαπώ.
*οι ενδιάμεσες σκέψεις είναι για τον πατέρα μου, αλλά και για μια φίλη μου.. πόσο ίδιοι χαρακτήρες μεταξύ τους, πόσο θα ήθελα το γέλιο τους, το χιούμορ τους, την γλύκα και την καλοσύνη τους, τον καλό τους εαυτό πόσο ανάγκη τον είχα και τον έχω και πόσο σφιχτά τον κράτησαν και τον κρατούν ο καθένας για τους δικούς του λόγους!
