Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί.
Τελειώνοντας μια σειρά από αναγκαία,  πεζά πράγματα,  κάθομαι στο παράθυρο.  Μπροστά μου η θάλασσα.  Χαζεύω τον ορίζοντα.  Τα κύμματα έρχονται προς τα εμένα,  άλλοτε ορμητικά κι άλλοτε απαλά σαν μια δύναμη ήρεμη.  Μπορώ να μυρίσω την αλμύρα.

Ένα ποτήρι με το αγαπημένο μου χειροποίητο λικέρ.  Το λιγοστό αλκοόλ μου δίνει μια ελαφριά μέθη.  Οι επιφάνειες λειαίνουν στο φως του ήλιου.  Ένα τηλεφώνημα.  Βλέπω τον αριθμό,  το αγνοώ.  Επιμένει.  Το κουδούνισμα ταράζει τα ήρεμα μου νερά.  Είναι εκείνη.  Μιλάμε για λίγο.  Ελαφρότητα ψεύτικη.  Το ψεύτικο με απωθεί.  Ό,τι κι αν υπογραμμίζει.  Αδυνατώ να συμμεριστώ την χαρά ή την λύπη ενός ανθρώπου που υποκρίνεται.  Έστω κι από φόβο.  Σαφέστατα υπάρχουν προβλήματα. Κλαίει.  Μιζέρια και δάκρυα.  Το έχω δει το έργο πολλές φορές.  Ανασφάλεια που εκτοξεύει επίθεση.  Επίθεση με τη μορφή της ανταγωνιστικότητας.  Ποιανού είναι πιο μεγάλο,  τί!  Ο πνιγμένος από τα μαλλιά σου πιάνεται.  Ανισορροπία.  Χιλιάδες ψυχολόγους να έχεις να σε προσέχουν αν δεν έχεις εσύ τη δυνατότητα να αφουγκραστείς το τι ακριβώς σου συμβαίνει,  τελείωσε.

Είναι άνοιξη.  Οι μανόλιες έχουν γεμίσει θεαματικά λουλούδια.  Οι βερυκοκιές και οι ροδακινιές έχουν βάψει τους κάμπους ροζ.  Ο καθένας μας πορεύεται με το χαρακτήρα του και τις επιλογές του.  Με το κατά πόσο και κατά που του κόβει το μυαλό του.  Όλοι έχουμε δουλέψει για όσα έχουμε,  τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν έρχεται σαν δώρο.

Μια πασχαλίτσα,  ο αέρας την φέρνει στο παράθυρο μου,  στροβιλίζεται λίγο, κάθεται στο χέρι μου,  γαργαλάει με τα ποδαράκια της το δέρμα μου,  κάνω να την πιάσω,  φεύγει.